วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 172

หลินเหวินชี้ไปทางประตูใหญ่

ทุกคนมองไปทางนิ้วมือที่เขาชี้ไป ส่งเสียงอุทานทันที

“พระเจ้า เป็นหนังเสือ!”

เพียงแค่เห็นคนรับใช้สองคน ยกหนังเสือขาวแผ่นหนึ่งอย่างระมัดระวัง เข้ามาจากประตู

ดวงตาของท่านผู้เฒ่าหลินเป็นประกายทันที คนทั้งคนตื่นเต้นจนลุกขึ้นมาจากบนเก้าอี้ไท่ชือ โบกมือให้กับคนรับใช้ทั้งสอง : “มาข้างหน้า”

คนรับใช้ทั้งสองเพิ่มความเร็วในการเดิน มาอยู่ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน

ท่านผู้เฒ่าหลินมองหนังเสืออย่างละเอียด จากนั้นยื่นมือออกไปสัมผัส ถามหลินเหวิน : “นี่เป็นเสืออะไร”

“ตอบกลับคุณปู่ นี่เป็นเสือไซบีเรีย” หลินเหวินพูดด้วยความเคารพ

ท่านผู้เฒ่าหลินพูดอีกครั้ง : “หลายวันก่อน ฉันได้ยินพ่อของนายบอกว่า นายฆ่าเสือที่ไซบีเรียหนึ่งตัว ก็คือตัวนี้เหรอ”

“ใช่แล้ว” หลินเหวินพูด : “หลายวันก่อนพวกเราไปทำภารกิจที่ไซบีเรีย เสือตัวนี้จู่ๆก็กระโดดออกมาจากป่า สูงเท่าคนๆหนึ่ง ตอนนั้นผมตกใจอย่างมาก”

“ได้ยินมาว่านายใช้หมัดชกมันตายเหรอ นายมีปืนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่ใช้ล่ะ แบบนั้นอันตรายเกินไปแล้ว”

น้ำเสียงของท่านผู้เฒ่าหลินเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

หลินเหวินพูด : “ตอนนั้นผมอยากยิงมันด้วยปืนนัดเดียวจริงๆ เพียงแต่คิดแล้วคิดอีก มันเป็นสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง ฆ่ามันด้วยปืนนัดเดียว ไม่เป็นธรรมสำหรับมันเล็กน้อย ดังนั้นผมตัดสินใจให้โอกาสมันต่อสู้หนึ่งครั้งอย่างเป็นธรรม”

“เสือตัวนี้ดุร้ายมาก ต่อสู้กับผมเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ผมค่อยฆ่ามันตาย”

“คุณปู่ กลับไปผมจะให้คนรับใช้เอาหนังสือทำเป็นเสื้อหนังเสือให้ท่านหนึ่งตัว ท่านคิดว่าเป็นยังไง”

“ดี!” ท่านผู้เฒ่าหลินตอบอย่างพอใจ จับมือของหลินเหวิน พูดด้วยรอยยิ้ม : “ฆ่าเสือด้วยสองหมัด ไม่เสียแรงที่เป็นลูกหลานของตระกูลหลิน ดี ดีมาก!”

อีกด้านหนึ่ง หลินจวินไม่พอใจเล็กน้อย

เห็นท่านผู้เฒ่าหลินกระตือรือร้นต่อหลินเหวินแบบนี้ เขารู้สึกราวกับว่ากินมะนาวเข้าไป แล้วทำให้รู้สึกเปรี้ยวในใจ

ในเวลานี้ หลินลี่กั๋วและภรรยาหลี่มู่ชิงเดินเข้ามา

“คุณพ่อ นี่เป็นของขวัญที่มู่ชิงเตรียมให้ท่าน ขออวยพรให้ท่านสุขภาพแข็งแรง”

ระหว่างที่หลินลี่กั๋วพูด เขายื่นกล่องยาวใบหนึ่งในมือให้ท่านผู้เฒ่าหลิน

ท่านผู้เฒ่าหลินขยิบตาหนึ่งที หลินซานรับกล่องเข้ามา

“คุณพ่อ เปิดดูสักหน่อยเถอะนะ ให้พวกเราได้เห็นด้วยว่าพี่ใหญ่เอาของอะไรให้ท่าน” หลินลี่เปิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินลี่หมินพูดตาม : “คุณพ่อ นี่เป็นความกตัญญูของพี่ใหญ่ ท่านควรจะดูหน่อย”

“คุณปู่ ผมก็สงสัยอย่างมากเหมือนกัน สิ่งที่คุณลุงใหญ่มอบให้ท่านเป็นของดีอะไร” หลินจวินพูด

“ก็ได้!”

