วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1784

ระหว่างทางไปบ้านของผู้อาวุโสลิง ผู้อาวุโสหมีกล่าวว่า “ศิษย์น้องเยี่ย ครั้งนี้ฉันอยากจะขอบคุณในนามของเผ่าปีศาจ"

“หมายความว่ายังไงผู้อาวุโสหมี?” เยี่ยชิวรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ผู้อาวุโสหมีกล่าวว่า “แม้ว่าไฟพิเศษ เหล่านั้นจะถูกผนึกไว้ในหุบเขาโดยจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียน แต่พวกมันก็เป็นอันตรายที่ซ่อนอยู่มาโดยตลอด ฉันกังวลทุกวันว่าไฟพิเศษเหล่านั้นจะแตกออกจากผนึก และนำหายนะมาสู่เผ่าปีศาจ”

“คราวนี้คุณได้ปราบไฟพิเศษทั้งหมดแล้ว ซึ่งช่วยเราได้มาก”

เยี่ยชิว ยิ้มและพูดว่า ”ผู้อาวุโสหมี คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพ ฉันต้องขอบคุณที่สามารถรับไฟพิเศษมากมาย แล้วคุณล่ะ อาการบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง?“

ผู้อาวุโสหมียิ้ม “ฉันมีผิวหนังที่แกร่งและกล้ามเนื้อแข็งแรง ดังนั้นตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว แค่ต้องพักผ่อนเงียบๆ อีกสักพัก”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ดีเลย”

ในขณะนี้ ผู้อาวุโสแกะเข้ามาหาเยี่ยชิว และพูดด้วยรอยยิ้ม “ศิษย์น้องเยี่ย ฉันก็อยากจะขอบคุณเช่นกัน”

“คุณไม่รู้หรอก หลังจากที่คุณเข้าไปในหุบเขาแล้ว ผู้อาสุโสลิงก็เดิมพันกับฉัน”

เดิมพันอีกเหรอ?

เยี่ยชิวถามอย่างสงสัย “พวกคุณเดิมพันอะไร?”

ผู้อาวุโสแกะบอกเยี่ยชิวเกี่ยวกับการเดิมพัน และหลังจากฟังแล้ว เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและร้องไห้ โดยคิดกับตัวเองว่า “ผู้อาวุโสลิงคนนี้ดูซุกซน ทำไมเขาถึงชอบเดิมพันอยู่เสมอ?”

ผู้อาวุโสแกะกระซิบ “ผู้อาวุโสลิงแพ้เดิมพันและมอบยาฟื้นฟูระดับสวรรค์ให้กับกระต่าย ทำให้กระต่ายมีความสุขมาก”

เยี่ยชิวเหลือบมองผู้อาวุโสกระต่าย และเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของกระต่าย จึงส่งขยิบตาให้ผู้อาวุโสแกะเป็นครั้งคราว

“ผู้อาวุโสแกะ ดูเหมือนว่าคืนนี้คุณจะยุ่งอีกครั้ง” เยี่ยชิวพูดติดตลก

ผู้อาวุโสแกะยิ้มอย่างเลอะเทอะและพูดว่า “ศิษย์น้องเยี่ย ฉันจะจัดปีศาจตัวน้อยสองสามตัวให้คุณเล่นด้วย……“

“คุณกล้า!” เสียงของจิ้งจอกขาวตัวน้อยดังก้องอยู่ในหูของเขา “ผู้อาวุโสแกะ หากคุณทำให้เยี่ยฉังเซิงเสียหาย ระวังฉันจะสับคุณ”

ผู้อาวุโสแกะหดตัวคอด้วยความหวาดกลัว และขอโทษอย่างรวดเร็ว “ผู้นำ ฉันแค่ล้อเล่นกับศิษย์น้องเยี่ย”

“ฮึ่ม” จิ้งจอกขาวตัวน้อยส่งเสียงอย่างเย็นชา

เยี่ยชิวถามจิ้งจอกขาวตัวน้อยว่า “อมตะทำอะไรอยู่บ้างเมื่อเร็วๆ นี้ ทำไมฉันไม่เห็นเขาเลย”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยตอบว่า “อมตะยุ่งอยู่กับการเก็บสมุนไพรเทพ”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ ก่อนที่เขาจะมาพบผู้อาวุโสลิง อมตะชางเหม่ยได้ไปเก็บสมุนไพรเทพแล้ว ทำไมเขาถึงใช้เวลานานมากในการเลือกพวกมัน?

“อมตะเผชิญกับอันตรายใดๆ หรือไม่?” เยี่ยชิวถาม

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า “ท้ายที่สุดแล้ว พวกมันเป็นสมุนไพรเทพ อันตรายเล็กๆ น้อยๆ ก็หลีกเลี่ยงได้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องกังวล ผู้อาวุโสแกะได้ส่งผู้เชี่ยวชาญมาปกป้องอมตะและเขาได้รับสมุนไพรเทพแล้ว”

“อย่างไรก็ตาม อมตะต้องการเก็บสมุนไพรเทพอีกสองสามอย่าง ดังนั้นเขาจึงยังไม่กลับมา”

เยี่ยชิวพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “อมตะคนนี้ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนนิสัยโลภไม่ได้แม้จะอายุมากแล้วก็ตาม”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยหัวเราะเบาๆ “ท้ายที่สุดแล้ว มีสมุนไพรเทพมากมายในเผ่าปีศาจ เนื่องจากอมตะต้องการมัน ก็ปล่อยเขาไปเถอะ”

“ขอบคุณ” เยี่ยชิวกล่าวขอบคุณ

จิ้งจอกขาวตัวน้อยทำหน้าบูดบึ้ง “เยี่ยฉังเซิง คุณช่วยหยุดพูดขอบคุณฉันตลอดเวลาได้ไหม มันทำให้ดูอึดอัด”

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงบ้านของผู้อาวุโสลิง

เมื่อเข้าไปในวัง ผู้อาวุโสทุกคนดูรังเกียจและเริ่มพูดพร้อมกัน

“ผู้อาวุโสลิง ทำไมบ้านของคุณถึงดูเหมือนรังสุนัขล่ะ?”

“ฝุ่นหนามาก คุณทำความสะอาดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?”

“มันสกปรกเกินไป”

“ถึงแม้ว่าเราจะเป็นปีศาจ แต่อย่างน้อยคุณช่วยจัดที่นี่หน่อยได้ไหม? หากมีใครไม่รู้ พวกเขาอาจจะคิดว่าเราทุกคนเลอะเทอะเหมือนคุณ”

ผู้อาวุโสลิงกลอกตา “ถ้าคุณทนไม่ไหว ก็ออกไปได้เลย ฉันไม่ได้อยากจะต้อนรับคุณขนาดนั้น”