วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1761

จ้าวหยินหยางพูดต่อ : “ต่อให้ฉันกลายเป็นคนพิการไปแล้ว เจ้าสุนัขคนนั้นยังคงไม่วางใจ”

“มองเห็นโซ่ตรวนที่อยู่บนร่างกายของฉันเหล่านี้ไหม”

“ทั้งหมดทำจากเหล็กอุกกาบาต อู๋จีมีการสลักยันต์อักขระไว้ข้างบนเป็นการส่วนตัว ต่ำกว่าขั้นนักปราชญ์ล้วนแล้วไม่สามารถหลุดพ้นได้”

“เขายังขูดเลือดและเนื้อของฉันออก ใช้วิชาลับเพื่อป้องกันไม่ให้ตันเถียนของฉันเกิดใหม่ เนื้อไม่สามารถฟื้นฟูได้ นอกจากนี้ยังฝังเข็มหยินหยางไว้ในจิตวิญญาณของฉันด้วย ทำให้ฉันเจ็บปวดและทรมานตลอดเวลา”

“เขากักขังฉันไว้ในที่มืดที่ไม่เห็นแสงแห่งนี้ ทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น”

“อู๋จี แกไม่ได้ตายดีแน่!”

จู่ๆจ้าวหยินหยางก็คำรามด้วยความโกรธ ผมบินขึ้นมา ดวงตากดดัน ราวกับราชาปีศาจที่กำลังโกรธ

หลงผู้ซ่ารับไม่ไหว กระเด็นออกไปทันที ชนเข้ากับกำแพงหิน เจ็บปวดจนกระดูกเกือบจะหักไปแล้ว

“ต้องขออภัยด้วย ควบคุมตัวเองไม่ได้ชั่วขณะ เกือบจะทำให้นายได้รับบาดเจ็บแล้ว” จ้าวหยินหยางเก็บความโกรธ ขอโทษหลงผู้ซ่า

“ไม่ถูกต้อง” หลงผู้ซ่าพูด : “คุณบอกว่าคุณกลายเป็นคนพิการ ทำไมพลังยุทธ์ยังแข็งแกร่งขนาดนี้”

เห็นได้ชัดว่าหลงผู้ซ่าสังเกตเห็น พลังยุทธ์ของจ้าวหยินหยางสูงกว่าเขาอย่างมาก

“เพราะว่าหลายปีที่ผ่านมา ฉันโดนทรมานตลอดเวลา ทำไมฉันถึงถูกอู๋จีแอบวางแผนตั้งแต่แรก”

“โดยเฉพาะวิชาของจักรพรรดิหยินหยางนั้น ด้วยพลังยุทธ์ของฉันในตอนนั้น ถ้าหากมีปัญหา ฉันสามารถมองออกได้ทันที”

“ตอนนั้นฉันกลับสัมผัสไม่ได้ หนึ่งเป็นเพราะว่าอู๋จีบอกว่าอาจารย์ให้เขามาส่งให้ฉัน ฉันจึงไม่สงสัย”

“สอง วิชาเล่มนั้นไม่มีปัญหา สิ่งที่มีปัญหาคือ อู๋จีเขียนกลับเนื้อหาของวิชานั้นหนึ่งรอบ”

“เป็นเพราะว่าแบบนี้ ฉันเลยถูกเขาลอบทำร้าย”

หลงผู้ซ่าพุดในใจ อู่จี๋เทียนจุนชั่วร้ายจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะใช้วิธีนี้ทำให้จ้าวหยินหยางตกหลงกล

“นายรู้ไหมว่าฉันถูกกังขังอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว” จ้าวหยินหยางถาม

หลงผู้ซ่าส่ายหน้า : “ไม่รู้”

จ้าวหยินหยางพูด : “พูดตามตรง เฉพาะเจาะจง ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อย่างน้อยสามพันปีแล้ว”

อะไรนะ สามพันปี

หลงผู้ซ่าเต็มไปด้วยความตะลึง คิดในใจ ถูกขังหลายพันปีแต่ยังไม่ตาย สุดยอดจริงๆ!

จ้าวหยินหยางพูดต่อ : “หลังจากที่ฉันถูกขังอยู่ที่นี่ ความคิดแรกก็คือการฆ่าตัวตาย ฉันไม่อยากถูกทรมานอีกต่อไป”

“หลังจากนั้นกลับมาคิดดีๆ ถ้าหากฉันตาย แล้วใครจะมาแก้แค้นแทนฉัน”

“ความชั่วร้ายของอู๋จี จะมีใครรับรู้บ้าง”

“ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจ แอบฝึกฝน ถ้าหากวันหนึ่งสามารถออกจากที่นี่ได้ ก็จะไปฆ่าเจ้าสุนัขตัวนั้น”

“แต่ว่าฉันใช้เวลาหลายพันปี ก็แค่ฝึกฝนถึงขั้นหยวนอิงสูงสุดเท่านั้น ไม่สามารถก้าวหน้าได้อีกต่อไป”

ใครจะไปรู้ ภายในใจของหลงผู้ซ่าได้ก่อให้เกิดพายุที่น่าตกใจแล้ว

คนที่ไม่มีเนื้อและตันเถียนคนหนึ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าจะฝึกฝนถึงขั้นหยวนอิง น่ากลัวเกินไปแล้ว!

“ถ้าหากสิ่งที่เจ้าหมอนี่พูดเป็นเรื่องจริง อย่างนั้นเขาจะต้องครอบครองวิชาเทพที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน”

“ถ้าหากฉันสามารถได้รับวิชาเทพจากเขาได้ อย่างนั้นก็มีโอกาสจัดการอู่จี๋เทียนจุนได้แล้ว”

ภายในใจของหลงผู้ซ่ากำลังคิดสิ่งเหล่านี้ จ้าวหยินหยางพูดอีกครั้ง : “ครั้งแรกที่นายมาถึงผาวิญญาณ ฉันก็รู้แล้ว”

“นายมีกระดูกที่ยอดเยี่ยม เป็นอัจฉริยะในการฝึกฝนที่มีเอกลักษณ์ หลายวันที่ผ่านมา ฉันเฝ้าสังเกตนายมาโดยตลอด”

“ฉันพบว่านายเป็นคนที่มีความเพียรพยายามมาก”

“สิ่งที่สำคัญที่สัดคือ นายอยากฆ่าอู๋จี นี่เป็นเป้าหมายเดียวกับฉัน”

“นายอยากฝึกวิชาเทพไร้เทียมทานไหม”

หลงผู้ซ่าพยักหน้า

ใครไม่อยากเรียนวิชาเทพไร้เทียมทานบ้าง

จ้าวหยินหยางพูด : “งั้นนายบอกฉัน ความฝันของนายคืออะไร”