วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1820

วันถัดมา

ช่วงเช้า

หลังจากที่เยี่ยชิวและจิ้งจอกขาวตัวน้อยรับประทานอาหารเช้าแล้ว พวกเขาก็ถูกพวกปีศาจสาวพาไปที่ห้องโถงเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

ตามคำบอกเล่าของจิ้งจอกขาวตัวน้อย การเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามถือเป็นเรื่องใหญ่ จะต้องอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า จุดเครื่องหอม และสวดมนต์ นี่คือกฎของเผ่าปีศาจ

ในขณะที่พวกปีศาจสาวอาศัยจังหวะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เยี่ยชิวอยู่นั้น มือเล็กๆ ของพวกเธอก็ไม่หยุดกระดุกกระดิกไปทั่วร่างกายของเขา และในบางครั้งพวกเธอก็แอบส่งสายตาหยาดเยิ้มให้เขา

ถึงขนาดมีปีศาจสาวตนหนึ่งอาศัยช่วงจังหวะที่เยี่ยชิวไม่ทันได้ระวังตัว แอบลูบคลำลับของเขาหนึ่งครั้ง ทำให้เยี่ยชิวจิตใจฟุ้งซ่าน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป ไม่แน่เขาอาจจะคุมสติไว้ไม่อยู่

พวกปีศาจสาวช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่สีขาวสะอาดให้เยี่ยชิว ยังช่วยเขามัดผมและสวมกวานหยกให้เขา เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พวกปีศาจสาวก็ต้องตกตะลึง ดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความหวั่นไหว

เยี่ยชิวในเวลานี้ ทั้งสง่างาม หล่อเหล่าราวกับเทพบุตร เหมือนชายหนุ่มงามที่ถือกำเนิดมาแบบไม่มีใครเทียบได้

โดยเฉพาะดวงตาของเขาช่างใสแวววาวไร้ที่ติ เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา เพียงแค่สบตาเขาก็ทำให้หัวใจของผู้คนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

เยี่ยชิวเหลือบมองกระจกทองสัมฤทธิ์ เขาพอใจกับชุดของเขามาก มันช่างหล่อเหล่าอะไรเช่นนี้

เขาผสานมือและก้มคำนับให้เหล่าปีศาจสาวแล้วพูดว่า "ลำบากพวกท่านแล้ว "

“ข้าขอตัวก่อน”

“ข้าขอลาก่อน!”

เยี่ยชิวโบกมือ แล้วหันหลังเดินจากไป

เหล่าปีศาจสาวเฝ้ามองแผ่นหลังของเขา ดวงตาของพวกเธอเปล่งประกายด้วยความเร้าร้อน และพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“ทำไมโลกนี้ถึงได้มีผู้หนุ่มที่หล่อเหลาได้ขนาดนี้?”

“เมื่อเทียบกับคุณชายเยี่ยแล้ว พวกผู้ชายในเผ่าปีศาจของเราเทียบเขาไม่ได้เลย”

“ช่างสง่างามมาก ตายแล้ว ตายแล้ว ข้าคิดว่าหัวใจของข้าถูกคุณชายเยี่ยคว้าไปเสียแล้ว”

“คุณชายเยี่ยนั้นสง่างามเหมือนเทพบุตรจริงๆ แต่... เขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อเสียเลย ” ปีศาจสาวที่เคยแอบสัมผัสเยี่ยชิวก่อนหน้านั้นกล่าว

หูของเยี่ยชิวนั้นน่าทึ่งมาก แม้ว่าเขาจะเดินไปไกลพอสมควรแล้ว แต่เขาก็ยังได้ยินการสนทนาของเหล่าปีศาจสาวอย่างชัดเจนและชะลอฝีเท้าลงอย่างเงียบ ๆ

“ เจ้าพูดอะไร! คุณชายเยี่ยสง่างามขนาดนั้น เขาจะมีข้อเสียได้อย่างไร?”

“คุณชายเยี่ยช่างเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก!”

“บนตัวเขามีแต่ข้อดี ไม่มีข้อเสีย!”

เหล่าปีศาจสาวต่างพูดคุยเสียวเจี้ยวจ้าว ไม่เชื่อคำพูดปีศาจสาวคนนั้น

“คุณชายเยี่ยมีข้อเสียอยู่ข้อหนึ่งจริง ๆ” ปีศาจสาวที่สัมผัสเขาก่อนหน้านั้นพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ: "ของเขา... ของเขาเล็กไปหน่อย"

“ห๊ะ ? ” เหล่าปีศาจสาวอุทานออกมาแล้วถามว่า: “แล้วของคุณชายเยี่ย...มันใหญ่ขนาดไหน?”

“ประมาณนิ้วครึ่งนิด ๆ”

“อะไรนะ แค่นิ้วครึ่งนิดๆ ?”

“ไม่คิดเลยว่า คุณชายเยี่ยที่มีรูปร่างสง่างามเช่นนั้น ทำไมถึงได้เล็กจัง”

“เป็นเรื่องที่มองเพียงรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆ ”

เหล่าปีศาจสาวพูดด้วยความผิดหวัง

เมื่อเยี่ยชิวได้ยิน เขาแทบจะวิ่งหลบหนีเพื่อออกไปจากห้องโถง

เมื่อเขาไปถึงหน้าประตูวังหลับใหล เยี่ยชิวก็หยุดเดิน ในใจรู้สึกขุ่นเคืองไม่พอใจ

“ไม่คิดเลยว่า ในชีวิตนี้ ข้าจะต้องมาพบเจอกับการดูหมิ่นเช่นนี้ ”

“กล้ามาว่าของข้าเล็กงั้นเหรอ เชอะ นั่นเป็นเพราะว่าพวกเจ้ายังไม่เห็นว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน”

“พวกเจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ให้ตายเถอะ ”

ทันใดนั้น จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ก้าวออกมาจากวังหลับไหล

“ฉังเซิง ท่านเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วเหรอ?” เมื่อจิ้งจอกขาวตัวน้อยเห็นเยี่ยชิวดวงตาของเธอก็สดใสราวกับดวงดาว

แน่นอน การแต่งตัวของเยี่ยชิวเช่นนี้ก็ทำให้เธอประหลาดใจเช่นกัน