วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1703

เมื่อมีการหยิบยกหัวข้อเรื่องการออกจากภูเขา สีหน้าของทุกคนก็เคร่งขรึม เพราะพวกเขารู้ดีว่าการออกจากภูเขาจะนำมาซึ่งปัญหาใหญ่

“อย่ากังวลมาก ทุกคนนั่งลง มาคุยกันเรื่องนี้เถอะ”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็นั่งลงบนพื้นหญ้าก่อน

คนอื่นๆ ตามมาและนั่งกันเป็นวงกลม

หลินต้าเหนี่ยวบ่นว่า “ให้ตายเถอะ เราวิ่งมาไกลเพื่อตามหาอู่เชียนฟาน ผู้ชายคนนี้ไม่เห็นคุณค่าของมัน ทำให้ฉันโกรธจริงๆ”

“พี่ชาย เราจะทำตามคำแนะนำของพี่รองและโยนความผิดทั้งหมดไปที่อู่เชียนฟาน ปล่อยให้เขาล้มลง!”

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ “คำตำหนินั้นไม่เพียงแต่มืดมน แต่ยังหนักมากด้วย ฉันเกรงว่าอู่เชียนฟานจะทนไม่ไหว!”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า “ดูท่าทีของเขาสิ เขาไม่เต็มใจที่จะเป็นคนรับใช้ของคุณ ในกรณีนี้ ทำไมพี่ชายยังใจดีล่ะ?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ไม่รู้จะพูดยังไง คุณลองคิดดู ถ้าไม่ใช่อู่เชียนฟาน ฉันจะได้ไหกลั่นปีศาจไหม?

หลินต้าเหนี่ยวโต้กลับทันที “พี่ชาย การได้รับไหกลั่นปีศาจเป็นโชคชะตาของคุณเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับอู่เชียนฟาน”

เยี่ยชิวส่ายหัว “ฉันบอกว่าฉันจะไม่ทรยศพี่น้องของฉัน”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเยาะ “จุ๊ จุ๊ จุ๊ ช่างไม่ทรยศพี่น้องของตนเอง!”

“เจ้าหนู คุณกล้าพูดคำแบบนั้นได้ยังไง คุณไร้ยางอายยิ่งกว่ากว่าฉันเสียอีก”

“คุณลืมไปแล้วหรือไงว่า เคยทรยศฉันยังไง?”

เยี่ยชิวยิ้มอย่างซุกซน “ฉันทรยศคุณหรือ? ฉันคงลืมไปแล้ว แล้วคุณลองอีกครั้งไหม?”

ด้วยเหตุนี้ ไหกลั่นปีศาจก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเยี่ยชิว

อมตะชางเหม่ยสะดุ้ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที และเขาก็หัวเราะอย่างไม่พอใจ “เจ้าหนู ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณ อย่าไปจริงจัง”

เยี่ยชิวถามอย่างจริงจังว่า “ผู้เฒ่า คุณจะไม่ลองอีกครั้งจริงๆ หรือ?”

“รู้ไหม โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ”

“โอกาสที่พลาดไปจะไม่กลับมาอีกครั้ง”

ลองบ้าอะไร!

หากฉันลองอีกครั้งก็คงแย่

อมตะชางเหม่ยรีบโบกมือแล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากลองเป็นครั้งที่สอง ให้โอกาสนี้เป็นของหลินต้าเหนี่ยวและศิษย์น้องเถอะ!”

ทันใดนั้น หลินต้าเหนี่ยวและโม่เทียนจีก็จ้องมองไปที่อมตะชางเหม่ย อย่างสีหน้าไม่เป็นมิตร

“ศิษย์พี่ คุณมีความแค้นกับฉันหรือเปล่า?”

“พี่รอง ฉันไม่ได้ขโมยภรรยาของคุณ ทำไมคุณถึงพยายามทำร้ายฉัน?”

เมื่อเผชิญกับคำถามของทั้งสอง อมตะชางเหม่ยยังคงสงบและพูดว่า “คุณไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าหนูพูดเหรอ โอกาสแบบนี้หาได้ยาก ฉันกำลังปกป้องคุณ ด้วยการให้โอกาสนี้แก่พวกคุณ”

“ไม่จำเป็น!” โม่เทียนจีและหลินต้าเหนี่ยวพูดพร้อมกัน

ดังนั้น อมตะชางเหม่ยจึงพูดกับเยี่ยชิวอีกครั้งว่า “เจ้าหนู เนื่องจากหลินต้าเหนี่ยวและศิษย์น้องไม่ต้องการโอกาสนี้ คุณควรรีบเก็บไหกลั่นปีศาจออกไป!”

