วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1824

เยี่ยชิวเริ่มเคลื่อนไหว ราวกับห่านป่าทะยานขึ้นฟ้า เพียงก้าวเดียวก็ร่อนลงบนยอดเขาลูกแรก

หลังจากที่เขายืนมั่นคงแล้ว ก็ไม่ได้เร่งรีบที่จะไปปีนยอดเขาลูกที่สอง แต่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นสักพัก

“ไหนบอกว่ายากมากไม่ใช่เหรอ?”

“ทำไมไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่น้อย?”

เยี่ยชิวรู้สึกสับสนเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงผ่อนคลาย และเตรียมที่จะปีนยอดเขาลูกที่สองต่อไป

และในขณะนั้นเอง หมอกปีศาจขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นรอบๆและปกคลุมทั่วร่างกายของเยี่ยชิว

ในเวลานี้ เยี่ยชิวเหมือนมาถึงนรกอเวจี ได้ยินเสียงร้องของผีและเสียงหอนของหมาป่า ราวกับภูตผีนับพันที่เรียกร้องเอาชีวิต ทำให้เขาขนลุกทั่วร่างกาย

พลังหยินหนักมาก

ในเวลาเดียวกัน ภูเขาที่อยู่ด้านล่างก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และพลังมหาศาลก็โจมตีเข้ามา

เยี่ยชิวไม่ทันระวังตัว และถูกกระแทกจนกระเด็นออกไป เสียงดัง“ตุบ” และร่วงลงไปที่ตีนเขา

เสื้อสีขาวของเขาเปื้อนไปด้วยโคลน ดูแล้วน่าเวทนาเล็กน้อย แต่ร่างกายของเยี่ยชิวนั้นแข็งแกร่ง จึงไม่ได้รับบาดเจ็บ

“ข้าบอกแล้ว คุณชายเยี่ยพลังยุทธ์ต่ำ ยากที่จะปีนขึ้นยอดเขาลูกแรก เฮ้อ......” ผู้อาวุโสแกะถอนหายใจ

จิ้งจอกขาวตัวน้อยขมวดคิ้ว และพึมพำว่า ：“หรือว่าข้าจะเดาผิดไป ฉังเซิงไม่ใช่คนที่ถูกลิขิตไว้เหรอ?”

หลังจากนั้น

เธอก็เงยหน้าขึ้นมองยอดเขาที่สูงที่สุดอีกครั้ง แล้วพึมพำว่า ：“ในรอบล้านปีมานี้ ไม่เคยมีใครปีนยอดเขาสำเร็จ จักรพรรดิปีศาจท่านต้องการทำอะไรกันแน่?”

ผู้อาวุโสลิงรีบวิ่งไปข้างๆเยี่ยชิว ในขณะที่ช่วยเยี่ยชิวปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อ เขาก็พลางถามว่า ：“ท่านอาจารย์ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า ：“ข้าสบายดี”

ผู้อาวุโสลิงรีบพูดปรามว่า ：“ท่านอาจารย์ ข้าคิดว่า ยอมแพ้ดีกว่า ในเมื่อหลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครได้รับมรดก”

เยี่ยชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า ：“ข้ายังอยากลองดู”

เขาไม่ใช่คนที่จะยอมแก้อะไรง่ายๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นคนที่เสียหน้าไม่ได้เช่นกัน

ถ้าแม้แต่ยอดเขาลูกแรกก็ปีนข้ามไปไม่ได้ แล้วจะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ยังไงซะ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจก็กำลังเฝ้าดูอยู่

ผู้อาวุโสลิงพูดปรามอีกครั้ง ：“ท่านอาจารย์ พลังยุทธ์ของท่านต่ำเกินไป หากฝืนปีนยอดเขา เกรงว่า.......”

“ไม่ต้องกังวล” หลังจากเยี่ยชิวพูดจบ ก็ทะยานขึ้นฟ้า และยืนอยู่บนยอดเขาลูกแรกอีกครั้ง

ทันทีที่เขายืนบนยอดเขา หมอกปีศาจหนาทึบก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา เหมือนก่อนหน้านั้นทุกประการ

จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ เยี่ยชิวระมัดระวังมากยิ่งขึ้น ยังไม่ทันที่หมอกปีศาจจะปกคลุมรอบตัวเขา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ส่องประกายแสงสีทอง

หลังจากนั้น รอบตัวเยี่ยชิวก็มียันต์อักขระ“卍”ปรากฏขึ้นนับหมื่นนับพันตัว แม้ว่ายันต์อักขระนี้จะขนาดเท่าเหรียญเงิน แต่มันก็ส่องแสงเจิดจ้า

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็เปรียบเสมือนวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่เส้นผมทุกเส้นของเขาก็เปล่งประกาย

พระสูตรแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์！

หลังจากที่เยี่ยชิวร่ายพระสูตรแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ หมอกปีศาจที่ปกคลุมเขาก็สลายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเจอกับสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว

“ได้ผลจริงๆด้วย”

เยี่ยชิวรู้สึกดีใจ เขายืนอยู่บนยอดเขาสักพัก คราวนี้ภูเขาไม่สั่นสะเทือนแล้ว

“ดูเหมือนว่า การสั่นสะเทือนของภูเขาน่าจะเกี่ยวข้องกับหมอกปีศาจ ตราบใดที่ไม่ให้หมอกปีศาจเข้าใกล้ ก็จะไม่เป็นอะไร”

บนพื้นดิน

“วิชาเทพนิกายพุทธ?”

เมื่อผู้อาวุโสหมีเห็นวิธีการของเยี่ยชิว เขาก็ประหลาดใจและพูดว่า ：“ไม่คาดคิดว่า คุณชายเยี่ยจะมีวิชาเทพนิกายพุทธจริงๆ ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ”

“มีอะไรน่าประหลาดใจ เขาเรียนรู้วิชาตั้งมากมาย” ทันทีที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดเช่นนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าว และก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เยี่ยชิวสอนเธอ........

และในขณะนี้เอง ร่างกายของเยี่ยชิวก็พุ่งทะยานขึ้น และยืนอยู่บนยอดเขาลูกที่สอง

“คุณชายเยี่ยยอดเยี่ยมมาก！” ผู้อาวุโสแกะอุทาน

ผู้อาวุโสคนอื่นๆต่างก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน