วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1720

หลินต้าเหนี่ยวเห็นศีรษะเล็กๆ โผล่ออกมาจากรอยแยก เขาส่งเสียงเตือนออกไป “เทียน......”

ในตอนนั้น เขายังไม่ทันได้ตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง เข่าทั้งสองข้างของเขาอ่อนลง คุกเข่าอยู่บนพื้น ขณะเดียวกันปากของเขาเหมือนกับถูกผนึก พูดอะไรไม่ได้แม้แต่ครึ่งคำ

หลินต้าเหนี่ยวเงยหน้าขึ้น เห็นสายตาอันเยือกเย็นของอู่จี๋เทียนจุนที่กำลังจับจ้องมายังร่างกายของเขา

“จบแล้ว เทียนจีกับพี่รองหนีไม่รอดแล้ว......”

หลินต้าเหนี่ยวรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ศีรษะของโม่เทียนจีปรากฏออกมา ในไม่ช้าเขาก็เดินออกมาจากช่องว่างของรอยแยก

หนึ่งก้าว

สองก้าว

สามก้าว......

จู่ๆ โม่เทียนจีก็หยุดฝีเท้าของเขา

เขาสีหน้าของเขาดูแปลกประหลาดเมื่อเห็นนักพรตจำนวนมากคุกเข่าอยู่บนพื้น

หลินต้าเหนี่ยวเห็นการเคลื่อนไหวของโม่เทียนจี เขารู้สึกสบายใจเล็กน้อย แอบคิดในใจว่า “เทียนจีเป็นคนฉลาด เขาน่าจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติพวกนี้”

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่โม่เทียนจียืนอยู่ตรงนั้นไม่กี่วินาที เขาจะจัดแจงเสื้อผ้าของเขา ยืดอกอย่างสง่างามและก้าวออกมาด้านหน้า

“บ้าที่สุด เทียนจีไม่รู้ตัวงั้นหรือ?”

“คนตั้งมากมายคุกเข่าอยู่ที่นี่ เขาไม่รู้หรือไงว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติ?”

หัวใจของหลินต้าเหนี่ยวเต้นแรงมาถึงลำคอ เขามองไปยังทิศทางของรอยแยกอีกสองสามครั้ง

“น่าแปลก เหตุใดพี่รองถึงไม่ออกมา?”

เหล่านักพรตที่อยู่ที่นั่น เห็นชายหนึ่งผู้หนึ่งก้าวออกมาด้านหน้า พวกเขาต่างแสดงสีหน้าสงสัย

“ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร?”

“แม้ว่าจะแต่งตัวเหมือนกับขอทาน แต่ท่าทางของเขาดูไม่ธรรมดาเลย”

“พลังยุทธ์ของเขาไม่สูง ไม่น่าจะใช่เยี่ยฉังเซิง”

ใบหน้าของโม่เทียนจีนิ่งสงบ เดินออกมาอย่างมั่นคง

ทันใดนั้น ฝ่ามือขนาดใหญ่ข้างหนึ่งปรากฏขึ้นมาบดบังดวงอาทิตย์ โบกพัดและทำให้เกิดคลื่นลมแรง

อู๋เทียนลงมือแล้ว!

เวลานี้เขาคือข้ารับใช้ของอู่จี๋เทียนจุน รับคำสั่งในความมืดมาว่า ให้จับตัวทุกคนที่ออกมาจากภูเขาอมตะ

โม่เทียนจีรู้สึกได้ถึงอันตราย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เปล่งเสียงออกมาว่า “ขยับไปด้านข้าง 300 จื่อ”

ควับ!

ร่างกายของเขาราวกับแสง ใช้ความเร็วอันเหลือเชื่อหลบฝ่ามือดังกล่าว เคลื่อนไหวและปรากฏตัวอยู่ด้านข้างห่างออกไป 300 จื่อ”

อู๋เทียนตะลึงงัน

เขาเป็นถึงขั้นทงเสินระดับสุดยอด แม้จะบอกว่าฝ่ามือเมื่อครู่ใช้พลังไปแค่ 1 จาก 100 ส่วนเท่านั้น แต่สำหรับรับมือกับโม่เทียนจีมันก็เพียงพอแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าโม่เทียนจีจะสามารถหลบการโจมตีของเขาได้

“เจ้าเป็นใคร? เหตุใดต้องลงมือกับข้า?” โม่เทียนจีจ้องมองอู๋เทียนด้วยใบหน้าเคร่งขรึมพร้อมกับถามออกมา

“ข้าคือบริวารของอู่จี๋เทียนจุน เจ้าสำนักจักรพรรดิอสูร อู๋เทียน!” อู๋เทียนตะโกนออกไป “เจ้าหนุ่ม เจ้ารู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ควรขัดขืน ยอมจำนนเสียเถอะ ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งไปเจ้าลงนรก”

หัวใจของโม่เทียนจีบีบรัด คิดในใจว่า “อู๋เทียนเป็นพ่อของสองพี่น้องอู๋โยวและอู๋ลู่ไม่ใช่หรือ?”

“ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องการตายของอู๋โยวและอู๋ลู่แล้ว เขามารออยู่ที่นี่เพื่อแก้แค้นให้ลูกชายของเขางั้นหรือ?”

“เพียงแต่ สำนักจักรพรรดิอสูรเข้าร่วมกับสำนักหยินหยางตั้งแต่เมื่อไหร่?”

จิตใจของโม่เทียนจีกำลังปั่นป่วน เขาจ้องมองอู๋เทียนพร้อมพูดอย่างสงบ “ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสำนักหยินหยาง และไม่ได้มีบุญคุณความแค้นแต่อย่างใด ท่านรังแกผู้น้อยเช่นนี้ไม่รู้สึกละอายใจบ้างงั้นหรือ?”

“ปากดีนักนะเจ้าเด็กน้อย? รนหาที่ตาย” อู๋เทียนอยากฆ่าคนมานานแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของโม่เทียนจี จิตสังหารของเขาเดือดพล่านในทันใด

โม่เทียนจีเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดี เขาจึงพูดออกมาว่า “ไปด้านหน้า 10 ลี้”

ตู้ม!

อู๋เทียนชิงลงมือก่อน ฝ่ามือถูกปล่อยออกไป เจตนาฆ่าอันรุนแรงพุ่งตรงไปยังทิศทางที่โม่เทียนจีมุ่งหน้าไป

ในตอนนั้นโม่เทียนจีทำได้เพียงเปลี่ยนทิศทาง