ตอนนี้เขารู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นไหกลั่นปีศาจ

เยี่ยชิวเก็บไหกลั่นปีศาจออกไป

ในที่สุดอมตะชางเหม่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “เจ้าหนู จากสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับคุณ เนื่องจากคุณไม่ยินยอมให้อู่เชียนฟานรับผิด ฉันเชื่อว่าคุณต้องมีแผนในใจ”

“เร็วเข้า บอกเราเกี่ยวกับแผนของคุณ”

เยี่ยชิวเริ่มจริงจังและพูดว่า “แผนของฉันสรุปได้เป็นสี่คำ ออกภูเขาเป็นกลุ่ม!"

ออกภูเขาเป็นกลุ่ม?

“และผู้เฒ่า เทียนจี หลินต้าเหนี่ยว หากคุณประสบปัญหา อย่าลืมโยนความผิดทั้งหมดมาที่ตัวฉัน”

“ด้วยวิธีนี้ พวกคุณอาจมีโอกาสหลบหนี”

สีหน้าของอมตะชางเหม่ยกลายเป็นจริงจัง และเขาถามว่า “เจ้าหนู ถ้าเราพูดอย่างนั้น คุณจะหลบหนีได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวดูผ่อนคลายและหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีหลบหนีแล้ว”

อมตะชางเหม่ยหยิบลายเส้นของนักบุญออกมาทันทีและมอบให้ เยี่ยชิว โดยพูดว่า “นำสิ่งนี้ติดตัวไปด้วย ในกรณีฉุกเฉินใดๆ ให้ใช้ลายเส้นของนักบุญเพื่อหลบหนี”

“ไม่จำเป็น” เยี่ยชิวกล่าว “คุณเก็บลายเส้นของนักบุญไว้ มันจะง่ายกว่าสำหรับคุณที่จะหลบหนีพร้อมกับต้าเหนี่ยวและเทียนจี”

“แต่” อมตะชางเหม่ยต้องการพูดมากกว่านี้ แต่ถูกเยี่ยชิวยกมือขึ้นห้ามไว้

“ไม่ต้องเถียง แค่ฟังฉัน” เยี่ยชิวพูดอย่างแน่วแน่

อมตะชางเหม่ยลังเล

ในขณะนี้ หยุนซีชี้ไปที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยในอ้อมแขนของเยี่ยชิวแล้วถามว่า “ฉังเซิง แล้วจะทำยังไงกับมัน? หากคุณนำมันติดตัวไปด้วย เมื่อคุณออกจากภูเขาแล้ว ผู้ฝึกฝนที่เป็นมนุษย์จะเห็นคุณเป็นปีศาจ”

เยี่ยชิวถามจิ้งจอกขาวตัวน้อยว่า “คุณมีวิธีใดที่จะออกจากภูเขาอมตะโดยไม่มีใครสังเกตเห็นเหมือนที่หู่จื่อทำได้หรือไม่?”

“ไม่” จิ้งจอกขาวตัวน้อยตอบ “ฉันอยากอยู่กับเธอ”

“เอาล่ะ เมื่อเราออกไปข้างนอก ฉันจะเก็บคุณไว้ในถุงเฉียนคุน เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็นคุณ” เยี่ยชิวกล่าวต่อ “เริ่มข้อตกลงนี้กันเถอะ”

“เจ้าหนู หลังจากที่เราออกภูเขาเป็นกลุ่มแล้ว เราจะไปพบกันที่ไหน?” อมตะชางเหม่ยถาม

ก่อนที่เยี่ยชิวจะทันได้ตอบ จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็พูดว่า “หลังจากออกภูเขาเป็นกลุ่มแล้ว มีภูเขาลูกหนึ่งทางตะวันออกประมาณห้าร้อยไมล์ที่เรียกว่าภูเขาไก่กา เราจะได้พบกันที่นั่น”

“เอาล่ะ เราจะพบกันที่ภูเขาไก่กา” เยี่ยชิวลุกขึ้นยืนและพูดว่า “อย่าเสียเวลา ออกจากภูเขากันเถอะ!”