วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1721

ภายในภูเขาอมตะ

หลังจากที่หลินต้าเหนี่ยวและโม่เทียนจีออกไปแล้ว เหลือเพียงเยี่ยชิว หยุนซี และอมตะชางเหม่ยกับจิ้งจอกขาวน้อย

“ตาเฒ่า ไม่ใช่ว่าตกลงกันแล้วหรอกเหรอว่าให้นายออกไปกับเทียนจี แล้วทำไมนายถึงยังอยู่?” เยี่ยชิวเอ่ยถาม

อมตะชางเหม่ยหัวเราะแห้งๆ “ฉันปวดเบาน่ะ”

“อย่ามาพูดเหลวไหล นายคิดจะทำอะไรกันแน่?” เยี่ยชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยเลิกยิ้มพลางกล่าว “ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกสังหรณ์แรงกล้าว่าภายนอกภูเขาอมตะไม่สงบสุข”

“นายหมายความว่ามีอันตรายงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยพยักหน้า “ไอ้หนู ฉันมีข้อเสนอ”

“พวกเราอย่าออกจากหุบเขาเลย อยู่ที่นี่แหละ”

“พวกอัจฉริยะที่เข้ามา ตายก็ตาย หนีก็หนี พวกเราอยู่ที่นี่ปลอดภัยดี”

“อีกอย่าง ภูเขาอมตะกว้างใหญ่ไพศาล มีสมบัติมากมาย พวกเราสามารถหาสมบัติไปพร้อมกับฝึกฝนพลังยุทธ์ได้นะ”

“รอจนกว่าภูเขาอมตะจะเปิดอีกครั้ง ค่อยออกไปก็ยังไม่สาย”

ดวงตาของหยุนซีเป็นประกาย คิดในใจ ถ้าไม่ต้องออกไปจากภูเขาอมตะ เธอก็จะได้อยู่กับเยี่ยชิวทุกวัน

รอจนกว่าภูเขาอมตะจะเปิดอีกครั้ง ไม่แน่ว่าเธออาจจะมีลูกเต็มบ้านเต็มเมือง พอถึงตอนนั้น เธอจะพาเยี่ยชิวและลูกๆ กลับไปยังนิกายดาบชิงอวิ๋น ถึงตอนนั้น แม้ข้าวสารสุกเป็นข้าวสวยแล้ว[1] พ่อของเธอก็คงไม่ขัดข้องอะไร

แต่ไม่คาดคิด ทั้งเยี่ยชิวและจิ้งจอกขาวตัวน้อยกลับคัดค้านพร้อมกัน

“ไม่ได้!”

อมตะชางเหม่ยถาม “ทำไมไม่ได้?”

เยี่ยชิวกล่าว “ภูเขาอมตะเปิดเพียงครั้งเดียวในรอบหลายร้อยปี รอจนกว่าจะเปิดอีกครั้ง ก็คงอีกหลายร้อยปีข้างหน้า”

“หลายร้อยปีมันนานเกินไป”

“ถ้าฉันอยู่ที่นี่ตลอด ไม่ได้ออกไป ฉันจะไปตามหาท่านพ่อได้ยังไง?”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “นายไม่ต้องห่วง ด้วยพรสวรรค์ของหวู่ซวง ครั้งหน้าที่นายพบเขา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ไปแล้วก็ได้”

“พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ต้องห่วงเรื่องกินเรื่องอยู่ แถมนายยังมีสาวงามเคียงข้าง สบายจะตายไป”

“นายก็ไปมีลูกเต็มบ้านกับแม่นางหยุนซี สิ ฉันชอบเด็กๆจะตาย เดี๋ยวฉันช่วยเลี้ยงเอง”

หน้าของเยี่ยชิวถึงกับซีดเผือด

ลูกเต็มบ้าน?

นายนี่คิดว่าพวกฉันเป็นตัวอะไรกัน?

