วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1722

“มารยาหญิงงามช่างหนักหนา!” เยี่ยชิวถอนใจพลางหันไปเห็นสีหน้าอิจฉาของอมตะชางเหม่ย จึงเอ่ย “ท่านอิจฉาเช่นนี้ ฉันจะหาให้ท่านสักคนดีหรือไม่?”

“ดีสิ ดีสิ!” อมตะชางเหม่ยยิ้มร่า

เยี่ยชิวกล่าว “หาชายชาตรีผู้ฝึกตนสักหลายคน”

ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มของอมตะชางเหม่ยก็แข็งค้าง ตวัดสายตาใส่เยี่ยชิวพร้อมด่าว่า “น่าขยะแขยง!”

เยี่ยชิวหัวเราะ มิได้กล่าวสิ่งใดต่อ เพียงมองหยุนซีนำเหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นก้าวเข้าไปในรอยแยก มิอาจห้ามความกังวลในใจ

“ซีเอ๋อร์ เธอต้องระวังตัวให้ดี”

......

หยุนซีก้าวเดินนำหน้า ตามด้วยศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นหลายสิบคน พวกเขาเพิ่งก้าวออกมาจากรอยแยก ก็เห็นเหล่าผู้ฝึกตนมากมายคุกเข่าอยู่เต็มพื้น

ในขณะเดียวกัน ก็เห็นหลินต้าเหนี่ยวและโม่เทียนจี

รอบกายโม่เทียนจีมีผู้ฝึกตนคุกเข่าอยู่มากมาย มีเพียงเขาที่ยืนเด่นราวกับหงส์กลางฝูงไก่

ส่วนหลินต้าเหนี่ยว แม้จะคุกเข่า แต่ด้วยร่างกายที่อ้วนพี จึงเป็นที่สะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ดีแล้ว!”

หยุนซีรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในทันที แต่นางมิได้ถอยกลับไปทันที เพราะต้องการรู้ว่าวิกฤตนี้มาจากที่ใด

ไม่นาน หยุนซีก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่ง นางเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้า

วินาทีต่อมา ร่างห้าร่างก็ปรากฏขึ้นในสายตา ใบหน้างามของหยุนซีพลันเปลี่ยนสี

อู่จี๋เทียนจุน!

ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อ!

หนานกงจิงหยุน!

หลี่เจาฮุย!

อันไจ้เทียน!

หยุนซีมีฐานะไม่ธรรมดา นางจำได้ทันทีว่าทั้งห้าคือผู้แข็งแกร่งระดับเซียน แม้ทั้งห้าจะมิได้ปลดปล่อยพลังอันแข็งแกร่งออกมา แต่แววตาของพวกเขาเย็นชา มองข้ามชีวิตผู้คนประหนึ่งเทพเจ้าผู้สูงส่ง

ถัดมา เธอก็เห็นหลิงเมิ่งหานยืนอยู่ด้านหลังของอู่จี๋เทียนจุนไม่ไกลนัก และกำลังมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน

“แย่แล้ว!”

หัวใจของหยุนซีเต้นรัว ก่อนจะรีบสั่งการโดยไม่ลังเล “ถอยทัพ!”

เหล่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นได้รับคำสั่ง เพิ่งหันหลังเตรียมถอยกลับสู่ภูเขาอมตะ ก็เห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ที่ปากรอยแยก ขวางทางถอยของพวกเขาไว้

“ฉันคืออู๋เทียนผู้นำสำนักจักรพรรดิอสูร ภายใต้บัญชาแห่งอู่จี๋เทียนจุน พวกนายออกมาแล้ว ยังคิดจะถอยไปไหนอีก?”

อู๋เทียนแนะนำตัว ระหว่างพูดก็มองหยุนซีด้วยสายตาเย็นชาถึงขีดสุด

เขาไม่ปิดบังพลังฝีมือของตน แสงสว่างไหลเวียนทั่วร่าง ดึงดูดใจผู้คน เจตนาฆ่าแผ่ซ่านออกมา

ในทันที เหล่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างรู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาล บีบจนพวกเขาหายใจไม่ออก ทยอยคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง “ตุบ!”

