วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1721

ภายในภูเขาอมตะ

หลังจากที่หลินต้าเหนี่ยวและโม่เทียนจีออกไปแล้ว เหลือเพียงเยี่ยชิว หยุนซี และอมตะชางเหม่ยกับจิ้งจอกขาวน้อย

“ตาเฒ่า ไม่ใช่ว่าตกลงกันแล้วหรอกเหรอว่าให้นายออกไปกับเทียนจี แล้วทำไมนายถึงยังอยู่?” เยี่ยชิวเอ่ยถาม

อมตะชางเหม่ยหัวเราะแห้งๆ “ฉันปวดเบาน่ะ”

“อย่ามาพูดเหลวไหล นายคิดจะทำอะไรกันแน่?” เยี่ยชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยเลิกยิ้มพลางกล่าว “ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกสังหรณ์แรงกล้าว่าภายนอกภูเขาอมตะไม่สงบสุข”

“นายหมายความว่ามีอันตรายงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยพยักหน้า “ไอ้หนู ฉันมีข้อเสนอ”

“พวกเราอย่าออกจากหุบเขาเลย อยู่ที่นี่แหละ”

“พวกอัจฉริยะที่เข้ามา ตายก็ตาย หนีก็หนี พวกเราอยู่ที่นี่ปลอดภัยดี”

“อีกอย่าง ภูเขาอมตะกว้างใหญ่ไพศาล มีสมบัติมากมาย พวกเราสามารถหาสมบัติไปพร้อมกับฝึกฝนพลังยุทธ์ได้นะ”

“รอจนกว่าภูเขาอมตะจะเปิดอีกครั้ง ค่อยออกไปก็ยังไม่สาย”

ดวงตาของหยุนซีเป็นประกาย คิดในใจ ถ้าไม่ต้องออกไปจากภูเขาอมตะ เธอก็จะได้อยู่กับเยี่ยชิวทุกวัน

รอจนกว่าภูเขาอมตะจะเปิดอีกครั้ง ไม่แน่ว่าเธออาจจะมีลูกเต็มบ้านเต็มเมือง พอถึงตอนนั้น เธอจะพาเยี่ยชิวและลูกๆ กลับไปยังนิกายดาบชิงอวิ๋น ถึงตอนนั้น แม้ข้าวสารสุกเป็นข้าวสวยแล้ว[1] พ่อของเธอก็คงไม่ขัดข้องอะไร

แต่ไม่คาดคิด ทั้งเยี่ยชิวและจิ้งจอกขาวตัวน้อยกลับคัดค้านพร้อมกัน

“ไม่ได้!”

อมตะชางเหม่ยถาม “ทำไมไม่ได้?”

เยี่ยชิวกล่าว “ภูเขาอมตะเปิดเพียงครั้งเดียวในรอบหลายร้อยปี รอจนกว่าจะเปิดอีกครั้ง ก็คงอีกหลายร้อยปีข้างหน้า”

“หลายร้อยปีมันนานเกินไป”

“ถ้าฉันอยู่ที่นี่ตลอด ไม่ได้ออกไป ฉันจะไปตามหาท่านพ่อได้ยังไง?”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “นายไม่ต้องห่วง ด้วยพรสวรรค์ของหวู่ซวง ครั้งหน้าที่นายพบเขา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ไปแล้วก็ได้”

“พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ต้องห่วงเรื่องกินเรื่องอยู่ แถมนายยังมีสาวงามเคียงข้าง สบายจะตายไป”

“นายก็ไปมีลูกเต็มบ้านกับแม่นางหยุนซี สิ ฉันชอบเด็กๆจะตาย เดี๋ยวฉันช่วยเลี้ยงเอง”

หน้าของเยี่ยชิวถึงกับซีดเผือด

ลูกเต็มบ้าน?

นายนี่คิดว่าพวกฉันเป็นตัวอะไรกัน?

อมตะชางเหม่ยยังคงคะยั้นคะยอ “ที่สำคัญที่สุดคือพวกเราจะได้หลบหนีการตามล่า”

“ลองคิดดู ถึงออกไปแล้วไม่เจออันตราย พวกสำนักหยินหยาง สำนักปู่เทียน รวมถึงสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์รู้ว่านายเป็นคนฆ่าศิษย์เอกของพวกเขา พวกนั้นต้องตามล่านายไปทั่วแน่”

“แทนที่จะถูกตามล่า ต้องหนีหัวซุกหัวซุน สู้พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย กินเนื้อ ดื่มเหล้า อาบแดด ชีวิตสบายจะตายไป”

“ส่วนพวกศัตรูของนาย ก็ปล่อยให้มันได้เสวยสุขไปอีกสักสองสามร้อยปี”

“อีกสองสามร้อยปีนายค่อยออกไป ตอนนั้นนายคงบรรลุปราชญ์ กวาดล้างพวกมันได้สบาย”

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันต้องรีบจัดการเรื่องในโลกฝึกเซียนให้เสร็จ แล้วกลับไปยังโลกมนุษย์”

“ถ้าฉันอยู่ที่นี่สองสามร้อยปี แล้วค่อยกลับไปโลกมนุษย์ ฉันคงได้แค่ไปไหว้หลุมศพแม่กับพี่หลิน”

การมาโลกฝึกเซียนครั้งนี้ สิ่งที่เยี่ยชิวเป็นห่วงที่สุดคือเฉียนจิ้งหลานกับหลินจิงจื้อ

พวกนางเป็นเพียงคนธรรมดา อายุขัยมีจำกัด ถ้าเยี่ยชิวอยู่ที่นี่นานขนาดนั้น แล้วค่อยกลับไป ก็คงไม่ได้เจอพวกนางอีก สิ่งนี้ย่อมกลายเป็นความเสียใจที่จะติดตัวเยี่ยชิวไปตลอดชีวิต

จิ้งจอกขาวตัวน้อยเอ่ย “ฉันก็จะไม่ยอมอยู่ที่นี่เหมือนกัน”

“ที่ผีสิงนี่มันน่าเบื่อจะตาย”