อมตะชางเหม่ยยังคงคะยั้นคะยอ “ที่สำคัญที่สุดคือพวกเราจะได้หลบหนีการตามล่า”

“ลองคิดดู ถึงออกไปแล้วไม่เจออันตราย พวกสำนักหยินหยาง สำนักปู่เทียน รวมถึงสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์รู้ว่านายเป็นคนฆ่าศิษย์เอกของพวกเขา พวกนั้นต้องตามล่านายไปทั่วแน่”

“แทนที่จะถูกตามล่า ต้องหนีหัวซุกหัวซุน สู้พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย กินเนื้อ ดื่มเหล้า อาบแดด ชีวิตสบายจะตายไป”

“ส่วนพวกศัตรูของนาย ก็ปล่อยให้มันได้เสวยสุขไปอีกสักสองสามร้อยปี”

“อีกสองสามร้อยปีนายค่อยออกไป ตอนนั้นนายคงบรรลุปราชญ์ กวาดล้างพวกมันได้สบาย”

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันต้องรีบจัดการเรื่องในโลกฝึกเซียนให้เสร็จ แล้วกลับไปยังโลกมนุษย์”

“ถ้าฉันอยู่ที่นี่สองสามร้อยปี แล้วค่อยกลับไปโลกมนุษย์ ฉันคงได้แค่ไปไหว้หลุมศพแม่กับพี่หลิน”

การมาโลกฝึกเซียนครั้งนี้ สิ่งที่เยี่ยชิวเป็นห่วงที่สุดคือเฉียนจิ้งหลานกับหลินจิงจื้อ

พวกนางเป็นเพียงคนธรรมดา อายุขัยมีจำกัด ถ้าเยี่ยชิวอยู่ที่นี่นานขนาดนั้น แล้วค่อยกลับไป ก็คงไม่ได้เจอพวกนางอีก สิ่งนี้ย่อมกลายเป็นความเสียใจที่จะติดตัวเยี่ยชิวไปตลอดชีวิต

จิ้งจอกขาวตัวน้อยเอ่ย “ฉันก็จะไม่ยอมอยู่ที่นี่เหมือนกัน”

“ที่ผีสิงนี่มันน่าเบื่อจะตาย”

“เราสองคน ตั้งแต่โลกมนุษย์มาจนถึงโลกฝึกเซียน ผ่านวิกฤตมามากมาย มีครั้งไหนที่เราไม่รอดมาได้บ้าง?”

“ฉันเชื่อว่า ต่อให้ออกไปครั้งนี้มีอันตราย เราก็ต้องผ่านมันไปได้ด้วยกัน”

“เจ้าเด็กน้อย เราจะทำตามแผนเดิม ฉันจะออกจากเขาลูกนี้ไปดูว่าข้างนอกนั่นมีอันตรายใดหรือไม่”

สิ้นคำ อมตะชางเหม่ยก็เตรียมตัวออกไป ทันใดนั้น กลุ่มคนก็วิ่งตรงเข้ามา

เป็นศิษย์จากนิกายดาบชิงอวิ๋น!

เมื่อเห็นว่าศิษย์จากนิกายดาบชิงอวิ๋นทุกคนปลอดภัย หยุนซีก็กล่าวว่า “เต้าจ่าง โปรดหยุดก่อน”

“ให้ฉันออกไปก่อนเถอะ!”

“หากพบอันตราย ฉันจะหาทางส่งข่าวให้พวกท่าน”

เยี่ยชิวกำลังจะพูดห้าม แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก หยุนซีก็กล่าวว่า “ฉังเซิง ไม่ต้องห้ามฉัน ฉันตัดสินใจแล้ว”

“ด้วยฐานะของฉัน ต่อให้ข้างนอกมีอันตรายจริง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าทำอะไรฉัน”

“นายไม่ต้องเป็นห่วง”

พูดจบ หยุนซีก็ก้าวเข้าไปสวมกอดเยี่ยชิว และกระซิบข้างหูเขาอย่างอ่อนหวานว่า “เยี่ยหลาง ดูแลตัวเองด้วย”

“เธอก็ต้องระวังตัวด้วย” เยี่ยชิวกล่าวเตือน

หยุนซียิ้มหวาน แล้วนำศิษย์จากนิกายดาบชิงอวิ๋นเดินไปยังรอยแยก

อมตะชางเหม่ยมองตามร่างของหยุนซีที่ค่อยๆ หายลับไปพลางถอนหายใจ “เจ้าเด็กน้อย นายช่างมีวาสนาดีนัก ฉันอิจฉานายจริงๆ”

.........

เชิงอรรถ

[1] ข้าวสารสุกเป็นข้าวสวยแล้ว เป็นสำนวนจีนที่สื่อถึงสถานการณ์ที่ไม่อาจย้อนกลับได้ มักใช้ในบริบทที่หลากหลาย ทั้งในสถานการณ์ที่ร้ายแรงและสถานการณ์ที่โรแมนติก