แต่หยุนซียืนอยู่ที่เดิม และเธอกำลังใช้พลังทั้งหมดประคองตัวเองอย่างยากลำบาก

นางเป็นถึงปราชญ์หญิงแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น และเป็นบุตรสาวของหยุนซาน แม้ต้องเผชิญกับผู้แข็งแกร่งขั้นทงเสิน เธอก็ไม่อาจคุกเข่าลงได้

“ที่แท้ก็เป็นผู้นำสำนักจักรพรรดิอสูร ผู้น้อยหยุนซี ขอคารวะท่านผู้อาวุโส”

หยุนซีมองตรงไปที่อู๋เทียน พูดอย่างแผ่วเบา “ท่านผู้อาวุโสใช้กำลังบีบบังคับเช่นนี้ มีจุดประสงค์อันใด?”

อู๋เทียนแค่นเสียงเย็นชา “จุดประสงค์อันใด? หยุนซี เธอทำอะไรลงไป เธอไม่รู้ตัวหรือ?”

หยุนซีตอบ “ผู้น้อยไม่เข้าใจ”

อู๋เทียนตวาด “เธออย่ามาเสแสร้ง อู่เชียนฟานสารภาพหมดแล้ว ว่าเธอเป็นคนฆ่าลูกชายฉันอู๋โยว”

ในพริบตา เหล่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างสาปแช่งอู่เชียนฟานในใจ

‘ไอ้อู่เชียนฟานกล้าทรยศแม้แต่ปราชญ์หญิง นายรอรับผลกรรมได้เลย!’

“ฉันจะต้องหั่นศพนายเป็นพันชิ้น!”

“อู๋เทียน นายบังอาจนัก!”

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นร่างสูงสง่าเหยียบอยู่บนกระบี่ยักษ์ที่เสียดฟ้าเล่มนั้น

บุรุษผู้นั้นสวมมงกุฎทอง ท่าทางองอาจ ดวงตาคมกริบดุจสายฟ้า ราวกับเซียนกระบี่ผู้หลุดพ้นโลกีย์

“คนผู้นี้คือใคร?”

“หรือว่าจะเป็นเซียนกระบี่แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น?”

เหล่าผู้ฝึกตนที่คุกเข่าอยู่ต่างสงสัยและตกตะลึง ก็ไม่แปลกที่พวกเขาไม่รู้จัก เพราะหยุนซานไม่เพียงเป็นประมุขแห่งสำนักใหญ่ที่สุดในตงฮวง แต่ยังเก็บตัวเงียบ และไม่ค่อยออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋น

พวกเขาไม่ทันสังเกตว่า เมื่อหยุนซานปรากฏตัวขึ้น สีหน้าของเหล่าเซียนในที่นั้นก็เปลี่ยนไป

สายตาของอู่จี๋เทียนจุนหรี่ลง ส่วนอีกสี่เซียนจ้องมองหยุนซานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับเผชิญศัตรูตัวฉกาจ

ส่วนอู๋เทียน เมื่อเห็นหยุนซานก็แทบจะฉี่ราด

“ท่านผู้นำ ช่วยฉันด้วย!”

อู๋เทียนร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว รีบวิ่งหนีไปทางอู่จี๋เทียนจุน

ทว่า ร่างของเขายังไม่ทันทะยานขึ้นฟ้า ก็เหมือนชนเข้ากับพลังกฎเกณฑ์ที่มองไม่เห็นจนร่างกระเด็นตกพื้น หัวแตกเลือดอาบ

“เป็นแค่ผู้นำสำนักจักรพรรดิอสูร กลับบังอาจคิดฆ่าลูกสาวฉัน ช่างใหญ่โตนัก”

“อย่าว่าแต่ลูกสาวฉันแค่ฆ่าลูกชายนาย ต่อให้กวาดล้างสำนักจักรพรรดิอสูรทั้งสำนัก แล้วนายจะทำอะไรได้?”

“อยากฆ่าลูกสาวฉันเหรอ? ดี งั้นฉันจะตัดหัวนายก่อน!”

กล่าวจบ หยุนซานก็ชี้นิ้วออกไป

“ฉิว ฉิว ฉิว...”

ในพริบตา กระบี่นับหมื่นก็ปรากฏขึ้นในห้วงอากาศ พุ่งลงใส่หัวของอู๋เทียน