วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 174

ทุกคนมองไปทางประตู

เพียงแค่เห็นนักบวชลัทธิเต๋าคนหนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตู

บนร่างกายของเขาสวมเสื้อคลุมสกปรกหนึ่งตัว ผมเทาใบหน้าสกปรก มีน้ำเต้าเหล้าห้อยอยู่ที่เอว

สิ่งที่ดึงดูดคนที่สุดคือคิ้วทั้งสองข้างของเขา ยาวสิบเซนติเมตร

เขาเอง!

เยี่ยชิวมองหนึ่งทีก็จำได้ทันที นักบวชลัทธิเต๋าผู้เฒ่าคนนี้ก็คือคนที่เจอระหว่างทางมาเจียงเจ้อ ถูกเขาชนจนบินออกไปคนนั้น

เขามาได้ยังไง

เยี่ยชิวและหลินจิงจื้อแอบส่งสายตาให้กันและกัน ในสายตาของทั้งสองต่างมีความสงสัย

“ขอทานมาจากไหน นี่เป็นสถานที่ที่แกสามารถมาได้เหรอ ไสหัวออกไปสะ”

หลินหลิงตะคอกด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่ายังไม่ได้ระบายความโกรธ พูดเสียงดัง : “รปภอยู่ไหน รีบมาเดี๋ยวนี้ โยนคนขอทานคนนี้ออกไป เหม็นมากเลย.....”

เพี๊ยะ!

หลินหลิงยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆใบหน้าก็ถูกตบหนึ่งที เงยหน้ามอง พบว่าคนที่ตบหน้าเขาเป็นท่านผู้เฒ่าหลิน

การกระทำนี้ ทำให้ทุกคนตกตะลึง

หลินหลิงกุมปาก ถามด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ : “คุณปู่ ทำไมท่านถึงตบฉัน”

“ไอ้คนสารเลว คาดไม่ถึงว่าจะกล้าด่าผู้อมตะชางเหม่ย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ”

ท่านผู้เฒ่าหลินโกรธอย่างมาก

สามารถมองออกได้ ท่านผู้เฒ่าหลินโกรธจริงๆแล้ว

ผู้อมตะชางเหม่ยเหรอ

เยี่ยชิวเหลือบมองนักบวชลัทธิเต๋าเฒ่าหนึ่งที พูดในใจ ภูมิหลังของคนผู้นี้ยิ่งใหญ่จริงๆ

ต่อจากนั้น ท่านผู้เฒ่าหลินรีบเดินเข้าไปหา มาอยู่ต่อหน้านักบวชเต๋าเฒ่า พูดด้วยความกระตือรือร้น : “ไม่รู้ว่าผู้อมตะมาเยือน ขาดการต้อนรับ ผู้อมตะได้โปรดให้อภัยด้วย ”

“ไม่เป็นไร” นักบวชเต๋าเฒ่าพูดด้วยรอยยิ้ม : “คนจนมาโดยไม่ได้รับเชิญ คุณไม่รังเกียจที่จะต้อนรับใช่ไหม”

“ผู้อมตะพูดตลกแล้ว ท่านสามารถมาที่นี่ได้ เป็นการทำให้สว่างไสวจริงๆ ผมต้อนรับยังแทบไม่ทันเลย จะรังเกียจท่านได้อย่างไร” ท่านผู้เฒ่าหลินทำท่าทางของการเชิญ พูด : “ผู้อมตะเชิญเข้าไปนั่ง”

ผู้อมตะชางเหม่ยมองเก้าอี้ไท่ซือหนึ่งที พูดด้วยรอยยิ้ม : “วันนี้คุณเป็นเจ้าภาพวันเกิด คุณควรนั่งที่นั่น ผู้ยากจนอย่างฉันหาที่นั่งตรงไหนก็ได้”

“แบบนี้จะได้อย่างไร ผู้อมตะสามารถมาบ้านของผู้ต่ำต้อยได้ เป็นความโชคดีของผม และก็เป็นความโชคดีของตระกูลหลิน เชิญท่านไปนั่งข้างบนด้วย” ท่านผู้เฒ่าหลินเกรงใจอย่างมาก

“คุณไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนี้ ถ้าหากผมนั่งตำแหน่งของคุณจริงๆ คนบนคนจะไม่พอใจอย่างมาก ใช่ไหมหลินซาน” นักบวชเต๋าเฒ่ามองไปทางหลินซานด้วยรอยยิ้ม

“ฮึ” หลินซานฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที ไม่สนใจนักบวชเต๋าเฒ่า

ท่านผู้เฒ่าหลินรีบออกคำสั่งให้หลินลี่หมิน พูด : “ลี่หมิน รีบไปขนเก้าอี้มาหนึ่งตัว วางไว้ที่ข้างฉัน”

