วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 173
ท่านผู้เฒ่าหลินจ้องลูกปัดสักพักหนึ่ง ก็มองไม่ออกว่ามันคืออะไร ถามเยี่ยชิว : “นี่คืออะไร”
“นี่คือของล้ำค่า” เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้ม
“ตกลงมันคืออะไรกันแน่” ท่านผู้เฒ่าหลินถามต่อ
“ยังไงสะก็เป็นของล้ำค่า”
ไม่ใช่เยี่ยชิวไม่อยากพูด อันที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่าลูกปัดนี้ ราชามังกรเป็นคนมอบให้เขา
ท่านผู้เฒ่าหลินถามอีกครั้ง : “มันมาจากไหน”
“เป็นพระเกจิผู้เดินทางไกลรูปหนึ่งมอบให้ ตอนนั้นพระเกจิรูปนั้นบอกว่าของชิ้นนี้ประเมินค่าไม่ได้ บอกให้ผมเก็บสมบัตินี้ให้ดี”
คำพูดนี้อันที่จริงราชามังกรเป็นคนพูด
เยี่ยชิวเพิ่งพูดจบ ด้านข้างก็มีเสียงหัวเราะเยาะของหลินหลิงดังขึ้น : “แต่ง! นายแต่งต่อไปเลย! ยังมาพระเกจิผู้เดินทางไกล ทำไมถึงไม่พูดว่าพระที่ตรัสรู้จนกลายเป็นเซียนจากเทพล่ะ”
“ลูกปัดลูกหนึ่งเท่านั้น ยังจะมาพูดว่าของล้ำค่า ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ” หลินจวินด่าตาม
เยี่ยชิวพูด : “ผมและพี่หลินรีบกลับจากเจียงโจวในชั่วข้ามคืน ห่างออกไปพันไมล์ ก็เพื่อมางานวันเกิดของท่านผู้เฒ่า ต่อให้ไม่มอบของขวัญอะไร เพียงแค่การกระทำนี้ ก็เพียงพอต่อการแสดงความกตัญญูของพวกเราแล้ว สำหรับพูดถึงเรื่องไม่เอาหน้า ผมเทียบพวกคุณไม่ได้เลยจริงๆ”
“นายหมายความว่ายังไง” สีหน้าของหลินจวินเปลี่ยน
เยี่ยชิวหัวเราะฮ่าฮ่า : “เรื่องที่ตัวเองทำ ตัวเองชัดเจนที่สุด”
“ฉันทำอะไร นายพูดมา” หลินจวินไม่เข้าใจ
“ผมว่าช่างมันเถอะนะ!” เยี่ยชิวเตือนด้วยท่าทางที่หวังดี พูด : “ผมกลัวว่าผมพูดไปแล้ว ทุกคนจะด่าคุณว่าไม่เอาหน้า”
“พูด! นายจำเป็นต้องพูด!” หลินจวินตะคอก : “วันนี้นายไม่พูดเรื่องให้ชัดเจน ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่นอน!”
“คุณเป็นคนบอกให้ผมพูดเองนะ อย่างนั้นผมพูดแล้วนะ”
“พูด”
เยี่ยชิวมองท่านผู้เฒ่าหลิน พูด : “ท่านผู้เฒ่า สามารถเอาลูกปัดหินซีที่หลินจวินมอบให้ท่าน ให้ผมดูหน่อยได้ไหม”
“คุณปู่ ห้ามเอาลูกปัดหินซีให้เขาเป็นอันขาด ถ้าหากเขาเอาลูกปัดหินซีแล้วหนีไปจะทำยังไง” หลินจวินรีบพูด
ท่านผู้เฒ่าหลินไม่สนใจหลินจวิน ถอดลูกปัดหินซีจากมือ ยื่นให้เยี่ยชิว
เยี่ยชิววางลูกปัดหินซีไว้บนจมูก สูดหายใจลึกๆหนึ่งที
“นายทำอะไร!” หลินจวินด่าเสียงดัง : “นี่คือลูกปัดหินซีที่พระพุทธเจ้าสวมใส่ เป็นสิ่งที่คนไร้ค่าอย่างนายสามารถดมได้เหรอ”
เยี่ยชิวพูดอย่างสงบ : “พระพุทธเจ้าเป็นผู้สูงส่ง หันหน้าไปทางพระพุทธรูปโบราณชิงเติ้งตลอดทั้งปี ถ้าหากเป็นสิ่งที่เขาสวมใส่จริงๆ ควรจะมีกลิ่นหอมของธูปฉุนออกมา แต่จากบนลูกปัดหินซีนี้ ผมกลับไม่ได้กลิ่นหอมของธูปเลย”
“ไม่เพียงเท่านั้น ลูกปัดหินซีที่แท้จริง วัสดุที่ใช้ในการประดิษฐ์คือฟอสซิลหอยสังข์ แต่ลูกปัดหินซีนี้ กลับใช้เซรามิกทำออกมา”
“ของแบบนี้อยู่บนตลาด ชิ้นละไม่เกินสิบกว่าหยวนเท่านั้น”
ทันใดนั้น สถานที่ทั้งหมดเกิดความโกลหล
“นี่เป็นลูกปัดหินซีปลอมจริงๆเหรอ”
“น่าเหลือเชื่อจริงๆ”
“ผมก็ว่าแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะได้ของของพระพุทธเจ้ามาได้ง่ายๆ”
“……”
เสียงการสนทนาดังไปทั่ว
“เสี่ยวจวิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น” หลินลี่เปิ่นถามเสียงลึก สีหน้าดูแย่เล็กน้อย
“พ่อ เขาพูดไปเรื่อย ลูกปัดหินซีชิ้นนี้เป็นของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์.....”
