วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1738

ตู๋กูอู๋ตี๋หลับตารอให้ย่อยสักพัก จากนั้นก็ยิ้มให้กับเยี่ยชิวและพูดเสียงเบา"เจ้าหนู นายนี้มันดวงดีจริง"

"เดี๋ยวฉันกันไอ่ตัวดีสำนักหยินหยางไว้ นายรีบหนีไปก่อน"

"ผู้อาวุโสระวังตัวด้วยนะ"เยี่ยชิวเตือน

"ไว้ใจเถอะ เพื่อนนายสอนพลังเวทให้ฉัน ไอ่สำนักหยินหยางนั้นฆ่าฉันไม่ได้หรอก"ตู่กูอู๋ตี๋ยื่นแส้ตีเทวดาให้เยี่ยชิวพูดว่า"ระดับของฉันกับเขาห่างกันมาก แส้เส้นนี้ฉันเอาไว้ก็ใช้ไม่ได้นายเก็บไว้เหมือนเดิมแหละ"

"ระวังตัวด้วยนะครับ!"

"อ่อใช่ รีบฝึกเก้าเข็มพริกฟ้าให้สำเร็จเร็วที่สุดละ!"

ตู๋กูอู๋ตี๋พูดจบก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ

และในเวลานี้

"ตูม"

คลื่นที่น่ากลัวสะพรึงเหมือนกับสึนามิแผ่กระจายออกไปปละรังสีความแข็งแกร่งของมันกวาดไปทั่วท้องฟ้า

อู่จี๋เทียนจุนยืนอยู่กลางอากาศด้วยท่าทางสง่า ผู้คนที่ยืนมองการต่อสู้จากที่ไกลๆจิตวิญญาณอดไม่ได้ที่จะสั่นไหว โชคดีที่พวกเขาได้รับการปกป้องจากค่ายกลสงครามจักรพรรดิไม่งั้นพวกเขาที่พลังยุทธ์อ่อนแอเหล่านี้อาจจะถูกรังสีของอู่จี๋เทียนจุนสั่นสะเทือนจนตายได้

เห็นเพียงแค่พลังหยินหยางล้อมรอบอู่จี๋เทียนจุน ทำให้เขาดูมีพลังและลึกลับมากเหมือนกับเทพเจ้าที่ทำให้สวรรค์สั่นสะเทือน

"ตู๋กูอู๋ตี๋ ข้าเป็นนักบุญราชาต่อหน้าข้าแล้วนายมันก็แค่มดตัวหนึ่ง"

"มานี้"

"ข้าส่งนายไปยมโลกเอง"

น้ำเสียงของอู่จี๋เทียนจุนนิ่งเวลาที่เสียงเปล่งออกมาดังกึงก้องกลางอากาศเหมือนฟ้าร้อง

ตู๋กูอู๋ตี๋ด่าเสียงเย็นชา"สมกับที่เป็นผู้นำสำนักหยินหยางจริง เจ้าเล่ห์จริงๆซ่อนพลังยุทธ์เอาไว้ ประเมินนายต่ำเกินไปแล้วล่ะ"

"แต่ว่านายอย่าคิดว่านายเป็นนักบุญราชาแล้วจะสามารถฆ่าฉันได้?อย่าฝันไปเลย"

"นายไม่เพียงแต่ฆ่าฉันไม่ได้ รอให้ฉันพลังยุทธ์ของฉันขึ้นไปอีกระดับ ฉันไม่เพียงแต่จะทำลายสำนักหยินหยางพวกนายฉันยังจะขุดหลุมบรรพบุรุษนายด้วย"

"รนหาที่ตาย!"มือของอู่จี๋เทียนจุนฟาดออกไป เหมือนกับเทพปีศาจออกโล่งน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร

ตู๋กูอู๋ตี๋ก็เคลื่อนไหวเช่นกันในมือของเขาถือดาบหักสีดำและใช้ทักษะดาบขั้นสูงเพื่อสู้กับอู่จี๋เทยีนจุน

ว่าไม่ได้นะตู๋กูอู๋ตี๋แข็งแกร่งจนบางทีดูน่ากลัว ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนักบุญธรรมดาแต่ว่าพลังต่อสู้พิเศษมากบวกกับทักษะดาบทรงพลังของเขา ก็สามารถกันฝ่ามือของอู่จี๋เทียนจุนได้

สนามรบเต็มไปด้วยหมอกเหมือนกับว่าโลกเปิดออกและปรากฏเหตุการณ์ประหลาด

แต่ว่าผู้คนที่อยู่ไกลสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่ามีรอยร้าวนับไม่ถ้วนแผ่กระจายไปทั่วและก่อตัวเป็นภูเขาจากนั้นก็แตกสลายทันที

"ฆ่า!"

