วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 172

หลินเหวินชี้ไปทางประตูใหญ่

ทุกคนมองไปทางนิ้วมือที่เขาชี้ไป ส่งเสียงอุทานทันที

“พระเจ้า เป็นหนังเสือ!”

เพียงแค่เห็นคนรับใช้สองคน ยกหนังเสือขาวแผ่นหนึ่งอย่างระมัดระวัง เข้ามาจากประตู

ดวงตาของท่านผู้เฒ่าหลินเป็นประกายทันที คนทั้งคนตื่นเต้นจนลุกขึ้นมาจากบนเก้าอี้ไท่ชือ โบกมือให้กับคนรับใช้ทั้งสอง : “มาข้างหน้า”

คนรับใช้ทั้งสองเพิ่มความเร็วในการเดิน มาอยู่ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน

ท่านผู้เฒ่าหลินมองหนังเสืออย่างละเอียด จากนั้นยื่นมือออกไปสัมผัส ถามหลินเหวิน : “นี่เป็นเสืออะไร”

“ตอบกลับคุณปู่ นี่เป็นเสือไซบีเรีย” หลินเหวินพูดด้วยความเคารพ

ท่านผู้เฒ่าหลินพูดอีกครั้ง : “หลายวันก่อน ฉันได้ยินพ่อของนายบอกว่า นายฆ่าเสือที่ไซบีเรียหนึ่งตัว ก็คือตัวนี้เหรอ”

“ใช่แล้ว” หลินเหวินพูด : “หลายวันก่อนพวกเราไปทำภารกิจที่ไซบีเรีย เสือตัวนี้จู่ๆก็กระโดดออกมาจากป่า สูงเท่าคนๆหนึ่ง ตอนนั้นผมตกใจอย่างมาก”

“ได้ยินมาว่านายใช้หมัดชกมันตายเหรอ นายมีปืนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่ใช้ล่ะ แบบนั้นอันตรายเกินไปแล้ว”

น้ำเสียงของท่านผู้เฒ่าหลินเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

หลินเหวินพูด : “ตอนนั้นผมอยากยิงมันด้วยปืนนัดเดียวจริงๆ เพียงแต่คิดแล้วคิดอีก มันเป็นสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง ฆ่ามันด้วยปืนนัดเดียว ไม่เป็นธรรมสำหรับมันเล็กน้อย ดังนั้นผมตัดสินใจให้โอกาสมันต่อสู้หนึ่งครั้งอย่างเป็นธรรม”

“เสือตัวนี้ดุร้ายมาก ต่อสู้กับผมเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ผมค่อยฆ่ามันตาย”

“คุณปู่ กลับไปผมจะให้คนรับใช้เอาหนังสือทำเป็นเสื้อหนังเสือให้ท่านหนึ่งตัว ท่านคิดว่าเป็นยังไง”

“ดี!” ท่านผู้เฒ่าหลินตอบอย่างพอใจ จับมือของหลินเหวิน พูดด้วยรอยยิ้ม : “ฆ่าเสือด้วยสองหมัด ไม่เสียแรงที่เป็นลูกหลานของตระกูลหลิน ดี ดีมาก!”

อีกด้านหนึ่ง หลินจวินไม่พอใจเล็กน้อย

เห็นท่านผู้เฒ่าหลินกระตือรือร้นต่อหลินเหวินแบบนี้ เขารู้สึกราวกับว่ากินมะนาวเข้าไป แล้วทำให้รู้สึกเปรี้ยวในใจ

ในเวลานี้ หลินลี่กั๋วและภรรยาหลี่มู่ชิงเดินเข้ามา

“คุณพ่อ นี่เป็นของขวัญที่มู่ชิงเตรียมให้ท่าน ขออวยพรให้ท่านสุขภาพแข็งแรง”

ระหว่างที่หลินลี่กั๋วพูด เขายื่นกล่องยาวใบหนึ่งในมือให้ท่านผู้เฒ่าหลิน

ท่านผู้เฒ่าหลินขยิบตาหนึ่งที หลินซานรับกล่องเข้ามา

“คุณพ่อ เปิดดูสักหน่อยเถอะนะ ให้พวกเราได้เห็นด้วยว่าพี่ใหญ่เอาของอะไรให้ท่าน” หลินลี่เปิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินลี่หมินพูดตาม : “คุณพ่อ นี่เป็นความกตัญญูของพี่ใหญ่ ท่านควรจะดูหน่อย”

“คุณปู่ ผมก็สงสัยอย่างมากเหมือนกัน สิ่งที่คุณลุงใหญ่มอบให้ท่านเป็นของดีอะไร” หลินจวินพูด

“ก็ได้!”

ท่านผู้เฒ่าหลินออกคำสั่ง : “หลินซาน นายเปิดออกมาให้ทุกคนดูสิ”

“รับทราบ”

หลินซานรับคำสั่ง เปิดกล่องออก ข้างในมีกระดาษอยู่หนึ่งม้วน

ค่อยๆคลี่ออก ภาพวาดพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ภาพหนึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้าทุกคน

บนภาพ พระมัญชุศรีโพธิสัตว์นั่งอยู่บนสิงโตผู้ยิ่งใหญ่ตัวหนึ่ง มือหนึ่งถือดาบ และอีกมือหนึ่งถือพระคัมภีร์

เหมือนจริงอย่างมาก

หลินหลิงพูดอย่างดูถูก : “ภาพวาดภาพหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าแปลก”

“ห๊ะ” ทันใดนั้นหลินซานก็ค้นพบสิ่งหนึ่งที่มุมซ้ายล่างของภาพวาด มีอักษรหนึ่งแถว กวาดมองอย่างรวดเร็วหนึ่งที ความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า พูด : “นายท่าน นี่คือผลงานที่แท้จริงของอู๋เต้าจื่อ”

อะไรนะ!

ทุกคนที่อยู่ในสถานที่สีหน้าล้วนแล้วเปลี่ยนไปเลย

หลินหลิงไม่รู้ว่าทำไม ถาม : “อู๋เต้าจื่อเป็นใคร”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สายตาของทุกคนล้วนแล้วหยุดอยู่บนตัวหลินหลิง ราวกับว่ามองคนโง่

“พวกคุณมองฉันทำไม” หลินหลิงถามอย่างไม่เข้าใจ