ท่านผู้เฒ่าหลินออกคำสั่ง : “หลินซาน นายเปิดออกมาให้ทุกคนดูสิ”

“รับทราบ”

หลินซานรับคำสั่ง เปิดกล่องออก ข้างในมีกระดาษอยู่หนึ่งม้วน

ค่อยๆคลี่ออก ภาพวาดพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ภาพหนึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้าทุกคน

บนภาพ พระมัญชุศรีโพธิสัตว์นั่งอยู่บนสิงโตผู้ยิ่งใหญ่ตัวหนึ่ง มือหนึ่งถือดาบ และอีกมือหนึ่งถือพระคัมภีร์

เหมือนจริงอย่างมาก

หลินหลิงพูดอย่างดูถูก : “ภาพวาดภาพหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าแปลก”

“ห๊ะ” ทันใดนั้นหลินซานก็ค้นพบสิ่งหนึ่งที่มุมซ้ายล่างของภาพวาด มีอักษรหนึ่งแถว กวาดมองอย่างรวดเร็วหนึ่งที ความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า พูด : “นายท่าน นี่คือผลงานที่แท้จริงของอู๋เต้าจื่อ”

อะไรนะ!

ทุกคนที่อยู่ในสถานที่สีหน้าล้วนแล้วเปลี่ยนไปเลย

หลินหลิงไม่รู้ว่าทำไม ถาม : “อู๋เต้าจื่อเป็นใคร”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สายตาของทุกคนล้วนแล้วหยุดอยู่บนตัวหลินหลิง ราวกับว่ามองคนโง่

“พวกคุณมองฉันทำไม” หลินหลิงถามอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่มีการศึกษาก็ไม่ต้องเข้ามายุ่ง” หลินลี่หมินพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใยดี : “อู๋เต้าจื่อเป็นจิตรกรชื่อดังในสมัยราชวงศ์ถัง เป็นที่รู้จักในนามนักปราชญ์จิตรกรรม”

แม้ว่าหลินหลิงจะโง่ แต่เมื่อเขาได้ยินว่านักปราชญ์จิตรกรรมสองคำ ก็เข้าใจขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน

ตั้งแต่สมัยโบราณ คนที่สามารถถูกเรียกว่าเป็นนักปราชญ์ พวกเขาล้วนเป็นตัวละครที่ยอดเยี่ยม ตัวอย่างเช่น นักปราชญ์ขงจื๊อ นักปราชญ์เหล้าตู้คัง นักปราชญ์กวีตู้ฟู่ นักปราชญ์แพทย์จางจงจิง นักปราชญ์หนังสือหวังซีจือ นักปราชญ์การต่อสู้กวงอู นักปราชญ์ดาบเป้ยหมิน.....

ล้วนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงไปตลอดกาล

ในเวลาเดียวกัน พวกเขายังเป็นตัวแทนของจุดที่สูงที่สุดในสาขาของตนด้วย

“คิดไม่ถึงเลยว่า พี่ใหญ่จะได้รับผลงานของแท้ของอู๋เต้าจื่อจริงๆ นอกจากนี่ยังเป็นภาพวาดพระมัญชุศรีโพธิสัตว์อีกด้วย ร้ายกาจ”

หลินลี่หมินพูดอุทานออกมา

คนที่อยู่รอบๆทั้งหมด อู๋เต้าจื่อวาดทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เขาเก่งที่สุดในพุทธศาสนาและลัทธิเต๋า เทพเจ้า ผี และวาดคน

สามารถพูดได้ว่า ภาพวาดนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของอู๋เต้าจื่อ

มูลค่าประเมินมิได้

“มู่ชิงมีใจแล้ว” ท่านผู้เฒ่าหลินพูดกับหลี่มู่ชิงด้วยรอยยิ้ม จากนั้นให้หลินซานเก็บภาพวาด

“พี่หลิน คุณเตรียมของขวัญอะไรให้ท่านผู้เฒ่าเหรอ” เยี่ยชิวกระซิบถาม

หลินจิงจื้อพูด : “ฉันกลับมาร่วมงานวันเกิด ก็เป็นการไว้หน้าเขาแล้ว ยังต้องการของขวัญอีก หยุดคิดไปเลย”

ทันทีที่เยี่ยชิวได้ยิน ภายในใจคิดจะเกิดเรื่องแล้ว!

ตัวเองและหลินจิงจื้อล้วนแล้วไม่ได้เตรียมของขวัญ อีกสักพักจะทำยังไงดี

ท้ายที่สุด ทุกคนล้วนแล้วมอบของขวัญ เหลือแค่พวกเขาสองคนแล้ว

หลินจิงจื้อมองออกได้ว่าเยี่ยชิวกังวล พูด : “เอาแบบนี้ ฉันห่อของขวัญให้คุณปู่หนึ่งพันหยวนเป็นยังไง”

“อย่า อย่าเป็นอันขาด คุณทำแบบนี้จริงๆ นั่นไม่ใช่การฉลองวันเกิดแล้ว แต่เป็นการหาเรื่อง” เยี่ยชิวรีบห้าม

“ดูนายตกใจสะ ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น”

และในเวลานี้ เสียงของหลินหลิงดังเข้ามา : “หลินจิงจื้อ ทุกคนล้วนแล้วมอบของขวัญให้คุณปู่ ทำไมถึงไม่เห็นเธอมอบของขวัญให้คุณปู่ล่ะ”

“ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้เตรียมของขวัญมานะ”

“หลินจิงจื้อ ไม่ใช่ว่าฉันอยากพูดเธอนะ เธอช่างไม่กตัญญูจริงๆเลยนะ ออกไปข้างนอกหลายปีไม่กลับมา วันเกิดของคุณปู่เธอก็ไม่ให้ของขวัญ.....”

“ใครบอกพี่หลินไม่เตรียมของขวัญมา พี่หลินเตรียมของขวัญตั้งนานแล้ว” เยี่ยชิวเดินไปข้างหน้า พูดกับท่านผู้เฒ่าหลินอย่างสุภาพ : “ท่านผู้เฒ่าหลินสวัสดี ผมชื่อเยี่ยชิว นี่คือของขวัญวันเกิดที่พี่หลินและผมเตรียมไว้ให้ท่านด้วยความใส่ใจ”

เยี่ยชิวหยิบกล่องจื่อถานออกมาหนึ่งใบ ยื่นมาอยู่ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน

หลินจิงจื้อเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เยี่ยชิวไปเตรียมของขวัญตั้งแต่เมื่อไหร่

มองไปทางหลินลี่กั๋วและหลี่มู่ชิงโดยสัญชาตญาณ เธอคิดว่าเป็นพ่อและแม่ของเธอช่วยเตรียม อย่างไรก็ตาม หลินลี่กั๋วและหลี่มู่ชิงต่างส่ายหน้าเล็กน้อย

ไม่ใช่พวกเขาเหรอ

หลินจิงจื้อยิ่งรู้สึกประหลาดใจ หรือว่าเยี่ยชิวเตรียมของขวัญตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่ได้บอกเธอเหรอ

เธอรู้ที่ไหนกัน เยี่ยชิวก็แค่ไม่มีทางเลือก สามารถทำได้แค่เอาของชิ้นนี้ออกมา ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแต่จะทำให้คนอื่นเห็นเรื่องตลก หลินจิงจื้อก็จะถูกตราหน้าว่าไม่กตัญญูเช่นกัน

“ข้างในเป็นอะไร” ท่านผู้เฒ่าหลินไม่ได้ยื่นมือออกไปรับกล่อง ถามเสียงเบา

“เป็นของล้ำค่าชิ้นหนึ่ง” เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ

“ตกลงคืออะไร”

ตอนที่ท่านผู้เฒ่าถามคำพูดประโยคนี้ บนร่างกายจู่ๆก็ปลดปล่อยแรงกดดันออกมา ดวงตาทั้งคู่จ้องเยี่ยชิวเหมือนกับดาบที่คมกริบ แทงถึงหัวใจโดยตรง

ใครจะไปรู้ เยี่ยชิวดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความกดดันนี้ ตรงกันข้ามพูดด้วยรอยยิ้ม : “ท่านอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร เปิดดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ”

ท่านผู้เฒ่าหลินประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวจะไม่กลัวแรงกดดันจากเขา มองเยี่ยชิวลึกๆหนึ่งที รับกล่องไม้เข้ามา

ทันใดนั้น คนรอบข้างต่างล้วนแล้วยื่นคอยาว อยากดูว่าข้างในกล่องเป็นของดีอะไร

ท่านผู้เฒ่าหลินเปิดกล่องออก

พบว่าลูกปัดขนาดใหญ่ลูกหนึ่งเท่ากับไข่วางอยู่ในกล่องไม้ ผิวเรียบเนียน สีดูขาว แต่ไม่ขาว ไม่ใช่ทั้งไข่มุกหรือหิน

ทุกคนผิดหวังทันที

นี่ก็เรียกของล้ำค่าเหรอ