วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1739

ทันใดนั้นภูเขาอมตะก็สั่นสะเทือน และพื้นภูเขาก็สว่างขึ้นด้วยรูปแบบที่อัดแน่นเหมือนกระดานหมากรุกที่มีดวงดาว พร้อมด้วยคลื่นที่น่าสะพรึงกลัว ที่ทำให้โลกแตกสลายและท้องฟ้าพังทลายลง!

“อา...…”

อันไจ้เทียนเป็นคนแรกที่แบกรับความรุนแรง ร่างกายของเขาพังทลายลงด้วยพลังของคลื่นนี้ ส่งเสียงกรีดร้องอันแหลมคม

ควรสังเกตว่า ร่างกายของนักบุญนั้นแข็งแกร่งพอๆ กับอาวุธนักบุญ ไม่คาดคิดว่า เพียงแค่ถูกคลื่นซัดก็จะส่งผลให้ร่างกายของเขาถูกกระแทกจนบาดเจ็บสาหัส

สำหรับหลี่เจาฮุยและหนานกงจิงหยุน พวกเขาตกใจกับเหตุการณ์ที่พลิกผันกะทันหัน และถอยกลับอย่างรวดเร็วในทันที

หลังจากที่ร่างของอันไจ้เทียนแตกสลาย วิญญาณก็พยายามหนีออกจากพื้นที่ อย่างไรก็ตาม ภูเขาอมตะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น พร้อมแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่ครอบงำทุกสิ่ง

วิญญาณของอันไจ้เทียนยังคงนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่าแรงกดดันจากภูเขาอมตะจะลงมาทับเขา

หลังจากนั้น ภูเขาอมตะก็ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับดาวดวงใหญ่ และหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“อันตรายมาก”

อันไจ้เทียนกำลังจะเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก ทันใดนั้นมือที่ถูกตัดขาดก็ปรากฏขึ้นมาพร้อมกับพลังอสูรอย่างท่วมท้น และฝ่ามือก็ฟาดวิญญาณของอันไจ้เทียน

ไม่ทันระวังตัว

“โอ๊ย!”

วิญญาณของอันไจ้เทียนถูกทำลาย

“เจ้าหนู วิ่ง!” เสียงเร่งด่วนของเหล่าจิ่วดังก้องอยู่ในหูของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่ลังเล กระโดดเข้าสู่ลายเส้นนักบุญพร้อมกับอมตะชางเหม่ยทันที

ครู่ต่อมา รัศมีก็หายไป และทั้งสองคนก็หนีไปได้

อู่จี๋เทียนจุนโกรธเคืองเมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ

เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการจับกุมเยี่ยชิว แต่โดยไม่คาดคิด เยี่ยชิวได้หลบหนีไปอย่างง่ายดาย

“บ้าเอ๊ย!”

อู่จี๋เทียนจุนต้องการติดตามเยี่ยชิวเป็นการส่วนตัว แต่ตู๋กูอู๋ตี๋โกรธและโจมตีเขา ขัดขวางไม่ให้เขาเคลื่อนไหว

“คุณสองคนยังยืนหยัดอยู่เพื่ออะไร? ไปไล่ตามเยี่ยฉังเซิง!” อู่จี๋เทียนจุนตะโกนขณะป้องกันการโจมตีของตู๋กูอู๋ตี๋

หนานกงจิงหยุนและหลี่เจาฮุยตอบสนองอย่างรวดเร็ว กลายเป็นเส้นแสงและหายไปจากจุดนั้น

“จำไว้ว่า ต้องนำเยี่ยฉังเซิงกลับมาแบบเป็นๆ เพื่อฉัน ฉันอยากได้แบบมีชีวิตอยู่!” อู่จี๋เทียนจุนคำรามเสียงดัง “หากเยี่ยฉังเซิงตายหรือหลบหนี พวกคุณเตรียมตัวตายได้เลย!”

”บูม!“

หลังจากที่อู่จี๋เทียนจุนพูดจบ เขาก็โบกมือด้วยความโกรธ ปลดปล่อยพลังของนักบุญราชาด้วยพลังอันท่วมท้นที่ท้าทายสวรรค์ แสงเทพนับไม่ถ้วนถูกปล่อยออกมาจากมือ

“อา...…”

ตู๋กูอู๋ตี๋ปล่อยเสียงร้องดังในขณะที่เขาถูกส่งตัวให้กระเด็นไป ร่างของเขาถูกฉีกออกเป็นหลายสิบชิ้น เลือดสาดกระเซ็นไปทุกที่ ก่อตัวเป็นแม่น้ำสายยาวในอากาศ จากนั้นระเหยกลายเป็นภาพเมฆหมอกอันตระการตา

“ตู๋กูอู๋ตี๋ คุณกำลังพยายามขัดขวางฉันเพื่อให้เยี่ยฉังเซิงมีโอกาสหลบหนีเหรอ?”

“คุณเจ้าเล่ห์จริงๆ!”

“แต่อย่าคิดว่าเยี่ยฉังเซิงสามารถหลบหนีได้เพียงเพราะลายเส้นนักบุญ การฝึกฝนของเขาอ่อนแอเกินไป เขาจะไปได้ไม่ไกล”

ริมฝีปากของอู่จี๋เทียนจุนโค้งงอเป็นรอยยิ้มอันโหดร้ายในขณะที่เขามองไปที่ตู๋กูอู๋ตี๋ และพูดว่า “ก่อนที่พวกเขาจะนำเยี่ยฉังเซิง กลับมา ฉันจะฆ่าคุณก่อน”

“ฉันอยากให้เยี่ยฉังเซิงรู้ว่า เป็นเพราะการหลบหนีของเขาที่ทำให้คุณตาย”

ตู๋กูอู๋ตี๋ไม่แสดงความกลัว ร่างกายที่แตกสลายของเขาหายเป็นปกติทันที และเขาก็หัวเราะอย่างหน้าด้าน “ผู้นำสำนัก ทำเป็นพูด แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ทำตัวเหมือนผู้หญิง”

“อย่าพูดมาก มาลองฆ่าฉันสิถ้าคุณกล้า”

“ถ้าวันนี้คุณฆ่าฉันได้ เมื่อฉันไปถึงยมโลก ฉันจะสังหารเซียนของคุณ“

ฮึ่ม!

อู่จี๋เทียนจุนโกรธจัด สูดจมูกอย่างหนักและจ้องมองไปที่ตู๋กูอู๋ตี๋ด้วยดวงตาที่คมราวกับมีด

เขาก้าวไปในอากาศ พลังแข็งแกร่งราวกับจักรพรรดิที่ลาดตระเวนบนท้องฟ้า