“รับทราบ”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินลี่หมินเห็นคุณพ่อมีความเกรงใจกับคนอื่นขนาดนี้ ต้องรู้ว่า ต่อให้เป็นบุคคลสำคัญของเมืองเจียงเจ้อมาที่ตระกูลหลิน ก็ไม่เคยเห็นท่านผู้เฒ่ากระตือรือร้นแบบนี้

ทันใดนั้นเขาตระหนักได้ว่า นักบวชเต๋าเฒ่าที่ชื่อว่าผู้อมตะชางเหม่ย เกรงว่าไม่ธรรมดา

หลินลี่หมินลงมือด้วยตัวเอง ขนเก้าอี้ไท่ซือมาหนึ่งตัว วางอยู่ด้านข้างของท่านผู้เฒ่าหลิน

“ผู้อมตะ เชิญนั่ง”

ท่านผู้เฒ่าหลินเชิญอีกครั้ง

นักบวชเต๋าเฒ่าไม่ปฏิเสธ นั่งลงบนเก้าอี้โดยตรง

มองเห็นฉากนี้ คนที่อยู่ในสถานที่ไม่น้อยเริ่มบ่นพึมพำ

“นักบวชเต๋าสกปรกคนนี้เป็นใคร”

“ทำไมถึงได้รับการต้อนรับที่ดีแบบนี้”

“ท่านผู้เฒ่าหลินเกรงใจกับเขาขนาดนี้ นักบวชเต๋าเฒ่าคนนี้เกรงว่าจะไม่ธรรมดาแล้ว”

“……”

ท่านผู้เฒ่าหลินยกมือขึ้น ทำท่าทางของการบอกให้เงียบ

ทันใดนั้น สถานที่ทั้งหมดเงียบกริบ

ใบหน้าของท่านผู้เฒ่าหลินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูด : “ฉันเชื่อว่าทุกคนจะต้องสงสัยอย่างมากแน่นอน นักบวชเต๋าที่นั่งอยู่ข้างฉันคนนี้เป็นใคร ต่อจากนี้ฉันขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก”

“นักบวชเต๋าท่านนี้ เป็นพระอาจารย์ของสำนักหลงหู่ชานคนปัจจุบัน ผู้อมตะชางเหม่ย”

ตุ้ม!

ทั่วทั้งสถานที่เกิดความโกลาหล

“อะไรนะ นักบวชเต๋าเฒ่าคนนี้เป็นพระอาจารย์ของสำนักหลงหู่ชานเหรอ”

“เรื่องจริงหรือเปล่าเนี่ย สวมเสื้อผ้าฉีกๆขาดๆ เหมือนกับคนขอทาน”

“คำพูดของท่านผู้เฒ่าหลินมีเรื่องโกหกด้วยเหรอ ดูเหมือนว่า เขาเป็นพระอาจารย์ของสำนักหลงหู่ชานแน่นอน”

“ผมได้ยินมาว่าพระอาจารย์ของสำนักหลงหู่ชานได้รับการขนานนามว่าเป็นเทพเจ้าการทำนายที่เก่งที่สุด เป็นนักบวชเต๋าผู้สูงส่งคนหนึ่ง”

“……”

เยี่ยชิวก็ตกตะลึงอย่างมากเช่นกัน

ไม่ว่าเขาจะคิดยังไงก็คิดไม่ถึง ชายชราคนนี้เป็นถึงพระอาจารย์ของสำนักหลงหู่ชาน

จนถึงตอนนี้เขายังจำได้ สีหน้าของนักบวชลัทธิเต๋าเฒ่าต่อรองในตอนนั้น ราวกับว่าเป็นคนโลภมากคนหนึ่ง

จากนั้นเยี่ยชิวก็นึกถึงคำพูดของจ้าวอวิ๋น การต่อสู้ของสำนักมังกรครั้งที่แล้ว พระอาจารย์ของสำนักหลงหู่ชานและพระอาจารย์ของสำนักอู่ตานชานพ่ายแพ้ให้กับแชมป์อย่างโหวเซียวจิ่วอย่างต่อเนื่อง นับแต่นั้นมา พระอาจารย์ทั้งสองปิดประตูแห่งชีวิตและความตาย

ชายชราคนนี้เปิดประตูออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เพียงแต่สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ เยี่ยชิวเจอผู้อมตะชางเหม่ยอีกครั้งแล้ว

ตอนนั้นเวลาแยกทางกัน ผู้อมตะชางเหม่ยมอบถุงใส่เงินโบราณให้เขาหนึ่งใบ ข้างในยังทิ้งคำพูดไว้หนึ่งประโยค : ภายในหนึ่งปีนี้ห้ามเข้าปักกิ่ง ไม่อย่างนั้น ตายสถานเดียว!

