วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1826

“ชิ่ง!”

ทันทีที่ดาบเซวียนหยวนปรากฏขึ้น หมอกปีศาจที่อยู่ใกล้เยี่ยชิวต่างแตกตื่นและสลายหายไปในพริบตา

เมื่อหมอกปีศาจสลายไป ภูเขาก็หยุดสั่นสะเทือน

ดาบเซวียนหยวนลอยอยู่เหนือหัวเยี่ยชิวคียงข้างโลงศพทองคำ แสงสีทองสาดส่องไปทั่ว ด้านหนึ่งของดาบปรากฏภาพภูเขา แม่น้ำ ต้นไม้ หญ้า อีกด้านหนึ่งปรากฏภาพดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาว พลังแห่งเต๋าแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศ

“ดาบเซวียนหยวน!”

เหล่าผู้อาวุโสต่างจำดาบเซวียนหยวนได้ ทุกคนจึงตกตะลึงจนพูดไม่ออก

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง

ผู้อาวุโสเเพะจึงได้สติและอุทานว่า “ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม นั่นคือดาบเซวียนหยวนจริงๆ หรือ?”

ผู้อาวุโสหมีกล่าวว่า “นายไม่ได้ตาฝาด นั่นคือดาบเซวียนหยวน”

ผู้อาวุโสลิงตะโกนเสียงดังว่า “ว้าว! คุณชายมีดาบเทพอันดับหนึ่งแห่งยุคโบราณอยู่ในมือ นี่มันสุดยอดไปเลย!”

ผู้อาวุโสม้ากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “มีตำนานเล่าว่า ดาบเซวียนหยวนเป็นดาบแห่งเต๋า มีเพียงผู้ที่สวรรค์กำหนดเท่านั้นจึงจะครอบครองได้ ทำไมมันถึงตกไปอยู่ในมือของคุณชายได้?”

“ไม่ถูกต้อง ดาบเซวียนหยวนเล่มนี้มีบางอย่างผิดปกติ” ผู้อาวุโสไก่กล่าว “ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีพลังของดาบเทพอยู่!”

จิ้งจอกขาวน้อยกล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะว่ามันสูญเสียวิญญาณดาบไปแล้ว”

“เข้าใจแล้ว” ผู้ผู้อาวุโสไก่กล่าวด้วยความเสียดาย “น่าเสียดาย ถ้าดาบเซวียนหยวนมีวิญญาณดาบ เมื่อดาบถูกปลุกขึ้นมา ใครจะต่อกรได้?”

“ใช่ น่าเสียดายที่ไม่มีวิญญาณดาบแล้ว” จิ้งจอกขาวน้อยกล่าว “ถ้ามีวิญญาณดาบ ฉังเซิงก็สามารถใช้พลังของดาบเทพนี้เพื่อไปให้ถึงจุดหมายได้โดยตรง”

ผู้อาวุโสหมีกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าดาบเซวียนหยวนจะไม่มีวิญญาณดาบ แต่มันก็ยังเป็นดาบเทพอันดับหนึ่งแห่งยุคโบราณ ไม่รู้ว่ามันจะสามารถช่วยคุณชายเยี่ยไปได้ไกลแค่ไหน?”

จิ้งจอกขาวน้อยกล่าวว่า “คำถามนี้ เดี๋ยวก็จะมีคำตอบแล้ว”

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน เยี่ยชิวก็ปีนขึ้นไปบนยอดเขาอีกหลายลูก

ถึงแม้ว่าดาบเซวียนหยวนจะไม่มีวิญญาณดาบ แต่พลังแห่งเต๋าก็ยังคงอยู่ หมอกปีศาจเหล่านั้นจึงไม่กล้าเข้าใกล้เลย

“ฉึบ ฉึบ ฉึบ!”

เยี่ยชิวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว กระโดดจากยอดเขาหนึ่งไปยังอีกยอดเขาหนึ่งโดยไม่หยุดพัก

แม้กระทั่งทักษะตัวเบาอันเลื่องชื่อของสำนักอู่ตานอย่างทะยานบันไดเมฆาก็ยังถูกนำมาใช้ จนเห็นเพียงเงารางๆ พุ่งทะยานขึ้นเขาไปอย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสลิงจ้องมองเงาของเยี่ยชิวพลางนับเบาๆ “เจ็ดร้อยเก้าสิบแปด เจ็ดร้อยเก้าสิบเก้า แปดร้อย!”

“แปดร้อยเอ็ด แปดร้อยสอง แปดร้อยสาม...”

“เก้าร้อยเอ็ด เก้าร้อยสอง เก้าร้อยสาม...”

“เก้าร้อยเก้าสิบสี่!”

“เก้าร้อยเก้าสิบห้า!”

เยี่ยชิวหยุดฝีเท้าเมื่อขึ้นถึงยอดเขาที่เก้าร้อยเก้าสิบห้า

“คุณชาย เหลืออีกเพียงห้ายอดเขา ก็จะครบพันแล้ว” ผู้อาวุโสลิงกล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง

ล้านปีที่ผ่านมา นอกจากจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ยังไม่มีผู้ใดสามารถไปถึงจุดนี้ได้

“ดาบเซียนหยวนดูเหมือนจะต้านทานไม่ไหวแล้ว” จิ้งจอกขาวน้อยกล่าวด้วยแววตาเป็นกังวล

เยี่ยชิวยืนอยู่บนยอดเขา หมอกปีศาจรอบด้านพวยพุ่งดุจเมฆหมอกดำทะมึน สร้างความรู้สึกอึดอัดในใจ

ในตอนนี้ หมอกปีศาจเคลื่อนเข้ามาใกล้เขา เหลือเพียงสองเมตรเท่านั้น

“ถึงแม้จะไร้วิญญาณดาบ แต่ก็สามารถช่วยฉันปีนขึ้นมาได้มากมายขนาดนี้ ถือว่าไม่เลวเลย” เยี่ยชิวเงยหน้ามองดาบเซียนหยวนแล้วกล่าว “ขอบใจมาก”

ดาบเซียนหยวนราวกับได้ยินคำขอบคุณของเยี่ยชิว ตัวดาบสั่นจึงสั่นเล็กน้อย

“ไปต่อ”

เยี่ยชิวรู้ดีว่าการปีนเขาต่อไปจะต้องพบกับอุปสรรคอย่างแน่นอน แต่เขาก็ไม่หวาดกลัว

ฟิ้ว!

เยี่ยชิวปีนเขาต่อไป

คราวนี้ ความเร็วของเยี่ยชิวช้าลงมาก

หมอกปีศาจหนาขึ้นเรื่อยๆ ทั้งยังเข้าใกล้เขามากขึ้นทุกที เสียงร้องโหยหวนดังก้องอยู่ในหูราวกับเดินอยู่ในขุมนรก

เยี่ยชิวขบฟันฝืนทน ปีนป่ายยอดเขาอีกสี่ลูก

เก้าร้อยเก้าสิบเก้า!

“ดูเหมือนคุณชายเยี่ยจะมาได้ไกลแค่นี้...” ผู้อาวุโสสุนัขถอนหายใจ

ตูม!