วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 173

ท่านผู้เฒ่าหลินจ้องลูกปัดสักพักหนึ่ง ก็มองไม่ออกว่ามันคืออะไร ถามเยี่ยชิว : “นี่คืออะไร”

“นี่คือของล้ำค่า” เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้ม

“ตกลงมันคืออะไรกันแน่” ท่านผู้เฒ่าหลินถามต่อ

“ยังไงสะก็เป็นของล้ำค่า”

ไม่ใช่เยี่ยชิวไม่อยากพูด อันที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่าลูกปัดนี้ ราชามังกรเป็นคนมอบให้เขา

ท่านผู้เฒ่าหลินถามอีกครั้ง : “มันมาจากไหน”

“เป็นพระเกจิผู้เดินทางไกลรูปหนึ่งมอบให้ ตอนนั้นพระเกจิรูปนั้นบอกว่าของชิ้นนี้ประเมินค่าไม่ได้ บอกให้ผมเก็บสมบัตินี้ให้ดี”

คำพูดนี้อันที่จริงราชามังกรเป็นคนพูด

เยี่ยชิวเพิ่งพูดจบ ด้านข้างก็มีเสียงหัวเราะเยาะของหลินหลิงดังขึ้น : “แต่ง! นายแต่งต่อไปเลย! ยังมาพระเกจิผู้เดินทางไกล ทำไมถึงไม่พูดว่าพระที่ตรัสรู้จนกลายเป็นเซียนจากเทพล่ะ”

“ลูกปัดลูกหนึ่งเท่านั้น ยังจะมาพูดว่าของล้ำค่า ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ” หลินจวินด่าตาม

เยี่ยชิวพูด : “ผมและพี่หลินรีบกลับจากเจียงโจวในชั่วข้ามคืน ห่างออกไปพันไมล์ ก็เพื่อมางานวันเกิดของท่านผู้เฒ่า ต่อให้ไม่มอบของขวัญอะไร เพียงแค่การกระทำนี้ ก็เพียงพอต่อการแสดงความกตัญญูของพวกเราแล้ว สำหรับพูดถึงเรื่องไม่เอาหน้า ผมเทียบพวกคุณไม่ได้เลยจริงๆ”

“นายหมายความว่ายังไง” สีหน้าของหลินจวินเปลี่ยน

เยี่ยชิวหัวเราะฮ่าฮ่า : “เรื่องที่ตัวเองทำ ตัวเองชัดเจนที่สุด”

“ฉันทำอะไร นายพูดมา” หลินจวินไม่เข้าใจ

“ผมว่าช่างมันเถอะนะ!” เยี่ยชิวเตือนด้วยท่าทางที่หวังดี พูด : “ผมกลัวว่าผมพูดไปแล้ว ทุกคนจะด่าคุณว่าไม่เอาหน้า”

“พูด! นายจำเป็นต้องพูด!” หลินจวินตะคอก : “วันนี้นายไม่พูดเรื่องให้ชัดเจน ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่นอน!”

“คุณเป็นคนบอกให้ผมพูดเองนะ อย่างนั้นผมพูดแล้วนะ”

“พูด”

เยี่ยชิวมองท่านผู้เฒ่าหลิน พูด : “ท่านผู้เฒ่า สามารถเอาลูกปัดหินซีที่หลินจวินมอบให้ท่าน ให้ผมดูหน่อยได้ไหม”

“คุณปู่ ห้ามเอาลูกปัดหินซีให้เขาเป็นอันขาด ถ้าหากเขาเอาลูกปัดหินซีแล้วหนีไปจะทำยังไง” หลินจวินรีบพูด

ท่านผู้เฒ่าหลินไม่สนใจหลินจวิน ถอดลูกปัดหินซีจากมือ ยื่นให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิววางลูกปัดหินซีไว้บนจมูก สูดหายใจลึกๆหนึ่งที

“นายทำอะไร!” หลินจวินด่าเสียงดัง : “นี่คือลูกปัดหินซีที่พระพุทธเจ้าสวมใส่ เป็นสิ่งที่คนไร้ค่าอย่างนายสามารถดมได้เหรอ”

เยี่ยชิวพูดอย่างสงบ : “พระพุทธเจ้าเป็นผู้สูงส่ง หันหน้าไปทางพระพุทธรูปโบราณชิงเติ้งตลอดทั้งปี ถ้าหากเป็นสิ่งที่เขาสวมใส่จริงๆ ควรจะมีกลิ่นหอมของธูปฉุนออกมา แต่จากบนลูกปัดหินซีนี้ ผมกลับไม่ได้กลิ่นหอมของธูปเลย”

“ไม่เพียงเท่านั้น ลูกปัดหินซีที่แท้จริง วัสดุที่ใช้ในการประดิษฐ์คือฟอสซิลหอยสังข์ แต่ลูกปัดหินซีนี้ กลับใช้เซรามิกทำออกมา”

“ของแบบนี้อยู่บนตลาด ชิ้นละไม่เกินสิบกว่าหยวนเท่านั้น”

ทันใดนั้น สถานที่ทั้งหมดเกิดความโกลหล

“นี่เป็นลูกปัดหินซีปลอมจริงๆเหรอ”

“น่าเหลือเชื่อจริงๆ”

“ผมก็ว่าแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะได้ของของพระพุทธเจ้ามาได้ง่ายๆ”

“……”

เสียงการสนทนาดังไปทั่ว

“เสี่ยวจวิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น” หลินลี่เปิ่นถามเสียงลึก สีหน้าดูแย่เล็กน้อย

“พ่อ เขาพูดไปเรื่อย ลูกปัดหินซีชิ้นนี้เป็นของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์.....”