วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1723

“อู๋เทียน ไม่สามารถต้านทานการโจมตีของดาบนักบุญได้ เมื่อเขาเห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาบที่ร่วงหล่น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“ผู้นำ ช่วยด้วย”

อู๋เทียนตะโกนขอความช่วยเหลือ

“หยุด!” อู่จี๋เทียนจุนเอื้อมมือออกไป และมีรอยฝ่ามือขนาดใหญ่เหมือนเมฆดำปกคลุมท้องฟ้าและปกป้องอู๋เทียนด้านล่าง

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!”

ดาบที่ตกลงมาตกลงมาบนรอยฝ่ามือ เกิดประกายไฟและเสียงดังกึกก้อง

“หยุนซาน อู๋เทียนเป็นคนของฉัน” อู่จี๋เทียนจุนกล่าวอย่างเย็นชา

ทันใดนั้น ผู้ฝึกฝนที่คุกเข่าบนพื้นก็เข้าใจภูมิหลังของหยุนซาน และจิตใจของพวกเขาก็สั่นคลอน

“อะไรนะ เขาคือหัวหน้านิกายดาบชิงอวิ๋น?”

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่า นางฟ้าหยุนซีจะเป็นลูกสาวของหยุนซานจริงๆ น่าแปลกใจมาก”

“สำนักจักรพรรดิอสูรได้ยอมจำนนต่อสำนักหยินหยางแล้ว ฉันสงสัยว่าผู้นำหยุนซานสามารถฆ่าอู๋เทียนได้หรือไม่”

ทันใดนั้น หยุนซานก็ตะโกนอย่างเย็นชา “แม้ว่าเขาจะเป็นบุตรชายของราชาสวรรค์ ตราบใดที่เขากล้ามีเจตนาฆ่าลูกสาวของฉัน ฉันก็จะไม่ลังเลที่จะฆ่าเขา”

บูม!

ทันใดนั้น ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวก็กวาดไปทั่วท้องฟ้าจนไปถึงระดับที่น่ากลัวที่สุด

ผู้ฝึกฝนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นต่างก็ตัวสั่นด้วยความกลัว กลัวว่าจะถูกทำลายโดยพลังที่เหลือของนักบุญ

โชคดีที่หยุนซานไม่ได้แสดงเจตนาฆ่าต่อพวกเขา

“หยุนซาน ฉันแนะนำให้คุณอย่า.…..” ก่อนที่อู่จี๋เทียนจุนจะพูดจบประโยค ดาบชี่ที่พุ่งเข้ามาทำลายรอยฝ่ามือของเขาโดยตรง

ช่วงเวลาต่อมา ดาบชี่ลงมาจากท้องฟ้าและโจมตีไปที่อู๋เทียนโดยตรง

“อา...…”

ก่อนที่ดาบชี่จะตกลงมา เจตนาฆ่าที่รุนแรงได้ทำลายร่างกายของอู๋เทียน และทำให้เลือดกระเซ็นไปทั่ว

วิญญาณของอู๋เทียนรีบลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อหลีกเลี่ยงพลังดาบชี่ แต่ก่อนที่เขาจะสามารถหลบหนีได้ มือขนาดใหญ่ที่เร็วดุจสายฟ้าก็คว้าดวงวิญญาณของเขาไว้

“หยุนซาน ปล่อยอู๋เทียน” อู่จี๋เทียนจุนสั่ง

หยุนซานไม่แม้แต่จะเหลือบมองอู่จี๋เทียนจุน

อู๋เทียนหวาดกลัวจนถึงแก่นกลาง วิงวอนว่า “ผู้นำหยุนซาน โปรดอย่าฆ่าฉันเลย ตอนนี้ฉันสับสน ฉันสัญญาว่าจะไม่กล้าทำมันอีก...…”

“ไม่มีโอกาสอีกแล้ว” หยุนซานไม่รอให้อู๋เทียนพูดจบก่อนที่แสงเทพจะไหลเวียนอยู่ในมือของเขา

ปัง!

วิญญาณของอู๋เทียนแตกออกเป็นชิ้นๆ

ผู้ฝึกฝนบนพื้นเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ต่างก็หลั่งเหงื่อเย็นไปทั่วร่างกาย

เป็นที่น่าสังเกตว่า อู๋เทียนไม่เพียงแต่เป็นผู้นำสำนักจักรพรรดิอสูรเท่านั้น ยังอยู่ขั้นทงเสินสูงอีกด้วย แต่หยุนซานก็ฆ่าเขาอย่างง่ายดาย

มันน่ากลัวจริงๆ!

