วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1762

ตอนตัวเองเหรอ

หลงผู้ซ่าหุบขาโดยสัญชาตญาณ รู้สึกทั้งแปลกและเขินอาย พูด : “อาจารย์ ทำไมถึงต้องตอนด้วย”

จ้าวหยินหยางถาม : “นายรู้ไหม ว่าทำไมจักรพรรดิหยินหยางถึงกลายเป็นจักรพรรดิ์ผู้ยิ่งใหญ่”

หลงผู้ซ่าพูด : “ต้องเป็นจักรพรรดิหยินหยางที่มีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา”

“นี่เป็นเพียงหนึ่งในนั้น” จ้าวหยินหยางพูด : “อย่างที่สอง จักรพรรดิหยินหยางผู้ยิ่งใหญ่ตอนตัวเองแล้ว กลายเป็นกะเทย จึงสร้าง "หยินหยางต้าฟา"ออกมา”

“ต้องมีข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการฝึกวิชาเทพนี้ นั่นก็คือต้องกลายเป็นกะเทยก่อน”

“นอกจากนี้ หลังจากที่ผู้ชายตอนเสร็จ จะไม่มีความรู้สึกต่อผู้หญิงอีกต่อไป สามารถตั้งใจฝึกฝนได้อย่างเต็มที่”

มันสมเหตุสมผลอยู่บ้างเล็กน้อย

ผู้หญิงส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบเท่านั้น

หลงผู้ซ่าพูดในใจ

จ้าวหยินหยางพูดอีกครั้ง : “ฉันขอบอกก่อนเลยนะ นับตั้งแต่หลังจากที่นายปรากฏตัว ฉันก็แอบสังเกตนายมาโดยตลอด”

“หลายวันที่ผ่านมา ฉันเห็นนายต่อสู้กับสัตว์เทพ ยิ่งพ่ายแพ้ก็ยิ่งมีความกล้าหาญมากขึ้น ไม่ท้อแท้ มีจิตใจที่เข้มแข็งมาก ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมาก”

“หลงผู้ซ่า นายยอมตอนไหม”

แน่นอนว่าหลงผู้ซ่าไม่ยอมอยู่แล้ว ไม่ว่าจะถามผู้ชายปกติคนไหน ก็ไม่มีทางตอนของสิ่งนั้นอยู่แล้วไหม

แม้ว่าคุณจะไม่คำนึงถึงความเป็นอยู่ที่ดีทางเพศ แต่ก็ต้องคำนึงถึงศักดิ์ศรี

ท้ายที่สุดแล้วของสิ่งนั้น เกี่ยวกับศักดิ์ศรีของผู้ชาย!

“อาจารย์ ศิษย์มีเรื่องหนึ่งอยากถาม” หลงผู้ซ่าถาม : “อู่จี๋เทียนจุนเคยฝึกฝนวิชาเทพเล่มนี้ไหม”

จ้าวหยินหยางส่ายหน้า : “ไม่เคย”

“เป็นเพราะอะไร” หลงผู้ซ่าพูดด้วยความสงสัย : “อู่จี๋เทียนจุนมีความทะเยอทะยานสูงขนาดนี้ ด้วยนิสัยของเขา ทำไมถึงไม่ฝึกฝนหยินหยางต้าฟาล่ะ”

“เหตุผลนั้นง่ายอย่างมาก เป็นเพราะว่าเขาไม่อยากตอน” จ้าวหยินหยางพูด : “ละทิ้งความขุ่นเคืองส่วนตัว อู๋จีคนนี้เป็นคนไร้ความปราณี เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ฉันยอมรับว่าเขาเป็นเจ้าสำนักที่ใช้ได้คนหนึ่ง”

“แต่ว่า เขาก็มีจุดอ่อนเช่นกัน”

“เขาชอบผู้หญิง นอกจากนี้ค่อนข้างเสพติดกับเรื่องนี้ รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวหากไม่ได้ออกกำลังกายทุกวัน เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ยังหนุ่มแล้ว”

“ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ฝึกฝนหยินหยางต้าฟา แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ฉันฝึกฝนเช่นกัน ดังนั้น จึงกลับเนื้อหาของหยินหยางต้าฟาแล้วเอามาให้ฉัน”

ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง

หลงผู้ซ่าถามอีกครั้ง : “เนื่องจากอาจารย์ฝึกฝนหยินหยางต้าฟาแล้ว งั้นก็หมายความว่า.....”

“ไม่ผิด” จ้าวหยินหยางพูด : “ก่อนที่อาจารย์จะฝึกฝน ตอนตัวเองแล้ว”

ใจเด็ดจริงๆ!

หลงผู้ซ่าอุทานในใจ

จ้าวหยินหยางพูด : “หลงผู้ซ่า ฉันจะถามนายอีกครั้ง นายยินดีที่จะฝึกฝนวิชาเทพนี้ไหม”

“ศิษย์ยินดีแน่นอน” หลงผู้ซ่าพูดต่อ : “อาจารย์ ไม่ตอนได้ไหม”

“ไม่ได้ จำเป็นต้องตอน ไม่อย่างนั้นนายไม่สามารถฝึกฝนวิชาเทพนี้ได้” จ้าวหยินหยางพูดเตือนด้วยความขมขื่น : “เด็กน้อย ฉันขอบอกนายเลยนะ หยินหยางต้าฟาเป็นถึงวิชาเทพจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ คนอื่นอยากเรียนก็ไม่ได้เรียน”

“ตอนนี้โอกาสวางอยู่ตรงหน้าของนาย ถ้าหากนายพลาด อย่างนั้นก็พลาดโอกาสของการกลายเป็นจักรพรรดิแล้ว”

“แม้ว่าการตอนจะเจ็บนิดหน่อย ถ้าหากแม้แต่ความเจ็บปวดแค่นี้ก็อดทนไม่ได้ อย่างนั้นจะกลายเป็นจักรพรรดิในอนาคตได้อย่างไร”

“ฉันมอบโอกาสให้นายแล้ว สำหรับจะคว้าเอาไว้หรือไม่ นายเลือกเองแล้วกัน”

“ฉันจะให้เวลานายครุ่นคิดสักพัก”

จ้าวหยินหยางพูดจบ ไม่พูดอีกต่อไป

หลงผู้ซ่าก้มหน้าครุ่นคิด

เขาสับสนอย่างมาก

ถ้าหากเรียนรู้หยินหยางต้าฟาล่ะก็ อย่างนั้นเขาจำเป็นต้องตอน ไม่เรียนรู้ล่ะก็ งั้นเขาก็พลาดโอกาสในการฝึกฝนวิชาเทพจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แล้ว

ทำยังไงดี

หลงผู้ซ่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็ตัดสินใจแล้ว

“อาจารย์ โปรดสืบทอดวิชาเทพให้ผมด้วย”