วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1702

“พี่ใหญ่ ไหกลั่นปีศาจมันมีอะไรดี”หลินต้าเหนี่ยวถาม

คนอื่นๆต่างก็มองเยี่ยชิวอย่างสงสัย พวกเขานั้นอยากรู้ว่าไหกลั่นปีศาจมันลึกลับตรงไหนกัน？

อมตะชางเหมยกล่าว：“สารเลวน้อย แสดงพลังของมันออกมาให้ทุกคนได้เห็นหน่อย จะได้หายสงสัย”

“ได้”เยี่ยชิวหยิบไหกลั่นปีศาจแล้วหันปากของมันไปทางอมตะชางเหมย

ทันใดนั้นอมตะชางเหมยก็เริ่มรู้สึกแปลกจึงถามออกไป：“สารเลวน้อย เจ้าต้องการจะทำอะไร？ข้าเตือนไว้ก่อนเลยนะ ว่าอย่ามาทำอะไรมั่วซั่ว……”

“เก็บ！”เยี่ยชิวพูดเบาๆ ในทันใดนั้นก็มีแสงออกมาจากไหแล้วเข้าไปปกคลุมอมตะชางเหมยไว้

ในตอนนั้นอมตะชางเหมยก็รู้สึกว่าถูกสูบพลังออกไปจำนวนมาก ขัดขืนอย่างไรก็ไร้ผล

“สารเลวน้อย เจ้ากำลังจะทำอะไร？รีบปล่อยข้าออกไปนะ”อมตะชางเหมยร้องเสียงดังด้วยความกลัว

“เจ้าอยากเห็นพลังของมันไม่ใช่เหรอ？ข้าก็จะจัดให้”เยี่ยชิวยิ้มอย่างมีความสุข

ไม่นานหลังจากนั้นร่างของอมตะชางเหมยก็หดเล็กลงจนเหมือนกับแมลงตัวหนึ่ง แล้วถูกดูดเข้าไปในไหกลั่นปีศาจ

คนอื่นที่เห็นเช่นนั้นก็ปากอ้าตาค้าง

“คิดไม่ถึงว่าไหกลั่นปีศาจใบแค่นั้น กลับสามารถดูดคนเป็นๆเข้าไปได้ นี่มันเกินไปแล้ว”หลินต้าเหนี่ยวพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ

จิ้งจอกขาวตัวน้อยได้ยินเช่นนั้นก็แอบด่าทอในใจ：“เจ้าคนไม่มีความรู้ ไหกลั่นปีศาจเป็นสมบัติล้ำค่าของเผ่าปีศาจนะ อย่าว่าแต่คนเลย ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตจำนวนเป็นพันล้านก็ดูดเข้าไปได้”

จากนั้น จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็คิดขึ้นได้

“แย่แล้ว เยี่ยฉังเซิงรู้วิธีใช้งานของมันแล้ว ดูแล้วการที่จะเอาสมบัติชิ้นนี้ไปนั้นท่าจะยากเสียแล้ว”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยโกรธจัด“ต้องโทษเยี่ยฉังเซิงเจ้าคนไม่มีสัจจะผู้นี้ ไม่อย่างนั้นสมบัติเผ่าปีศาจนี้คงจะตกอยู่ในมือของฉันแล้ว”

จากนั้นจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ขมวดคิ้วขึ้น

“ตามที่รู้มา สมบัติเผ่าปีศาจชิ้นนี้มีเพียงแค่เผ่าปีศาจจึงจะสามารถใช้ได้ไม่ใช่เหรอ”

“ทำไมหลังจากที่เยี่ยฉังเซิงหยดเลือดลงไปแล้ว วิญญาณวัตถุกลับไม่ต่อต้าน แต่กลับยอมรับเขาเป็นเจ้าของ？”

“หรือว่าเยี่ยฉังเซิงจะเป็นสมาชิกของเผ่าปีศาจของเรา？”

“เป็นไปไม่ได้！หากเขาเป็นเผ่าปีศาจจริง บนร่างของเขาต้องมีกลิ่นอายของเผ่าปีศาจอยู่ ไม่ว่าจะปกปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด”

“ไม่รู้จริงๆว่าทำไมวิญญาณวัตถุถึงยอมรับเขาเป็นเจ้าของ？”

“คงไม่ใช่เพราะเขาหน้าตาดีหรอกนะ？”

“หึ่ม คิดไม่ถึงว่าวิญญาณวัตถุของสมบัติเผ่าปีศาจจะตื้นเขินขนาดนี้！”

ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดเบาๆ：“ออกมา”

ในตอนนั้น เงาร่างของอมตะชางเหมยก็โผล่ออกมาจากไหกลั่นปีศาจ

สีหน้าของเขาซีดขาว สองขาสั่นไม่หยุด สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ท่าทางเหมือนกับคนป่วย

เยี่ยชิวหัวเราะ：“เจ้าเฒ่า พอใจหรือยัง？”

“หึ่ม”อมตะชางเหมยแค่นเสียง

หลังจากที่เขาได้เข้าไปในไหกลั่นวิญญาณแล้วก็พบกับมิติสีเทาอันกว้างใหญ่ เต็มไปด้วยหมอกหนา เขาไม่มีเรี่ยวแรงเลย หากอยู่ต่ออีกไม่นานเขาจะต้องไม่รอดแน่ๆ

อมตะชางเหมยกลัวเป็นอย่างมาก ยังดีที่เขาปล่อยออกมาทันเวลา แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยังมีสภาพที่ดูไม่ได้อยู่ดี

เยี่ยชิวกล่าว：“เจ้าเฒ่า ดูเหมือนเจ้าจะไม่พอใจ จะเข้าไปอีกรอบมั๊ยล่ะ？”

“กล้าเหรอ！”อมตะชางเหมยพูดอย่างโมโห：“สารเลวน้อยหากมาหลอกข้าอีก เราสองคนขาดกัน”

เยี่ยชิวหัวเราะออกมา

ในตอนนี้หลินต้าเหนี่ยวก็เดินเข้ามาถาม：“พี่รอง รู้สึกยังไงบ้าง？”

อมตะชางเหมยเดิมทีก็โมโหอยู่แล้ว พอหลินต้าเหนี่ยวมาถามแบบนี้อีกทำให้เขาโกรธถึงขีดสุด แล้วด่าว่า：“เจ้าตาบอดเหรอ！สภาพข้าเป็นยังไงมองไม่ออกเหรอ？หรือว่าอยากจะมาลองดู？”

หลินต้าเหนี่ยวกลัวจนหัวหดแล้วกล่าว：“ช่างเถอะ ฉันไม่ลองดีกว่า ฉันอ้วนขนาดนี้ หากไปติดอยู่ที่ปากไหคงจะลำบากน่าดู”