วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1737

ขั้นนักบุญประกอบด้วยสามขั้นเล็กๆ จากต่ำไปสูง เรียกว่านักบุญธรรมดา นักบุญใหญ่ และนักบุญราชา!

ความแตกต่างระหว่างขั้นเล็กๆ แต่ละขั้น ก็เหมือนกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์และโลก นักบุญธรรมดาบางคนอาจใช้เวลาทั้งชีวิตโดยไม่สามารถบุกเข้าไปขั้นนักบุญใหญ่ได้

เช่นเดียวกับ หลี่เจาฮุย อันไจ้เทียน พวกเขาอยู่ขั้นนักบุญธรรมดามาเป็นเวลาหลายพันปี และไม่ได้กลายเป็นนักบุญใหญ่

จากนี้จะเห็นได้ว่า นักบุญราชานั้นยากเพียงใด

ตลอดทุกยุคทุกสมัย ผู้มีอำนาจทุกคนที่สามารถเป็นนักบุญราชาได้นั้น เป็นความภาคภูมิใจของคนรุ่นหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนซาน ทุกคนก็รู้สึกเสียวซ่าที่หนังศีรษะ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า อู่จี๋เทียนจุนจะเป็นนักบุญราชาจริงๆ

ในขณะนี้เท่านั้นที่พวกเขาเข้าใจว่าทำไมอู่จี๋เทียนจุนจึงใช้เพียงมือเดียวในการต่อสู้กับตู๋กูอู๋ตี๋ เพราะอู่จี๋เทียนจุนไม่เคยถือว่าตู๋กูอู๋ตี๋เป็นภัยคุกคามตั้งแต่ต้นจนจบ

แม้ว่าตู๋กูอู๋ตี๋จะครอบครองพลังการต่อสู้ของนักบุญใหญ่ แต่เขาก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับอู่จี๋เทียนจุน

“ไม่เคยคาดหวังว่า ชายคนนี้จะซ่อนตัวอย่างลึกลับและเงียบเชียบจนกลายเป็นนักบุญใหญ่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขากล้ายั่วยุนิกายดาบชิงอวิ๋นของเราหลายครั้ง”

ในสายตาของหยุนซาน มีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก

ขณะเดียวกัน พวกเขาก็ดีใจที่ไม่ได้ลงมือใดๆ ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะต้องเสียใจกับมันในที่สุด

“ตอนนี้ที่อู่จี๋เทียนจุนได้เปิดเผยระดับพลังยุทธ์ของเขาแล้ว ขั้นตอนต่อไปของเขาคือ การกำหนดเป้าหมายนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา”

“ผู้อาวุโสสูงสุด โปรดออกมาจากความสันโดษเร็วๆ เถอเ!”

“ถ้าคุณไม่ออกมาจากความสันโดษเร็วๆ นี้ นิกายดาบชิงอวิ๋นของเราจะเผชิญกับหายนะ!”

“มันจบแล้ว แย่แน่” หลินต้าเหนี่ยวอุทาน “ผู้อาวุโสตู๋กูไม่สามารถเทียบได้กับอู่จี๋เทียนจุน พี่ชายกำลังตกอยู่ในอันตราย”

“มากกว่าแค่อันตราย เยี่ยฉังเซิงตายแน่” อู๋เฉียนฟานกล่าว

โม่เทียนจีกล่าวว่า “พี่ชายมีโชคเข้าข้าง เขาจะไม่ตายง่ายๆ”

อู่เชียนฟานไม่เชื่อเลยโดยพูดว่า ”คุณคิดว่าเขายังมีโอกาสรอดต่อหน้านักบุญราชาหรือไม่?“

หยุนซีดูประหม่า ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่เยี่ยชิว แล้วพูดว่า ”พ่อ“

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หยุนซานกล่าวว่า ”ซีเอ๋อร์ พ่อรู้ว่าลูกจะพูดอะไร ให้พ่อพูดแบบนี้ แม้ว่าพ่อจะเข้าไปแทรกแซง มันจะไม่เปลี่ยนชะตากรรมของเยี่ยฉังเซิง และพ่อก็จะตายที่นี่เช่นกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหยุนซีก็ซีดลง

บนพื้น อมตะชางเหม่ยพูดอย่างกังวลว่า “เจ้าหนู อู่จี๋เทียนจุนได้ซ่อนระดับพลังยุทธ์ของเขาไว้ วันนี้ เราถึงวาระแล้ว”

ใบหน้าของเยี่ยชิวเคร่งขรึม เขาไม่เคยคาดหวังว่าระดับพลังยุทธ์ของอู่จี๋เทียนจุนจะทรงพลังขนาดนี้

เวลาเดียวกัน เขาก็จำสิ่งที่เหล่าจิ่วพูดไว้ก่อนหน้านี้ได้

“ผู้ชายคนนั้นจากสำนักหยินหยางไม่ใช่นักบุญธรรมดา”

“การทำงานร่วมกันของสี่นักบุญจากสำนักปู่เทียนและสามพื้นที่เทพยังไม่เพียงพอที่จะเอาชนะเขาได้”

“มีเพียงผู้นำนิกายดาบชิงอวิ๋นเท่านั้น ที่สามารถต้านทานได้ชั่วขณะหนึ่ง”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เหล่าจิ่วได้เห็นผ่านระดับการฝึกฝนที่แท้จริงของอู่จี๋เทียนจุนเมื่อนานมาแล้ว

“เหล่าจิ่วคือใครกันแน่?”

“เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่ได้คุยโม้ ในอดีตเขาเป็นบุคคลที่อยู่ยงคงกระพันอย่างแท้จริงหรือไม่?”

ขณะที่เยี่ยชิวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขามีความคิดที่จะสื่อสารกับโลงศพเลือดแดงอีกครั้ง

ในไม่ช้า รอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนฝาของโลงศพเลือดแดง

“เจ้าหนู ทำไมคุณถึงมารบกวนฉันอีกล่ะ?” เหล่าจิ่วถามอย่างไม่อดทน

“เหล่าจิ่ว อู่จี๋เทียนจุนคือนักบุญราชา คุณช่วยฉันฆ่าเขาได้ไหม?” เยี่ยชิวถาม

เหล่าจิ่วตอบว่า “อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว ร่างกายของฉันไม่สมบูรณ์ ฉันฆ่าเขาไม่ได้”

เยี่ยชิวกล่าวต่อว่า “เหล่าจิ่ว คุณช่วยวิเคราะห์ให้ฉันได้ไหม? ถ้าฉันให้ผู้อาวุโสตู๋กูยืมหม้อเฉียนคุน ใช้อาวุธเทพทั้งสี่ชิ้น เขาสามารถโค่นอู่จี๋เทียนจุนได้ไหม?”

เหล่าจิ่วกล่าวว่า “คุณกำลังประเมินพลังของอาวุธเทพต่ำเกินไป หม้อเฉียนคุนไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ ก็สามารถเปิดใช้งานได้”