วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1716

อู่เซียนฟานคิดว่าเขาหนีไปแล้ว แต่ขิงแก่ย่อมเผ็ดกว่า

ทันใดนั้นอู่จี๋เทียนจุน ก็ใช้เทคนิคการค้นหาวิญญาณกับเขา ซึ่งทำให้เธอประหลาดใจ

ซึ่งแน่นอนว่าแม้เขาจะเตรียมพร้อม แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบหนีได้ ท้ายที่สุดแล้วเมื่อยู่ต่อหน้านักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง เขาไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะต้านทานด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ อู่เซียนฟานไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่อู่จี๋เทียนจุนพูดว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาพูดโกหก คอของเขาจะหัก หัวใจของอู่เซียนฟานก็รู้สึกเย็นชา

“คำโกหกที่ข้าที่พูดออกไป มากเท่าไหร่แล้ว? ข้าไม่เคยพูดความจริงเลย!”

“ดูเหมือนว่าคอของข้าจะหักและชีวิตของข้าจะจบลง”

“เยี่ยฉังเซิง เยี่ยฉังเซิง ข้าได้ทำชั่วอะไรบ้าง ข้าจะรู้จักตัวซวยอย่างเจ้าได้อย่างไร เจ้าทำให้ข้าเดือดร้อนมาก!”

ในขณะนี้อู่เซียนฟานอยากจะร้องไห้เป็นอย่างมาก

เขาเดินทางหลายพันไมล์จากราชวงศ์โจว ไปยังภูเขาอมตะเพื่อค้นหาสมบัติ โดยไม่คาดคิดว่าเขากลายเป็นคนรับใช้ของเยี่ยชิวโดยบังเอิญ ไม่เพียงเท่านั้นความโชคร้ายยังอยู่กับเขามาโดยตลอด

เขาคิดว่าการออกจากภูเขาอมตะจะช่วยยุติความโชคร้ายของเขา แต่สิ่งที่รอเขาอยู่นั้นกลับกลายเป็นโชคร้ายยิ่งกว่านั้นโดยไม่คาดคิด

“ไม่ใช่ว่าจุดจบของความโชคร้ายคือความโชคดีหรอกเหรอ?”

“ความโชคดีของข้าอยู่ที่ไหน”

“เยี่ยฉังเซิงคงขโมยความโชคดีของข้าไปแล้ว!”

แม้ว่าอู่เซียนฟานจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะทรยศเยี่ยชิว

“ เยี่ยฉังเซิง คราวนี้ข้าไม่สามารถหนีไปได้ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ตาย”

"เจ้าต้องมีชีวิตที่ดีให้กับสำหรับข้า หลังจากที่เจ้ากลายเป็นนักปราชญ์ในอนาคต ทำลายสำนักหยินหยาง ฆ่าอู่จี๋เทียนจุน และล้างแค้นให้ข้า"

“ไม่อย่างนั้น ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป แม้ว่าข้าจะเป็นผีก็ตาม”

ในเวลานี้ เสียงของอู่จี๋เทียนจุนดังขึ้น "เจ้าหนู ข้าอยากจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย มีอะไรอีกที่เจ้าอยากจะพูดอีกไหม"

อู่เซียนฟานตั้งใจที่จะตายแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวอีกต่อไปและพูดว่า "ข้าได้พูดทุกอย่างที่ต้องพูดแล้ว ไม่เหลืออะไรที่จะพูดอีกแล้ว"

"เจ้าได้คิดแล้วจริงๆใช้ไหม?" อู่จี๋เทียนจุนยิ้มและพูดว่า "ถ้าเจ้าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ พูดออกมาเลยตอนนี้ดีที่สุด ถือซะว่าข้าได้ลืมมันไปแล้ว"

“หากเจ้ายังคงหมกมุ่นอยู่กับความหลงใหลของเจ้า และเมื่อข้าค้นหาวิญญาณของเจ้า ข้าพบว่าเจ้าเคยโกหกมาก่อน เจ้าน่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

“เจ้าหนู เจ้ามีเพียงโอกาสเดียวและชีวิตเดียวเท่านั้น”

อู่จี๋เทียนจุนดูเหมือนจะชักชวนเขาด้วยความตั้งใจดี แต่จริงๆ แล้ว คำพูดของเขาเต็มไปด้วยคำข่มขู่

อู่เซียนฟานรู้ดีว่าแม้ว่าเขาจะทรยศเยี่ยชิว แต่อู่จี๋เทียนจุนก็ยังคงค้นหาจิตวิญญาณกับเขา

เมื่อค้นหาวิญญาณแล้ว อู่จี๋เทียนจุนก็รู้ว่าเขาไม่เคยบอกความจริงมาก่อนและยังไงก็หนีความตายไม่ได้อยู่ดี

ในเมื่อความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็ยอมที่จะแบกมันไว้คนเดียวดีกว่า

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้อู่เซียนฟาน ชี่แท้ในร่างกายของเขาก็เริ่มไหลเวียนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็พองตัวขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนลูกบอล

อู่จี๋เทียนจุนเห็นความตั้งใจของอู่เซียนฟาน ได้อย่างรวดเร็วและเย้ยหยันว่า "เจ้าไม่มีโอกาสระเบิดตัวเองต่อหน้าข้า"

วิ้ง!

แสงพุ่งออกมาจากฝ่ามือของอู่จี๋เทียนจุน

ทันใดนั้น เส้นลมปราณทั้งหมดในร่างกายของอู่เซียนฟานก็ถูกผนึกไว้ และพลังในร่างกายของเขาก็หายไปราวกับกระแสน้ำ เขาไม่สามารถยกพลังงานใดๆ ขึ้นมาได้ ต่อหน้านักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งเขาอ่อนแอยิ่งกว่ามด

“ข้าแค่ขอให้เจ้าบอกความจริง ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะอยากระเบิดตัวเอง นั่นยิ่งทำให้เห็นได้ว่าเจ้าต้องปิดบังซ่อนอะไรบางอย่างไว้”

“ขอข้าดูหน่อยสิ เจ้าปิดบังอะไรอยู่เหรอ?”

เมื่ออู่จี๋เทียนจุนพูดจบ แสงหลากสีก็โผล่ออกมาจากฝ่ามือของเขา คลุมศีรษะของอู่เซียนฟานไว้โดยรอบ

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดแสนสาหัสก็แล่นไปทั่วร่างกายของเขา

"อ่า....."