วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1719

หลังจากที่หลิงเมิ่งหานออกมาจากแผนที่สรรพสิ่งในโลก นางตบไปที่ใบหน้าของหลินต้าเหนี่ยว

“ปัง!”

ใบหน้าของหลินต้าเหนี่ยวบวมขึ้นในพริบตา เนื่องจากเขาถูกอู่จี๋เทียนจุนกักขังไว้ ดังนั้นฝ่ามือนี้ของหลิงเมิ่งหานจึงไม่อาจทำให้ร่างของเขากระเด็นออกไปได้

“เจ้าอ้วน ข้าอดทนกับเจ้ามานานแล้ว”

ปัง——

หลิงเมิ่งหานกระโดดเข้ามาเตะเข้าใบหน้าของหลินต้าเหนี่ยว ทำให้เลือดไหลออกมาจากจมูกของหลินต้าเหนี่ยว

“ยัยคนสารเลว หากข้าไม่ตาย ข้าจะต้องสังหารเจ้าให้ได้” หลินต้าเหนี่ยวจ้องมองหลิงเมิ่งหานพร้อมกับพูดในใจด้วยความเกลียดชัง

หลิงเมิ่งหานสัมผัสได้ถึงสายตาอันเยือกเย็นของหลินต้าเหนี่ยว นางตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “กล้ามองข้าด้วยสายตาเช่นนี้ ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมาให้ดู”

พูดจบนางก็ใช้สองนิ้วของนางจิ้มตาของหลินต้าเหนี่ยว

“หยุด!”

อู่จี๋เทียนจุนพูดด้วยเสียงอันเคร่งขรึม ร่างกายของหลิงเมิ่งหานราวกับถูกวิชาตรึงการเคลื่อนไหว นิ้วมือของนางไม่อาจเคลื่อนไปข้างหน้าได้แม้แต่คีบเดียว

“ท่านผู้นำ!” หลิงเมิ่งหานพูดออกมา “เจ้าอ้วนนี่ร่วมมือกับเพื่อนของเขา กักขังข้าไว้ในแผนที่เก่าๆ แผ่นนั้น เขารังแกข้า ทำให้ข้าต้องอับอาย ข้าจะต้องสังหารเขา”

อู่จี๋เทียนจุนพูดขึ้นมาว่า “คำพูดของข้า เจ้าไม่ฟังแล้วงั้นหรือ? เจ้ากล้าสังหารเขา ข้าจะสังหารเจ้าก่อน”

หลิงเมิ่งหานเหลือบตามอง นางเห็นสายตาอันเยือกเย็นอย่างสุดขีดของอู่จี๋เทียนจุน

“ท่านผู้นำ～” หลิงเมิ่งหานทั้งโกรธและเกลียด เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลินต้าเหนี่ยวทำกับนาง นางรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก น้ำตาของนางไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เมิ่งหาน เจ้าวางใจ เจ้าได้รับความอยุติธรรมไปแล้ว ข้าจะเป็นคนทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง” อู่จี๋เทียนจุนพูดปลอบใจออกมา

หลิงเมิ่งหานรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย นางพูดว่า “เทียนจุน ยังมีเพื่อนของเขาเยี่ยฉังเซิง......”

หลิงเมิ่งหานยังไม่ทันพูดจบ นางเห็นสายตาอันเยือกเย็นของอู่จี๋เทียนจุนที่จับจ้องมายังนาง มันทำให้นางตกใจจนพูดไม่ออก

“เรื่องของเยี่ยฉังเซิง ข้ารับรู้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว เจ้าไม่ต้องพูดมาก มายืนอยู่ด้านหลังของข้า”

อู่จี๋เทียนจุนกลัวว่าหลิงเมิ่งหานจะรู้มากเกินไปแล้วจะหลุดปากเรื่องที่เยี่ยฉังเซิงได้รับโอกาสสูงสุดและไหกลั่นปีศาจออกมา

หากนักปราชญ์คนอื่นรู้ว่าเยี่ยฉังเซิงครอบครองสมบัติไว้มากมาย พวกเขาจะต้องทำการแย่งชิงเป็นแน่ แม้อู่จี๋เทียนจุนจะไม่ได้หวาดกลัวนักปราชญ์ที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ แต่หากผู้แข็งแกร่งสูงสุดของสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์และสำนักปู่เทียนเดินทางมาที่นี่ แบบนั้นคงลำบากน่าดู

ราวกับว่าหลิงเมิ่งหานเข้าใจความคิดของอู่จี๋เทียนจุน นางรีบถอยกลับมาด้านหลัง ยืนนิ่งโดยไม่ส่งเสียง เพียงแค่จ้องมองไปยังหลินต้าเหนี่ยวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร แค้นจนอยากจะฉีกร่างของหลินต้าเหนี่ยวออกเป็นชิ้นๆ

“เจ้าหนุ่ม เจ้ากล้าไม่เบาเลยนะ ปราชญ์หญิงของสำนักหยินหยางเจ้ายังกล้ากักขัง” อู่จี๋เทียนจุนพูดอย่างเยือกเย็น

หลินต้าเหนี่ยวรีบตอบกลับมาว่า “ท่านผู้อาวุโส ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด ท่านได้โปรดฟังข้าอธิบายด้วย…...”

“ไม่มีอะไรต้องอธิบายอีกต่อไปแล้ว” อู่จี๋เทียนจุนตอบ “เห็นแก่หน้าของพ่อเจ้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าสักครั้ง”

พูดจบอู่จี๋เทียนจุนก็ปลดปล่อยหลินต้าเหนี่ยวออกจากการกักขัง

ในเวลานี้ในสมองของหลินต้าเหนี่ยวมีเพียงแค่การหลบหนีเท่านั้น เมื่อหลุดจากการกักขัง เขาพูดกับอู่จี๋เทียนจุนว่า “ขอบคุณท่านผู้อาวุโสมาก ข้าน้อยจะกลับไปตามหาสัตว์เทพ จากนั้นจะไปเยี่ยมเยือนผู้อาวุโสที่สำนักหยินหยางพร้อมกับท่านพ่อ”

พูดจบเขาก็จากไป

“ข้าให้เจ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ?” อู่จี๋เทียนจุนพูดอย่างเยือกเย็น “เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ รอให้ข้าจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จก่อน ข้าจะเป็นคนพาเจ้าไปตระกูลแพทย์สัตว์ด้วยตัวเอง”

พูดจบอู่จี๋เทียนจุนโบกมือขวาของเขาเบาๆ ทันใดนั้น ร่างอ้วนๆ ของหลินต้าเหนี่ยวตกลงสู่พื้นจากความว่างเปล่า ทำให้เขากระอักเลือดออกมา

แต่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าอู่จี๋เทียนจุนยั้งมือเอาไว้แล้ว ไม่อย่างนั้น ด้วยฝีมือของนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง แค่กะพริบตาเพียงครั้งเดียวก็สามารถสังหารหลินต้าเหนี่ยวได้แล้ว

และที่อู่จี๋เทียนจุนยั้งมือกับหลินต้าเหนี่ยว นั่นก็เพราะเขาต้องการผลประโยชน์จากตระกูลแพทย์สัตว์

“เจ็บเป็นบ้า” หลินต้าเหนี่ยวนอนอยู่บนพื้น รู้สึกเหมือนร่างกายจะแหลกสลาย

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?” จู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหูของเขา

หลินต้าเหนี่ยวหันกลับมา เขาเห็นอู่เชียนฟานนอนกองอยู่บนพื้นด้านข้าง ถามออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

“เจ้าออกมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่?” หลินต้าเหนี่ยวถามด้วยความสงสัย