วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1788

ผู้อาวุโสลิงรีบมองไปทางเยี่ยชิวทันทีเมื่อได้ยินเสียง"ตูม"จักรพรรดิปีศาจตกลงพื้น เยี่ยชิวเก็บไฟ

ในเวลาเดียวกันเยี่นชิวโบกมือแสงก็ปกคลุมปากหม้อ ระงับกลิ่นหอมของยา

"ขออภัยที่ทำให้ทุกคนรอนาน"

เสียงของเยี่ยชิวไม่ได้ดัง แต่ทำให้ผู้อาวุโสทั้งหลายเกิดความโกลาหลตกใจ

รอนานแล้ว?

จากที่เริ่มฝึกกลั่นยาจนถึงตอนนี้ เพียงสิบห้านาทีนิดๆนี้ก็เรียกว่านานหรอ?

นี่นายเข้าใจผิดอะไรเกี่ยวกับเวลาหรือเปล่า หรือว่านายกำลังเสแสร้งกับพวกเราอยู่?

ผ่านไปครู่หนึ่งเหล่าผู้อาวุโสไม่รู้ควรพูดอะไร

"ไร้สาระ!"

จู่ๆผู้อาวุโสลิงก็ดุว่า"เยี่ยฉางเสิ่น ถึงแม้นายจะมีไฟระดับจักรพรรดิและระฆังจักรพรรดิปีศาจ เมื่อพูดถึงการปรุงยาแล้วความเร็วทำให้เสียของ ต้องไปทีละก้าว"

"นายรีบแบบนี้ไม่เพียงแต่ทำให้น้ำอมฤตประสิทธิภาพลดลงยังทำให้เสียยาอายุวัฒนะไปอีกด้วย"

"ถึงแม้ฉันจะขอให้นายปรุงยาฟื้นฟูระดับเหลือง แต่ว่านายใช้ยาอายุวัฒนะเหล่านั้นสามารถใช้กลั่นยาฟื้นฟูระดับเหลืองได้อีกมากมายแน่นอน"

"นายบอกฉันสิ๊ นายกลั่นยาออกมาได้กี่เม็ด"

เยี่ยชิวยิ้มและตั้งใจอุบอิบไว้พูดว่า"ผู้อาวุโสลิง ทำไมไม่มาดูตัวเองล่ะ?"

หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มของเยี่ยชิว สำหรับผู้อาวุโสลิงแล้วเป็นการกระทำที่ไม่เคารพ

ผู้อาวุโสลิงเป็นนักปรุงยาที่เก่งที่สุดในเผ่าปีศาจ เขาอยู่ในเส้นทางการปรุงยามานานเป็นพันกว่าปี รู้ดีว่าการอยากเป็นนักปรุงยาที่เก่งต้องมีความอดทน

"เยี่ยฉางเสิ่น ฉันขอเตือนนายอีกรอบการปรุงยาไม่เหมือนการฝึกวรยุทธ์ การที่เร็วเกินไปนั้นไม่ดี"ผุ้อาวุโสลิงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

"คำสอนของผู้อาวุโสลิงผมจะจำไว้อย่างดีเลยครับ"ถึงแม้ปากเยี่ยชิวจะพูดอย่างน้อบน้อมแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นี้เลยทำให้ผู้อาวุโสลิงรู้สึกว่าเขารับปากส่งๆ

"หึ～"ผู้อาวุโสลิงหึเสียงเย็นชา

"น้องเยี่ย ฉันชักสงสัยแล้วสิว่านายกลั่นยาฟื้นฟูออกมาได้กี่เม็ด?"ผู้อาวุโสแพะถาม

เยี่ยชิวพูด"ผู้อาวุโสแพะในเมื่อคุณสงสัยทำไมไม่มาดูเองล่ะ?"

"ได้ ไหนฉันดูหน่อย"ผู้อาวุโสแพะก้าวขาครั้งหนึ่งก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าระฆังจักรพรรดิปีศาจ ชะโงกหัวไปมอง

"นี้……"

หัวใจผู้อาวุโสแพะเต้นแรงและเขามองดูเยี่ยชิวอย่างลึกซึ้ง จากนั้นรบเก็บแววตาตกตะลึงและถามว่า"ไอ่ลิง ถ้าเกิดว่านายปรุงยาใช้ยาอายุวัฒนะเหมือนกัน นายสามารถกลั่นออกมาได้กี่เม็ด"

ผู้อาวุโสลิงพูดอย่างมั่นใจว่า"ฉันเป็นถึงนักปรุงยาระดับสวรรค์และยังเป็นขั้นทงเสิน ใช้ยาแบบเดียวกันไม่ต้องใช้แรงมากก็สามารถกลั่นยาฟื้นฟูระดับเหลืองออกมาได้ยี่สิบสามเม็ดแล้ว"

ผู้อาวุโสแพะถาม"ถ้าเกิดนายควบคุมวรยุทธ์ให้อยู่ในระดับสูงสุดต้งเทียน สามารถกลั่นยาฟื้นฟูออกมาได้กี่เม็ด?"

ผู้อาวุโสลิงคิดอยู่สักพักและพูดว่า"น่าจะสามารถกลั่นออกมาได้ห้าเม็ด"

แค่ห้าเม็ด?

ผู้อาวุโสแพะเบะปากแล้วเบะปากอีก

"ไอ่แพะ ทำไมวันนี้นายพูดมากจังวะ?"ผู้อาวุโสลิงถาม"นายบอกฉันมา เยี่ยฉางเสิ่นกลั่นยาฟื้นฟูออกมาได้กี่เม็ด? หนึ่งเม็ดหรือว่าสองเม็ด?"

ผู้อาวุโสแพะพูด"นายไม่มีตาหรือไงถามฉันทำไม มาดูเองก็รู้แล้วไหม?"

"แต่ว่าไอ่ลิง ฉันขอเตือนนายไว้ก่อนว่าอย่าดูเลย"

"ฉันเกรงว่าใจของนายจะรับไม่ได้"

"หมายความว่าอะไร?หรือว่าสิ่งที่มันกลั่นออกมาเป็นขยะ?"ผุ้อาวุโสลิงพุดจบก็เดืนไปทางระฆังจักรพรรดิปีศาจ ตอนที่เดินผ่านเยี่ยชิวผุ้อาวุโสลิงชี้เยี่ยชิวพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า"นายนี้มันถึงแม้พรสวรรค์จะไม่เลวแต่ว่ารีบเร่งที่อยากจะประสบความสำเร็จเกินไป"

"ดั่งสุภาษิตที่ว่าใจร้อนกินเต้าหู้ร้อนไม่ได้ การปรุงยาก็เหมือนกัน"

"ถึงแม้วันนี้จะเปลืองยาอายุวัฒนะไปไม่น้อย แต่ก็ให้บทเรียนนายไปยาวนานเลย ทีหลังจำไว้ว่าการปรุงยาต้องมีความใจเย็น รอบนี้ถือว่าให้ประสบการณ์นายแล้ว......"

ผู้อาวุโสลิงพูดถึงตรงนี้ก็ชะโงกหัวไปมองในระฆังจักรพรรดิปีศาจ วินาทีต่อมาก็สั่นไปหมดทั้งตัว