วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1704

ภูเขาอมตะมีทางออกเพียงทางเดียวเท่านั้น ซึ่งเป็นรอยแตกที่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ เข้าไป

ในขณะนั้น พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางของรอยร้าว

ฝีเท้าของพวกเขาไม่เร็วมาก

สาเหตุหลักมาจากว่าพวกเขากำลังจะแยกทางกัน และทุกคนก็รู้สึกลังเลเล็กน้อยที่จะจากไป และอยากใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น

นอกจากนี้ เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอก ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะเผชิญกับสถานการณ์แบบไหน

แม้ว่าเยี่ยชิวจะมีสีหน้าผ่อนคลายอยู่เสมอ แต่เขากลับไม่รู้สึกผ่อนคลายภายใน เขามีลางสังหรณ์ที่ชัดเจนว่าจะมีวิกฤตที่คุกคามถึงชีวิตเมื่อพวกเขาออกจากภูเขา

“ผู้เฒ่า คอยดูมันให้ฉันด้วย”

หลังจากพูดอย่างนั้น เยี่ยชิวก็คว้าหูจิ้งจอกขาวตัวน้อยแล้วโยนไปให้อมตะชางเหม่ย

“คุณน่ารักมาก จิ้งจอกน้อย” อมตะชางเหม่ยกำลังจะเอื้อมมือไปลูบหัวจิ้งจอกขาวตัวน้อย แต่มันกลับใช้กรงเล็บปัดมือของเขาออกไป

“ไปให้พ้น เจ้าลัทธิเต๋าตัวเหม็น แค่มองคุณก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่แล้ว”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกระโดดลงจากไหล่ของอมตะชางเหม่ย จ้องมองไปที่เยี่ยชิวด้วยความโกรธ “เยี่ยฉังเซิง คุณหมายความว่าอย่างไร?”

“คุณอยากทำอะไรกันแน่?”

“คุณอยากทิ้งฉันแล้ว ไม่สนใจฉันเหรอ?”

เยี่ยชิวยิ้ม “ฉันอยากอยู่คนเดียวกับซีเอ๋อร์สักพัก อย่ากวนฉันเลย”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดว่า “ถ้าพาฉันไปด้วย ฉันจะไม่พูดอะไรสักคำ”

“ไม่สะดวกที่จะพาคุณไปด้วย” เยี่ยชิวตอบ

“ฉันไม่ได้รบกวนคุณแล้ว มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดแล้วเดินไปหาเยี่ยชิว

“หยุดตรงนั้น!” เยี่ยชิวมองจิ้งจอกขาวตัวน้อยอย่างเย็นชา เตือนว่า “อย่ายั่วโมโห ไม่งั้นฉันจะไม่สุภาพกับคุณ”

“คุณ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยหัวเราะ “เยี่ยฉังเซิง คุณไม่กลัวว่าฉันจะหนีเหรอ?”

“ฉันเป็นผู้ฝึกฝนที่เป็นมนุษย์ มันไม่สะดวกที่จะพาปีศาจไปด้วย คุณต้องการหนีเหรอ? เอาเลย มันจะช่วยฉันได้มากจากปัญหา แต่คุณจะต้องเผชิญหน้ากับการไล่ล่าของผู้ฝึกฝนที่เป็นมนุษย์”

เยี่ยชิวกล่าวถึง จู่ๆ ก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง เยี่ยชิวก็ถามจิ้งจอกขาวตัวน้อยว่า “ฉันลืมถามว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร? ทำไมผู้ฝึกฝนที่เป็นมนุษย์ถึงไม่สังเกตเห็นปีศาจ?”

“ฉันไม่ได้บอกคุณ ฮึ่ม!” จิ้งจอกขาวตัวน้อยตะคอกและไม่สนใจ เยี่ยชิว

“แค่ปีศาจจิ้งจอกตัวเหม็นอารมณ์แย่ ฉังเซิง ฉันจะไปฆ่ามัน” หยุนซีกล่าว

เยี่ยชิวรีบจับหยุนซีแล้วยิ้ม “ไม่จำเป็นต้องลดระดับตัวเองลงไปที่ระดับนั้น”

หยุนซีกระซิบว่า “ฉังเซิง ฉันรู้สึกว่าจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางตัวนี้ดูแปลกไปนิดหน่อย ฉันกังวลว่า ถ้าคุณนำมันไปด้วย มันอาจเป็นอันตรายต่อคุณ”

เยี่ยชิวยักไหล่ “ไม่ต้องกังวล แม้ว่ามันต้องการทำร้ายฉัน ด้วยระดับพลังยุทธ์ของมัน มันก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้”

“คุณก็ยังต้องระวัง” หยุนซีเตือน

เยี่ยชิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้เฒ่า พวกคุณไปก่อน ฉันจะไปหาคุณทีหลัง”

“ตกลง” อมตะชางเหม่ยตอบรับแล้วหันหลังออกไป

“พี่รอง พี่ใหญ่จะทำอะไรกับนางฟ้าหยุนซี?” หลินต้าเหนี่ยวกระซิบ

“เขาจะทำอะไรได้อีก แน่นอนว่าเป็นการเลิกรา……” อมตะชางเหม่ยหยุดตัวเองจากการพูดคำว่า “ปืนใหญ่” และพูดต่อ “เจ้าไม้จิ้มฟันตัวน้อย อย่าถามคำถามมากมายนัก”