อู่จี๋เทียนจุนโกรธจัด หยุนซานฆ่าอู๋เทียนต่อหน้าเขา ซึ่งเหมือนกับการตบหน้า

ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนในปัจจุบันรู้ดีว่าสำนักจักรพรรดิอสูรได้ยอมจำนนต่อสำนักหยินหยางแล้ว และอู๋เทียนก็อยู่ภายใต้คำสั่งของเขา

“หยุนซาน ด้วยการฆ่าคนต่อหน้าฉัน คุณยังมีความเคารพฉันบ้างไหม?” อู่จี๋เทียนจุนตะโกนอย่างดุเดือด

หยุนซานยิ้มและพูดว่า “เทียนจุน ฉันเพิ่งฆ่าสุนัขของคุณไปตัวหนึ่ง ทำไมคุณถึงโกรธมาก?”

“ยิ่งกว่านั้น เป็นเพราะว่าฉันนับถือคุณมาก จึงได้ช่วยคุณฆ่าสุนัขตัวนี้”

“คุณลองคิดดูสิ สุนัขตัวนี้ของคุณอยากจะฆ่าซีเอ๋อร์ หากเขาทำสำเร็จ มันจะนำไปสู่ความขัดแย้งอันไม่มีที่สิ้นสุดระหว่างเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การกระทำของเขามีเป้าหมายอย่างชัดเจน เพื่อกระตุ้นให้เกิดสงครามระหว่างเรา ซึ่งไม่อาจให้อภัยได้”

“ฉันช่วยคุณกำจัดเขาแล้ว คุณควรขอบคุณ”

อู่จี๋เทียนจุนโกรธมากจนจมูกของเขาเบี้ยว

คุณฆ่าคนของฉัน และตอนนี้คุณต้องการให้ฉันขอบคุณ คุณไม่ละอายใจหรือ?

จู่ๆ น้ำเสียงของหยุนซานก็เปลี่ยนไป พร้อมเปล่งรัศมีครอบงำในขณะที่เขาพูดต่อ “ซีเออร์เป็นลูกคนเดียวของฉัน เธอเป็นแก้วตาของฉัน ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเธอ ฉันจะกวาดล้างพวกเขาทั้งหมด”

หยุนซีถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อหยุนซานเห็นด้วย

เธอไม่รู้ว่าในขณะนี้ หยุนซานกำลังคิดกับตัวเองว่า “เยี่ยฉังเซิง เยี่ยฉังเซิง ถ้าคุณกล้าหลอกลวงลูกสาวของฉัน เมื่อคุณออกมา ฉันจะฆ่าคุณที่นี่อย่างแน่นอน”

……

ในเวลาเดียวกัน

ภายในภูเขาอมตะ

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย ยังคงไม่ทราบถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอก

“เจ้าหนู นางฟ้าหยุนซีไม่ได้บอกว่าเธอจะส่งข้อความถึงคุณเหรอ? ทำไมเรายังไม่ได้รับข้อความเลย?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ฉันไม่แน่ใจ” เยี่ยชิวก็รู้สึกแปลกเช่นกัน ทำไมหยุนซีไม่ส่งข้อความมา?

พวกเขาไม่รู้เลยว่า แม้แต่หยุนซี นับประสาอะไรกับนักบุญผู้มีอำนาจ ก็ไม่สามารถส่งข้อความจากภายนอกได้

นอกจากนี้ หยุนซีไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องส่งข้อความ เพราะเธอเชื่อว่า การมาถึงของหยุนซานหมายความว่า เยี่ยชิว จะไม่ตกอยู่ในอันตรายจากนักบุญผู้มีอำนาจคนอื่นๆ อีกต่อไป

จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดว่า “บางทีเธออาจตกอยู่ในอันตราย”

“คุณช่วยพูดดีๆ “ เยี่ยชิวจ้องมองจิ้งจอกขาวตัวน้อย และทันใดนั้นก็มีความคิดขึ้นมาว่า “ผู้เฒ่า มาดูดวงชะตากันว่าเราจะออกจากภูเขานั้นดีหรือไม่ดี?”

“ได้” อมตะชางเหม่ยหยิบเหรียญทองแดงออกมาสามเหรียญทันที โยนมันขึ้นไปในอากาศ และท่องคาถา

เหรียญทองแดงสามเหรียญหมุนอยู่เหนือศีรษะของอมตะชางเหม่ยครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตกลงบนฝ่ามือด้วยเสียงที่คมชัด

“ทำนายเป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยชิวถาม

ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมมากในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “มันเป็นสัญญาณของความโชคร้ายครั้งใหญ่”

เอาล่ะ!

“จิ้งจอกน้อย ฉันจะรบกวนคุณสักพัก” เยี่ยชิวกล่าวพร้อมกับโยนจิ้งจอกขาวตัวน้อยเข้าไปในกระเป๋าเฉียนคุนก่อนที่จะก้าวเข้าสู่รอยแตก

“ผู้เฒ่า เราจะออกจากภูเขา!”