มือขวาตู๋กูอู๋ตี๋ถือดาบ มือซ้ายปล่อยหมัดผมยาวปลิวไสวเหมือนกับเทพสงครามโจมตีสวรรค์เก้าชั้น

ทุกครั้งที่เขาโจมตีเหมือนกับทุบท้องฟ้าให้ระเบิด เขากล้าหาญมาก

"ทักษะเล็กน้อยประเมินตนสูงเกินไป"

อู่จี่เทียนจุนหึเสียงเล็กน้อยแสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกมาจากมือ จากนั้นก็ตบลงไปเหมือนดาบคมที่ไม่มีใครเทียบได้และเลือดก็กระเด็นทันที

บนร่างกายตู๋กูอู๋ตี๋ก็มีรอยแผลขนาดใหญ่เกิดขึ้นเห็นกระดูกสีขาวและมีเลือดไหลออกมามากมาย

อย่างไรก็ตามตู๋กูอู๋ตี๋เหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บเลย คิ้วไม่ได้ขมวดเข้าหากัน หมัดของเขาน่าประทับใจยิ่งขึ้นดาบก็มีพลังมากขึ้น

"วูบ!"

กลางอากาศสั่นสะเทือน

มือของอู่จี๋เทียนจุนฟาดออกไป ทันใดนั้นไอสังหารก็ลอยฟุ้งกลางอากาศ

"พรึบ!"

เลือดพุ่งกระฉุด

ร่างกายของตู๋กูอู๋ตี๋แยกออกเป็นสองชิ้นเลือดของเขาเป็นเหมือนสเปรย์

ร่างกายของทุกคนชาวาบ ตู๋กูอู๋ตี๋แข็งแกร่งขนาดนั้นทำไมกันพลังฝ่ามือของอู่จี๋เทียนจุนไม่ได้

ผู้คนต่างตกตะลึงอย่างมาก

ในที่สุดมือที่ไคว้ไว้ด้านหลังของอู่จี๋เทียนจุนก็ยกขึ้นมาและฟาดลงไป

เฉี๊ยง！

ตอนที่มือฟาดออกไปก้เกิดเสียงหวีดแหลมคมเหมือนกับเสียงดาบ และมีลำแสงถูกยิงออกไปเหมือนกับว่ามันจะตัดผ่านตลอดไป

"อ๊าก......"

ตู๋กูอู๋ตี๋ร้องเสียงดังบินพุ่งออกไปร่างกายถูกแบ่งออกเป็นสองท่อน

"ผู้อาวุโสตู๋กู!"เยี่ยชิวตาแดง

"เจ้าเด็กเหลือขอรีบไปเร็ว ถ้ายังไม่รีบไปก็ไม่ทันแล้ว"อมตะชางเหม่ยเรียกเสียงดัง

ครั้งนี้เขาไม่ได้กระซิบอู่จี๋เทียนจุนได้ยินการสนทนาของทั้งคู่

"ข้าบอกแล้วไงว่าพวกไหนไปไหนไม่รอด"อู่จี๋เทียนจุนฟาดลงไปที่ลายเส้นนักบุญ

"กริ๊งกริ๊งกริ๊ง——"

ทันใดนั้นร่างที่แยกออกจากกันของตู๋กูอู๋ตี๋ก็รวมกันดาบยาวสามหมื่นฟุตพุ่งออกมาจากกลางกะโหลกศีรษะ มันคมมากจนทำให้มือของอู่จี๋เทียนจุนได้รับบาดเจ็บ

"ฆ่า!"

ตู่กูอู๋ตี๋ตะโกนเสียงดัง พลังการต่อสู้ทรงพลังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน พลังของดาบพุ่งออกมาจากกลางกระโหลดศรีษะ เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยเหมือนกับเป็นดาบเทพเล่มหนึ่ง โจมตีอู่จี๋เทียนจุนอย่างไม่คิดชีวิต

และในเวลานี้ตู๋กูอู๋ตี๋บ้าคลั่ง

ครู่หนึ่งอู่จี๋เทียนจุนกลับถูกรัดไว้

"พวกนายรั้งเยี่ยฉางเสิ่นไว้เร็ว จำไว้ว่าเอาแบบมีชีวิต"อู่จี๋เทียนจุนออกคำสั่ง นักบุญทั้งสามมุ่งหน้าไปทางเยี่ยชิว

อันไจ้เทียนเร็วที่สุดโดยใช้การเคลื่อนมวลย้ายสารปรากฏอยู่ด้านบนหัวเยี่ยชิวจากนั้นใช้นิ้วเหมือนตะขอจับไว้

"เจ้าหนุยอมจำนนชีวิตเถอะ!"

สีหน้าอันไจ้เทียนยิ้มเย็นชา

คิดไม่ถึงว่าในเวลานี้ภูเขาอมตะจู่ๆก็สั่นสะเทือน