“รีบเดินไปตามถนน”

ด้วยเหตุนี้ อมตะชางเหม่ยจึงนำโม่เทียนจี และหลินต้าเหนี่ยว ไปยังทางออก

จิ้งจอกขาวตัวน้อยติดตามพวกเขาไป โดยมองย้อนกลับไปทุกๆ สามก้าว

“ฮึ่ม เยี่ยฉังเซิง คุณทิ้งฉันไว้เพื่อมนุษย์หญิงจริงๆ รอจนกว่าคุณจะเห็นความงามดั่งสวรรค์ของฉัน คุณจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยพึมพำด้วยความโกรธ

หลังจากที่พวกเขาเดินจากไปไกลแล้ว เยี่ยชิวก็หยิบยาวิญญาณออกมามากมายจากแหวนมิติ และมอบให้หยุนซี โดยพูดว่า “เอาสิ่งเหล่านี้ติดตัวไปด้วย"

“ฉันไม่ต้องการมัน” หยุนซียิ้ม “คุณลืมตัวตนของฉันไปแล้วเหรอ พ่อของฉันเป็นหัวหน้านิกายของนิกายดาบชิงอวิ๋น ไม่ว่ายาวิญญาณใดก็ตามที่ฉันต้องการ ตราบใดที่นิกายดาบชิงอวิ๋นมีพวกมัน ฉันก็สามารถหามันได้”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันอยากให้คุณนำยาวิญญาณเหล่านี้ไปให้เย่ว์เอ๋อร์”

หยุนซีทำหน้าบูดบึ้งและพูดอย่างไม่พอใจว่า “คุณใส่ใจนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างสุดซึ้งจริงๆ!”

“มีอะไรหรือเปล่า อิจฉาเหรอ?” เยี่ยชิวโอบแขนของเขารอบเอวของหยุนซีแล้วพูดว่า “ฉันก็ปฏิบัติต่อคุณอย่างดีเช่นกัน ฉันมอบร่างกายของฉันให้กับคุณ”

“เจ้าตัววายร้าย” หยุนซีมองอย่างเย้ายวน เต็มไปด้วยเสน่ห์

เยี่ยชิวกอดเธอแน่นขึ้นและกระซิบว่า “หลังจากการแยกทางกันนี้ ฉันไม่รู้ว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อใด ซีเอ๋อร์ ฉันทนไม่ไหวที่จะแยกทางกับคุณ”

พวกเขาต่อสู้ไปมาและไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว พวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการเอาชนะซึ่งกันและกัน แต่ยังต้องการรวมอีกฝ่ายเข้ากับสายเลือดของตนด้วย

เยี่ยชิวตระหนักดีถึงความกล้าหาญในการต่อสู้ของหยุนซี แต่ตอนนี้ อาจเนื่องมาจากการแยกทางที่กำลังจะเกิดขึ้น ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของหยุนซีถึงระดับที่น่ากลัว แม้ว่าเยี่ยชิว จะได้รับยาเติมเต็มขั้นสูงสุดแล้ว แต่เขาก็ยังคงพยายามต่อต้าน

ด้วยความสิ้นหวัง เยี่ยชิวต้องใช้ท่าสุดท้ายของเขา

“กลืนหัวใจไปด้วยกัน!”

“ปลาเปรียบตา!”

“มังกรเลี้ยวอย่างสง่างาม!”

“นกนางนวลทะยาน!”

“ม้าป่ากระโดด!”

“แนบจั๊กจั่นลึกลับ!”

“……”

ในที่สุด หยุนซีก็ไม่สามารถยืนหยัดได้ และด้วยคำวิงวอนของเธอ การต่อสู้ครั้งใหญ่ก็ค่อยๆ สิ้นสุดลง

เมื่อเรื่องยุติแล้ว

หยุนซีก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “เยี่ยหลาง หลังจากที่เราออกจากภูเขาแล้ว ฉันจะไปกับคุณ!”

เยี่ยชิวรีบพูดว่า “อย่าเลย ถ้าคุณตามฉัน พ่อของคุณจะตามฉันมาด้วยมีดอย่างแน่นอน”

ใบหน้าของหยุนซีเคร่งขรึมขณะที่เธอพูดว่า “แต่ทุกนาที ทุกวินาที ฉันอยากอยู่กับคุณ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “หากความรักยืนยาว ทำไมจะต้องกังวลเกี่ยวกับการแยกจากกันในแต่ละวัน? ซีเอ๋อร์ มั่นใจได้เลยว่าเมื่อฉันจัดการทุกอย่างแล้ว ฉันจะไปหาคุณที่นิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ถ้าฉันคิดถึงคุณล่ะ?” หยุนซีถาม

“ง่ายมาก ฉันจะสอนทักษะขั้นสุดยอด” เยี่ยชิวพูดพร้อมยืดนิ้วของเขา

ทันใดนั้น หยุนซีก็เดินกะเผลกอีกครั้งในอ้อมแขนของเยี่ยชิว และหายใจหอบขณะที่เธอถามว่า “เยี่ยหหลาง ทักษะนี้เรียกว่าอะไร”

เยี่ยชิวยิ้ม “นิ้วทอง!”