วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1718

หลังจากที่อู่เชียนฟานออกมาจากภูเขาอมตะ พวกของเยี่ยชิวเองก็รออยู่ด้านในเป็นเวลาเนิ่นนาน แต่กลับไม่เห็นศิษย์ของหยุนซีแห่งนิกายดาบปรากฏตัวออกมาเลย ดังนั้น จากแผนการที่วางเอาไว้ หลินต้าเหนี่ยวจึงเป็นคนแรกที่เดินออกมาจากภูเขา

หลินต้าเหนี่ยวเดินโซเซออกมาจากรอยแตกด้านใน วินาทีถัดมา ดวงตาของเขาเบิกกว้างในทันใด

เมื่อมองออกไป บนพื้นมีนักพรตจำนวนมากกำลังคุกเข่าอยู่ ท่าทางของทุกคนดูให้ความเคารพเป็นอย่างมาก

“อ่า มีคนมารอข้าออกจากภูเขามากมายขนาดนี้เลยงั้นหรือ?”

อู่จี๋เทียนจุนไม่เห็นเหล่านักปราชญ์ที่ลอยอยู่บนอากาศ คิดว่าคนพวกนี้มาเพื่อต้อนรับเขา เขาจึงเอามือทั้งสองข้างไขว้หลัง ยืดอกขึ้น แสร้งทำท่าเป็นคนมีอำนาจ หลังจากนั้นก็พูดออกมาอย่างห้าวหาญ “ทุกท่านไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ!”

ในวินาทีนั้น เหล่านักพรตที่คุกเข่าอยู่บนพื้นต่างพากันมองมาที่หลินต้าเหนี่ยวด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

“เจ้านี่มีอาการป่วยทางจิตหรือเปล่า?”

“ลุกขึ้น? เขาคิดว่าเขาเป็นฮ่องเต้หรืออย่างไร!”

“หรือว่าเขาก็คือเยี่ยฉังเซิง?”

หลินต้าเหนี่ยวเห็นทุกคนยังคงนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น ไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นมา ทำให้รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขาจึงพูดออกมาว่า “ทุกท่าน พิธีต้อนรับของพวกท่านไม่ยิ่งใหญ่เกินไปหน่อยหรือ?”

“ไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนี้”

“พวกเป็นคนกันเองทั้งนั้น รีบลุกขึ้นมาเถิด!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ นักพรตเหล่านั้นอยากจะหัวเราะออกมา

ใครกันที่เป็นพวกเดียวกับเจ้า?

เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร คู่ควรกับการต้อนรับของพวกข้างั้นหรือ?

คนที่พวกข้าคุกเข่าให้คือนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง!

นักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง เจ้าเห็นหรือเปล่า?

หลินต้าเหนี่ยวยังไม่เห็นพวกของนักปราชญ์ที่อยู่บนอากาศจริงๆ เขายืดอกพร้อมกับเดินไปด้านหน้า คิดในใจว่า

“เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้ต่างมีพลังยุทธ์แข็งแกร่งกว่าข้า เหตุใดพวกเขาจึงต้องทำความเคารพข้าด้วย?”

“หรือว่าพ่อของข้าจะมาที่นี่?”

“เป็นไปไม่ได้ พ่อของข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้ามาที่นี่”

“ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ......”

หลินต้าเหนี่ยวสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ จู่ๆ ร่างของคนผู้หนึ่งก็ปรากฏออกมาด้านหน้าของเขา

เป็นใบหน้าของชายวัยกลางคน บนร่างกายของเขาเปี่ยมล้นไปด้วยพลังอันแข็งแกร่ง

ทันใดนั้น หลินต้าเหนี่ยวรู้สึกเหมือนกับถูกภูเขาขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า มันแทบจะทำให้เขาหายใจไม่ออก

“แย่แล้ว สุดยอดผู้แข็งแกร่ง!”

หัวใจของหลินต้าเหนี่ยวบีบรัดขึ้นมาทันใด แอบคิดในใจว่า “ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้านี่มาจากสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หรือว่าสำนักปู่เทียน?”

ที่เขาไม่ได้สงสัยว่าใช่คนของสำนักหยินหยางหรือไม่ นั่นเพราะว่าเสื้อผ้าที่สำนักหยินหยางสวมใส่ ปกติแล้วจะมีสัญลักษณ์ของสำนักหยินหยางปักอยู่

หลินต้าเหนี่ยวสงบสติอารมณ์ลง ประสานมือทั้งสองเพื่อทำความเคารพชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า “คารวะท่านผู้อาวุโส ไม่ทราบว่าควรเรียกท่านผู้อาวุโสว่าอย่างไร?”

ชายวัยกลางคนตอบอย่างเยือกเย็น “ข้าคือบริวารของท่านเยี่ยฉังเซิงแห่งสำนักหยินหยาง ประมุขแห่งสำนักจักรพรรดิอสูร อู๋เทียน!”

แย่แล้ว เจ้านี่เป็นคนของสำนักหยินหยาง!

หัวใจของหลินต้าเหนี่ยวเต้นแรง เขาถามออกไปว่า “ท่านผู้อาวุโสมาที่นี่ด้วยเหตุใด?”

“เยี่ยฉังเซิงอยู่ที่ไหน?” อู๋เทียนถามอย่างเยือกเย็น

“ที่แท้ท่านผู้อาวุโสก็มาตามหาเยี่ยฉังเซิงนี่เอง ท่านรอสักครู่ ข้าจะช่วยเรียกเยี่ยฉังเซิงออกมาให้ท่านเอง” หลินต้าเหนี่ยวพูดจบก็หันกลับไปอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งกลับเข้าไปในรอยแยก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องหนีเอาชีวิตรอด

เป็นเรื่องธรรมดาที่อู๋เทียนจะไม่มอบโอกาสนี้ให้กับเขา ร่างกายของเขาหายไปในพริบตา เขาเข้ามาขวางทางของหลินต้าเหนี่ยว ปล่อยฝ่ามือเพื่อโจมตีใส่ศีรษะของหลินต้าเหนี่ยว

“หยุดนะ!”

เสียงอันเคร่งขรึมดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงนั้น อู๋เทียนหยุดมืออย่างรวดเร็วพร้อมเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า