แกร็ก!
คำพูดของหลินจวินยังไม่ทันจบ ก็มองเห็นลูกปัดหินซีในมือของเยี่ยชิวจู่ๆแตกเป็นสองชิ้น
ทันใดนั้น ทุกคนมองไปทางลูกปัดหินซี
เพียงแค่เห็นภายในของลูกปัดหินซี ไม่มีความมันวาวเลย สามารถมองออกได้ทันที นี่ไม่ใช่ลูกปัดหินซีที่แท้จริง
เยี่ยชิวพูด : “นี่คือลูกปัดหินซีที่ทำจากเซรามิก เพื่อให้สมจริงยิ่งขึ้นเล็กน้อย ในระหว่างการผลิต จะมีใช้กรดและด่างแก่ ของแบบนี้ถ้าหากสวมใส่อยู่บนร่างกาย กรดและด่างที่เข้มข้นภายในจะถูกดูดซึมเข้าสู่ผิวหนังและร่างกาย ค่อนข้างอันตราย ไม่ด้อยไปกว่าพิษเรื้อรัง”
อะไรนะ!
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนทันที
เยี่ยชิวพูดต่อ : “หลินจวิน ทั้งๆที่รู้ว่าของชิ้นนี้เป็นของปลอม ยังจะมอบให้ท่านผู้เฒ่าอีก จุดประสงค์อะไร คุณอยากทำร้ายท่านผู้เฒ่าเหรอ”
“ฉันไม่ได้ทำ.....”
“คุณไม่ได้ทำเหรอ อย่างนั้นคุณบอกผมสิ ใครเป็นคนสั่งให้คุณมาทำ” เยี่ยชิวตะคอกอย่างดุร้าย
“ไม่มีใครสั่งฉัน” หลินจวินกระวนกระวาย รีบพูดอธิบาย : “เจ้าของร้านขายของเก่าบอกฉันว่า นี่คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าเคยสวมใส่มาก่อน ดังนั้นฉันเลยซื้อมันมา”
เยี่ยชิวหัวเราะออกมา : “ก่อนหน้านี้คุณบอกว่า ลูกปัดหินซีปลอมนี้มาจากการถวายธูปที่วัดหลิงหยิง ผู้สูงส่งท่านหนึ่งมอบให้คุณไม่ใช่เหรอ”
จนกระทั่งถึงตอนนี้ หลินจวินค่อยตอบสนองกลับมาได้ ตัวเองรั่วไหลออกมาแล้ว
“ไอ้คนสารเลว คาดไม่ถึงว่าจะเอาของปลอมมาหลอกคุณปู่ของนายเหรอ สมควรตายจริงๆ” หลินลี่เปิ่นตบหน้าของหลินจวินด้วยความดุร้ายหนึ่งที
“เพี๊ยะ!”
ทันใดนั้น ลายนิ้วมือสีแดงสดปรากฏบนใบหน้าของหลินจวิน
ต่อจากนั้น หลินลี่เปิ่นโค้งคำนับและขอโทษท่านผู้เฒ่าหลิน พูด : “คุณพ่อ ขอโทษ เป็นเพราะผมสั่งสอนลูกได้ไม่ดี คาดไม่ถึงเลยว่าการกระทำของหลินจวินจะบ้าระห่ำขนาดนี้ หลังจากกลับไป ผมจะสั่งสอนเขาเป็นอย่างดีแน่นอน”
“เสี่ยวจวินก็แค่อยากให้ฉันมีความสุข ดังนั้นเลยถูกคนหลอก นี่ก็ไม่โทษเขา”
ท่านผู้เฒ่าหลินไม่โกรธแม้แต่นิดเดียว และยังพูดด้วยรอยยิ้ม : “แม้ว่าของจะเป็นของปลอม แต่ความกตัญญูของเสี่ยวจวินเป็นของจริง ฉันยังคงมีความสุขอย่างมาก”
หลินลี่เปิ่นค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลินหลิงพูดอยู่ด้านข้าง : “เสี่ยวจวินจิตใจบริสุทธิ์ ก็เลยถูกคนหลอก แต่อย่างน้อยก็บ่งบอกได้ว่าเขามีความกตัญญู ไม่เหมือนนาย เอาก้อนหินพังๆมาหลอกคุณปู่ ยังบอกว่าของล้ำค่าอะไร นายคิดว่าคุณปู่เป็นคนโง่เหรอ”
“เสี่ยวหลิง ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้” หลินลี่หมินจ้องหลินหลิงหนึ่งที
“พ่อ แล้วฉันพูดผิดอะไร เดิมทีก็เป็นความจริงอยู่แล้ว!” หลินหลิงพูดกับเยี่ยชิว : “อย่าคิดว่าปินขึ้นมาบนตัวหลินจิงจื้อแล้ว ก็สามารถเข้ามาในตระกูลหลินของพวกเรา ก็ไม่มองว่าตัวเองเป็นของอะไรก่อน”
เยี่ยชิวก็ไม่โกรธเช่นกัน พูดด้วยรอยยิ้ม : “เดิมทีอยากจะไว้หน้าคุณเล็กน้อย ในเมื่อคุณไม่เห็นคุณค่าของผู้อื่น อย่างนั้นผมขอพูดตรงๆเลยแล้วกัน ไปป์ทองที่คุณมอบให้ท่านผู้เฒ่าเมื่อกี้ก็เป็นของปลอมเหมือนกัน”
“พูดจาไร้สาระ ไปป์นี้ฉันเสียเงินไปมากกว่าแปดแสนกว่า จะเป็นของปลอมได้ยังไง” หลินหลิงโต้กลับเสียงดัง
เยี่ยชิวพูดอย่างเหน็บแนม : “พระเจ้าช่วย ไม่เสียแรงที่เป็นคนมีเงิน ทุ่มเงินแปดแสนซื้อไปป์ทองเหลืองหนึ่งอัน ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าคุณโง่หรือเง่าดี”
“ทองเหลืองเหรอ” หลินหลิงอึ้ง ต่อจากนั้นพูด : “เป็นไปไม่ได้ ฉันอ่านหนังสือรับรอง บอกกว่าเป็นทอง”
“หนังสือรับรองคุณก็เชื่อเหรอ ตอนนี้เงินไม่กี่หยวนก็ซื้อเครื่องเงินได้แล้ว คนอื่นก็สามารถออกหนังสือรับรองให้คุณได้แล้ว” เยี่ยชิวพูด : “ไม่ว่าจะเป็นทองหรือว่าเป็นทองเหลือง ลองดูก็จะรู้เอง”
หลินซานที่ยืนอยู่ข้างหลังท่านผู้เฒ่าหลินหยิบไปป์ทองคำที่หลินหลิงมอบให้ออกมา ออกแรงที่มือ เพียงแค่ได้ยินเสียงดังเพี๊ยะ ไปป์หักไปเลย
นี่.....
“วัตถุนี้ทำจากทองเหลือง” หลินซานพูดอย่างไร้สีหน้า
ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของหลินหลิงซีดไปเลย พูดกับเยี่ยชิวอย่างไม่พอใจ : “ต่อให้เป็นของปลอม ก็ใช้เงินของฉันไปแปดแสน มันก็เพียงพอที่จะบ่งบอกได้ถึงความกตัญญูที่ฉันมีต่อคุณปู่ ไม่เหมือนนาย เอาก้อนหินพังๆมาหลอกคุณปู่”
เยี่ยชิวเตรียมจะพูด เสียงหัวเราะหนึ่งก็ดังมาจากประตู
“คาดไม่ถึงว่าเธอจะบอกว่าไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่เป็นก้อนหินพังๆเหรอ สาวน้อย ฉันเห็นว่าเธออายุยังน้อย แต่สายตาค่อนข้างบอดเลยนะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