วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1771

เจ้าจิ้งจอกขาวเห็นเยี่ยชิวไม่พูดคิดว่าไม่เต็มใจและพูดต่อว่า”ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งสิบคนนอกจากผู้อาวุโสหมีที่มีวรยุทธ์นักบุญใหญ่ ผู้อาวุโสทั้งเก้าล้วนเป็นขั้นทงเสิน”

“นายอย่าดูถูกพวกเขาเชียว”

“ผู้อาวุโสขั้นทงเสินเหล่านี้ สามารถพึ่งพาศิลปะฝีมือที่ยอดเยี่ยมได้ สามารถต่อสู้กับนักบุญที่แข็งแกร่ง”

“แค่นายฝึกฝนวรยุทธ์พวกเขาให้ถึงขั้นต้าเฉินก็จะมีพลังในการปกป้องตัวเอง พอถึงเวลานั้นที่ต้องจากเผ่าปีศาจฉันก็ไว้วางใจแล้ว”

เยี่ยชิวพูด”ศิลปะฝีมือของเหล่าผู้อาวุโสคงฝึกฝนยากใช่ไหม”

“ฝึกฝนถึงขั้นต้าเฉินต้องใช้เวลานานใช่ไหม?”

“ถ้าหากต้องใช้เวลานาน เกรงว่าฉัน......”

“เยี่ยฉางเสิ่น นายไม่มีความเชื่อมั่นกับตัวเองหน่อยเลยหรอ?”เจ้าจิ้งจอกขาวพูด”ตอนนายอยู่ที่ภูเขาอมตะฆ่าคนที่เป็นอัจฉริยะไปตั้งมากมาย แค่นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วไหมว่าพรสวรรค์ของนายแข็งแกร่งกว่าอัจฉริยะเหล่านั้น”

“ฉันเชื่อว่าตามพรสวรรค์ของนายแล้วใช้เวลาไม่นานก็สามารถฝึกฝนศิลปะฝีมือของเหล่าผู้อาวุโสให้ถึงขั้นต้าเฉินภายในเวลาไม่นาน”

“เมื่อกี้นายก็บอกว่าอยากเป็นจักรพรรดิไม่ใช่หรอ?”

“ฉันก็เคยเห็นใน《หฤทัยสูตรจักรพรรดิ》บอกไว้ว่าอยากจะเป็นจักรพรรดิก่อนอื่นข้อแรกต้องฝึกฝนวรยุทธ์แต่ละขั้นให้ถึงระดับสูงสุด”

“ตอนนี้แหละเป็นโอกาสที่ดี”

“ศิลปะฝีมือของเหล่าผู้อาวุโสทั้งสิบไม่เหมือนกัน บางคนเชี่ยวชาญการปรุงยา บางคนเชี่ยวชาญการฝึกอาวุธ บางคนเชี่ยวชาญการฝึกร่างกาย......”

“ยังไงซะขอแค่นายสามารถพัฒนาศิลปะฝีมือของพวกเขาได้มีผลต่อการที่นายอยากเป็นจักรพรรดิแน่นอน”

เจ้าจิ้งจอกขาวพูดถึงตรงนี้น้ำเสียงก็จริงจังพูดว่า”เยี่ยฉางเสิ่น นายไม่รู้เลยว่าเพื่อให้ผู้อาวุโสทั้งสิบยอมถ่ายทอดศิลปะฝีมือให้นายฉันลงทุนมากเลยนะ”

“แม้ว่าฉันจะเป็นกษัตริย์ของเผ่าปีศาจ ผู้อาวุโสเหล่านั้นจะเคารพฉันมากแต่ว่านายเป็นเผ่ามนุษย์ พวกเขามีความแค้นต่อนาย”

“ฉันให้พวกเขาถ่ายทอดศิลปะฝีมือให้กับนาย พวกเขาก็ลำบากใจ”

“ฉันพูดจนปากเปื่อยปากแฉะอยู่นานในที่สุดพวกเขาก็ยอม ถ้าเกิดนายปฏิเสธ ฉันก็ไม่รู้จะพูดกับผู้อาวุโสยังไงแล้ว”

“เยี่ยฉางเสิ่น นายอย่าทำลายความหวังดีของฉันนะ”

“โอกาสไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ”

“นี่เป็นดอกาสหายากของนายเลยนะ นายต้องคว้าเอาไว้”

เดิมทีเยี่ยชิวก็ไม่คิดจะปฏิเสธ ดั่งคำโบราณที่ว่าไว้ฝึกฝนอีกหนึ่งจะได้วิชามีวิธีการเอาชีวิตรอด เท่ากับมีไพ่เด็ดอีกหนึ่งใบ”

ความกังวลของเขาคือการที่จะฝึกฝนเหล่าผู้อาวุโสให้ถึงขั้นต้าเฉินต้องใช้เวลานาน

หลังจากที่ได้ยินเจ้าจิ้งจอกขาวพูด เขาก็ไม่พูดอะไรอีกเลยได้แต่ตอบตกลงแต่โดยดี

“ได้ ฉันฟังเธอ ฉันจะฝึกฝนศิลปะฝีมือกับผู้อาวุโสทั้งหลาย”เยี่ยชิวถาม”จะเริ่มเวลาไหน?”

“ได้หมดเลย”เจ้าจิ้งจอกขาวพูด”คนแรกที่สอนนายคือผู้อาวุโสลิง”

“ผู้อาวุโสลิงเชี่ยวชาญการปรุงยา ปัจจุบันเขาเป็นนักปรุงยาที่เก่งที่สุดของเผ่าปีศาจ”

“ฉันรู้ว่านายรู้เกี่ยวกับการปรุงยา คิดว่าเริ่มจากการปรุงยาน่าจะง่าย”

เยี่ยชิวพูด”เธอทำเพื่อฉันขนาดนี้ แถมยังคิดถี่ถ้วนอีก ฉันไม่รู้ว่าต้องขอบคุณเธอยังไงแล้ว”

“นายอยากขอบคุณฉัน?”เจ้าจิ้งจอกขาวกรอกตาไปมาและโบกมือหยกของเธอ ทันใดนั้นก็มีเตียงปรากฏเธอนั่งลงบนเตียงและยิ้มจนจาหยีพูดว่า”งั้นนายก็อุทิศร่างกาย?”

เยี่ยชิวมองเจ้าจิ้งจอกขาวสักพักและพูดยิ้มๆว่า”ได้สิ!”

พูดจบเขาก็ก้าวมาที่เตียง

เห็นเยี่ยชิวยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้ใจของเจ้าจิ้งจอกขาวก็เต้นแรง”ตุบตุบ”ตื่นเต้นจนฝ่ามือเหงื่อออก

“ฉันแค่ล้อเล่น ทำไมนายจริงจัง?”

“ทำยังไงดี?”

“เค้าตื่นเต้นมากเลย เขินมาก......”

เจ้าจิ้งจอกขาวตื่นเต้นไม่ไหว เห็นเยี่ยชิวเดินมาถึงแล้วพูดด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลนว่า”เยี่ยฉางเสิ่น ไม่ได้......”