เยี่ยชิวสงสัย ผู้อมตะชางเหม่ยรู้อะไรบางอย่างหรือเปล่า

เขาตัดสินใจแล้ว อีกสักพักหาเวลาว่างๆ จะต้องถามผู้อมตะชางเหม่ยดีๆสักหน่อย

ผู้อมตะชางเหม่ยมองเห็นเยี่ยชิวมองเขา ยิ้มเล็กน้อย และเขายังขยิบตาอย่างขี้เล่น

“ผู้อมตะ ท่านทักทายทุกคนสักหน่อยดีกว่า” ท่านผู้เฒ่าหลินพูด

“ได้” ผู้อมตะชางเหม่ยลุกขึ้น โบกมือ พูด : “สวัสดีทุกคน ฉันก็คือเทพเจ้าการทำนายที่เก่งที่สุด พระอาจารย์คนปัจจุบันของสำนักหลงหู่ชาน ผู้อมตะชางเหม่ย”

“นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นความคึกคักแบบนี้ ขอใช้โอกาสนี้ ผมมีเรื่องที่สำคัญอย่างมากอยากบอกกับทุกคน”

ทันใดนั้น ทุกคนล้วนแล้วเงี่ยหูฟัง อยากฟังว่าผู้อมตะชางเหม่ยอยากพูดอะไร

ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “ต่อจากนี้ ผมจะอยู่เจียงเจ้อสักพักหนึ่ง ถ้าหากคนไหนต้องการทำนายดวงล่ะก็ สามารถมาหาผมได้”

“สามหมื่นต่อการทำนายหนึ่งครั้ง ไม่มีการหลอกลวงไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ทำนายไม่แม่นไม่รับเงิน”

“แน่นอน ผู้ยากจนไม่มีทางทำนายไม่แม่น ฮ่าฮ่าฮ่า.....”

ทั่วทั้งสถานที่ตกตะลึง

ใครก็คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้อมตะชางเหม่ยจะใช้โอกาสนี้โฆษณา หน้าด้านจริงๆ

เยี่ยชิวทำปากมุ่ย คิดในใจ นี่ก็คือนักบวชเต๋าผู้สูงส่งเหรอ

พึ่งพาไม่ได้เลยจริงๆ!

เห็นว่าทุกคนไม่พูด ท่านผู้เฒ่าหลินไอแห้งๆสองที พูดกับทุกคน : “ทุกคนต่างรู้ดีว่า ผู้อมตะชางเหม่ยเป็นเทพเจ้าการทำนายที่เก่งที่สุด โดยปกติแล้วมังกรจะมองเห็นหัวแต่ไม่เห็นหาง คนมากมายต้องการเชิญให้เขาทำนายหนึ่งครั้ง ยังต้องวิ่งมาจากแดนไกลไปถึงสำนักหลงหู่ชาน”

“ตอนนี้ผู้อมตะไม่เพียงแต่มาถึงเจียงเจ้อ นอกจากนี้การทำนายหนึ่งครั้งแค่สามหมื่น มันช่างคุ้มค่าจริงๆ”

“อย่าพลาดโอกาสนี้ พลาดไปแล้วจะไม่กลับมาอีก ทุกคนอย่าพลาดโอกาสนี้เป็นอันขาด”

หัวข้อของท่านผู้เฒ่าหลินเปลี่ยน ถาม : “ผู้อมตะ เมื่อกี้ท่านบอกว่าไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่ เป็นอะไรเหรอ”

“ก็คือของเล่นที่อยู่ในมือของคุณ” ผู้อมตะชางเหม่ยชี้ไปที่ลูกปัดที่อยู่ในกล่องไม้

ท่านผู้เฒ่าหลินตรวจสอบลูกปัดสักพัก ยังไม่พบสิ่งมหัศจรรย์ใดๆ พูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น : “ผู้น้อยโง่เขลาเกินไป ยังคงไม่เข้าใจ”

“ลูกปัดนี้มีมูลค่าไหม” หลินหลิงแทรกถาม

“คาดไม่ถึงว่าเธอจะถามว่าไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่มีมูลค่าไหม ช่างเป็นคนที่ไร้สมองจริงๆ” ผู้อมตะชางเหม่ยไม่มีความเกรงใจใดๆ ด่าจนหลินหลิงใบหน้าแดงก่ำ

ต่อจากนั้น ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “ไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่ สามารถพบเจอได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องมันมาได้ มีมูลค่ามหาศาล เหมือนกับไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่ที่ใหญ่ขนาดนี้ เป็นของหายากในโลก”

“อ้อ ใช่แล้ว ไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่เป็นชื่อที่ค่อนข้างเก่าแก่ มันยังมีอีกชื่อหนึ่ง”

“ชื่อว่าไข่มุกราตรี!”