วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1821

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเข้าใจทันที เหลือบมองเยี่ยชิวด้วยใบหน้าแดงก่ำ และพูดว่า ：“ยังไม่ทันได้ลองเลย เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าด้อยกว่าหยุนซี?”

เยี่ยชิวพูดว่า ：“ลองดูตอนนี้ไหม?”

“เจ้าฝันไปเถอะ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด ：“เว้นแต่ว่าเจ้าจะได้รับมรดกจากจักรพรรดิปีศาจ ข้าก็จะให้นายลองดู ไม่เช่นนั้น เจ้าอย่าแม้แต่จะคิด”

เยี่ยชิวถอนหายใจ ：“ดูเหมือนว่า ข้าจะต้องได้รับมรดกจากจักรพรรดิปีศาจเท่านั้น”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยถามว่า ：“ทำไม เจ้าไม่มั่นใจเหรอ?”

“บอกตามตรง ข้าไม่มีความมั่นใจจริงๆ” เยี่ยชิวพูดว่า ：“จักรพรรดิปีศาจสิ้นพระชนม์เป็นเวลากว่าล้านปีแล้ว เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ อัจฉริยะของเผ่าปีศาจถือกำเนิดขึ้นเป็นจำนวนมาก แต่ไม่มีใครได้รับมรดกเลย เห็นได้ว่า การที่จะได้รับมรดกจากจักรพรรดิปีศาจนั้นเป็นเรื่องยากมาก”

“แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด”

เยี่ยชิวพูดว่า ：“มรดกของจักรพรรดิปีศาจนั้นไม่สำคัญสำหรับข้า ข้าก็แค่อยากให้โอกาสเจ้าแสดงฝีมือ”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยตะคอกว่า ：“คนเลว～”

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ แล้วถามว่า ：“เราจะไปพื้นที่ต้องห้ามเมื่อใด? ข้าแทบจะรอไม่ไหวแล้ว”

“ไปกันเดี๋ยวนี้” หลังจากที่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดจบ เขาก็ดึงแขนของเยี่ยชิว และออกจากวังหลับใหลของจักรพรรดิ

หลังจากนั้นไม่นาน

พวกเขาก็มาถึงที่โล่งแห่งหนึ่ง เมื่อมองออกไป ราวกับทุ่งหญ้าที่ไกลไม่มีที่สิ้นสุด

“นี่คือพื้นที่ต้องห้ามของเผ่าปีศาจเหรอ?” เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ใช่แล้ว” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพยักหน้า

“ดูไม่เหมือนเลย！” เยี่ยชิวมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นศิลาแกะสลักของจักรพรรดิปีศาจที่เสี่ยวปาพูดถึง

“เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นก็มองไปในระยะไกล แล้วพูดว่า ：“เหล่าผู้อาวุโสมาแล้ว”

ซ่าๆๆ——

ในชั่วพริบตา ผู้อาวุโสทั้งสิบคนก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา และโค้งคำนับ

“คารวะจักรพรรดิ！”

จากนั้น ผู้อาวุโสทั้งสิบคนก็ทักทายเยี่ยชิว

“คารวะท่านอาจารย์”

“สวัสดีคุณชายเยี่ย........”

ชื่อแตกต่างกัน

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า วันนี้ผู้อาวุโสทั้งสิบคนแต่งกายอย่างเป็นทางการ ทุกคนแต่งตัวดูดี ทรงผมเรียบร้อย ดูมีพลังและมีชีวิตชีวา ซึ่งแตกต่างจากรูปลักษณ์ปกติที่สกปรกของพวกเขา

โดยเฉพาะผู้อาวุโสกระต่ายกับผู้อาวุโสไก่ ทั้งคู่แต่งตัวรัดกุม ซึ่งดูสง่าและเคร่งขรึมมาก

“ท่านอาจารย์ ทำไมท่านจึงมีรอยแดงบนใบหน้า?”

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสวัวก็เห็นรอยแดงบนใบหน้าของเยี่ยชิว และถามอย่างสงสัย

ผู้อาวุโสคนอื่นๆก็เห็นรอยแดงบนใบหน้าขอวงเยี่ยชิวเช่นกัน พวกเขาต่างจากผู้อาวุโสวัว สายตาของพวกเขามองบนใบหน้าของเยี่ยชิวและสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยสลับไปมา แล้วพวกเขาก็ยิ้มออกมา

สีหน้าของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยดูอึดอัด และด่าตัวเองในใจว่า ：“ให้ตายเถอะ ทำไมข้าถึงลืมเช็ดหน้าให้ฉังเซิง ตอนนี้ช่างน่าอายมาก”

เยี่ยชิวได้สติอย่างรวดเร็ว และพูดว่า ：“เมื่อเช้าข้าไม่ทันระวัง เลยโดนยุงกัด”

ผู้อาวุโสลิงเห็นว่าสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกอึดอัด จึงรีบช่วยพูดว่า ：“ท่านอาจารย์ มันเป็นความผิดของข้า ข้าลืมเตือนท่าน ยุงในเผ่าปีศาจนั้นดุร้ายมาก ต่อไปท่านต้องระวังตัวให้มากขึ้น”

“เอาล่ะ.......” เยี่ยชิวยังไม่ทันพูดจบ

ผู้อาวุโสวัวก็พูดขึ้นว่า ：“ยุงเหรอ? ไม่หรอกมั้ง เผ่าปีศาจของเราไม่เคยมียุงเลยนะ?”

ทันใดนั้น สถานการณ์ก็เงียบสงบ

สีหน้าของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเริ่มอึดอัดมากขึ้นไปอีก และอยากจะหารูและมุดตัวหนี