วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 174

ทุกคนมองไปทางประตู

เพียงแค่เห็นนักบวชลัทธิเต๋าคนหนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตู

บนร่างกายของเขาสวมเสื้อคลุมสกปรกหนึ่งตัว ผมเทาใบหน้าสกปรก มีน้ำเต้าเหล้าห้อยอยู่ที่เอว

สิ่งที่ดึงดูดคนที่สุดคือคิ้วทั้งสองข้างของเขา ยาวสิบเซนติเมตร

เขาเอง!

เยี่ยชิวมองหนึ่งทีก็จำได้ทันที นักบวชลัทธิเต๋าผู้เฒ่าคนนี้ก็คือคนที่เจอระหว่างทางมาเจียงเจ้อ ถูกเขาชนจนบินออกไปคนนั้น

เขามาได้ยังไง

เยี่ยชิวและหลินจิงจื้อแอบส่งสายตาให้กันและกัน ในสายตาของทั้งสองต่างมีความสงสัย

“ขอทานมาจากไหน นี่เป็นสถานที่ที่แกสามารถมาได้เหรอ ไสหัวออกไปสะ”

หลินหลิงตะคอกด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่ายังไม่ได้ระบายความโกรธ พูดเสียงดัง : “รปภอยู่ไหน รีบมาเดี๋ยวนี้ โยนคนขอทานคนนี้ออกไป เหม็นมากเลย.....”

เพี๊ยะ!

หลินหลิงยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆใบหน้าก็ถูกตบหนึ่งที เงยหน้ามอง พบว่าคนที่ตบหน้าเขาเป็นท่านผู้เฒ่าหลิน

การกระทำนี้ ทำให้ทุกคนตกตะลึง

หลินหลิงกุมปาก ถามด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ : “คุณปู่ ทำไมท่านถึงตบฉัน”

“ไอ้คนสารเลว คาดไม่ถึงว่าจะกล้าด่าผู้อมตะชางเหม่ย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ”

ท่านผู้เฒ่าหลินโกรธอย่างมาก

สามารถมองออกได้ ท่านผู้เฒ่าหลินโกรธจริงๆแล้ว

ผู้อมตะชางเหม่ยเหรอ

เยี่ยชิวเหลือบมองนักบวชลัทธิเต๋าเฒ่าหนึ่งที พูดในใจ ภูมิหลังของคนผู้นี้ยิ่งใหญ่จริงๆ

ต่อจากนั้น ท่านผู้เฒ่าหลินรีบเดินเข้าไปหา มาอยู่ต่อหน้านักบวชเต๋าเฒ่า พูดด้วยความกระตือรือร้น : “ไม่รู้ว่าผู้อมตะมาเยือน ขาดการต้อนรับ ผู้อมตะได้โปรดให้อภัยด้วย ”

“ไม่เป็นไร” นักบวชเต๋าเฒ่าพูดด้วยรอยยิ้ม : “คนจนมาโดยไม่ได้รับเชิญ คุณไม่รังเกียจที่จะต้อนรับใช่ไหม”

“ผู้อมตะพูดตลกแล้ว ท่านสามารถมาที่นี่ได้ เป็นการทำให้สว่างไสวจริงๆ ผมต้อนรับยังแทบไม่ทันเลย จะรังเกียจท่านได้อย่างไร” ท่านผู้เฒ่าหลินทำท่าทางของการเชิญ พูด : “ผู้อมตะเชิญเข้าไปนั่ง”

ผู้อมตะชางเหม่ยมองเก้าอี้ไท่ซือหนึ่งที พูดด้วยรอยยิ้ม : “วันนี้คุณเป็นเจ้าภาพวันเกิด คุณควรนั่งที่นั่น ผู้ยากจนอย่างฉันหาที่นั่งตรงไหนก็ได้”

“แบบนี้จะได้อย่างไร ผู้อมตะสามารถมาบ้านของผู้ต่ำต้อยได้ เป็นความโชคดีของผม และก็เป็นความโชคดีของตระกูลหลิน เชิญท่านไปนั่งข้างบนด้วย” ท่านผู้เฒ่าหลินเกรงใจอย่างมาก

“คุณไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนี้ ถ้าหากผมนั่งตำแหน่งของคุณจริงๆ คนบนคนจะไม่พอใจอย่างมาก ใช่ไหมหลินซาน” นักบวชเต๋าเฒ่ามองไปทางหลินซานด้วยรอยยิ้ม

“ฮึ” หลินซานฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที ไม่สนใจนักบวชเต๋าเฒ่า

ท่านผู้เฒ่าหลินรีบออกคำสั่งให้หลินลี่หมิน พูด : “ลี่หมิน รีบไปขนเก้าอี้มาหนึ่งตัว วางไว้ที่ข้างฉัน”

“รับทราบ”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินลี่หมินเห็นคุณพ่อมีความเกรงใจกับคนอื่นขนาดนี้ ต้องรู้ว่า ต่อให้เป็นบุคคลสำคัญของเมืองเจียงเจ้อมาที่ตระกูลหลิน ก็ไม่เคยเห็นท่านผู้เฒ่ากระตือรือร้นแบบนี้

ทันใดนั้นเขาตระหนักได้ว่า นักบวชเต๋าเฒ่าที่ชื่อว่าผู้อมตะชางเหม่ย เกรงว่าไม่ธรรมดา

หลินลี่หมินลงมือด้วยตัวเอง ขนเก้าอี้ไท่ซือมาหนึ่งตัว วางอยู่ด้านข้างของท่านผู้เฒ่าหลิน

“ผู้อมตะ เชิญนั่ง”

ท่านผู้เฒ่าหลินเชิญอีกครั้ง

นักบวชเต๋าเฒ่าไม่ปฏิเสธ นั่งลงบนเก้าอี้โดยตรง

มองเห็นฉากนี้ คนที่อยู่ในสถานที่ไม่น้อยเริ่มบ่นพึมพำ

“นักบวชเต๋าสกปรกคนนี้เป็นใคร”

“ทำไมถึงได้รับการต้อนรับที่ดีแบบนี้”

“ท่านผู้เฒ่าหลินเกรงใจกับเขาขนาดนี้ นักบวชเต๋าเฒ่าคนนี้เกรงว่าจะไม่ธรรมดาแล้ว”

“……”

ท่านผู้เฒ่าหลินยกมือขึ้น ทำท่าทางของการบอกให้เงียบ

ทันใดนั้น สถานที่ทั้งหมดเงียบกริบ