วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1827

เยี่ยชิวปีนยอดเขาไปแล้ว 2998 ยอด

ในเวลานี้ เขาเพียงปีนขึ้นไปอีกลูกหนึ่ง ก็สามารถไล่ตามความสำเร็จของจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนได้แล้ว

แต่ว่า แม้ว่าจะได้รับการคุ้มครองจากหม้อเฉียนคุนทั้งสี่ ดาบเซวียนหยวน และโลงศพทองคำ แต่เขาก็ยังคงรู้สึกกดดันอย่างมาก

ในขณะนี้เอง หมอกปีศาจก็ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า

เยี่ยชิว รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาถูกกรีดด้วยมีดคมๆ ผิวหนังของเขาแตกร้าว มีเลือดไหลออกมา และแม้แต่กระดูกของเขาก็เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

แล้วเลือดในร่างกายของเขาดูเหมือนกับแข็งตัว และการหายใจของเขาเริ่มลำบากมากขึ้น

"ซิ้ว!"

เยี่ยชิวกัดฟันอย่างเเรง ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า และยืนอยู่บนยอดเขาที่ 2999 หลังของเขาตรงราวกับดาบที่คมกริบ

"ขึ้นไปแล้ว ขึ้นไปแล้ว..."

"ท่านอาจารย์ขึ้นไปแล้ว"

"ตอนนั้นจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนก็ไปถึงยอดนี้เช่นกัน ท่านอาจารย์ทำได้แล้ว!"

"หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองใครจะคิดว่า นักพรตในระกับขั้นต้นเทียนนั้นจะไปถึงยอดเขาเพียงแค่ก้าวสุดท้ายแล้ว"

ผู้อาวุโสทุกคนต่างส่งเสียงเชียร์บนด้านล่าง

แม้แต่ผู้อาวุโส วัว ซึ่งเชื่อมาโดยตลอดว่าเยี่ยชิวนั้น คือการกลับชาติมาเกิดของจักรพรรดิแห่งสวรรค์ ในขณะนี้ก็ไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีก ใบหน้าของเขาแดงก่ำและสีหน้าของเขาก็ตื่นเต้นราวกับว่าเขากำลังมีความรัก

"ท่านอาจารย์ สู้ๆ!"

มีเพียงจิ้งจอกขาวตัวน้อยเท่านั้นที่ไม่สามารถมองเห็นความสุขบนใบหน้าของเธอได้ ในทางกลับกัน ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความกังวลอย่างลึกซึ้ง

"ท่านผู้นำ คุณเยี่ยได้สร้างปาฏิหาริย์ ฉันเชื่อว่าเขาจะสามารถไปถึงจุดสูงสุดได้" ผู้อาวุโสหยางกล่าว

"คุณมองโลกในแง่ดีเกินไป" จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างเคร่งขรึม: "อย่าลืมว่าตอนนั้นที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนปีนไปถึงลูกสุดท้ายนั้นเขาก็ได้ล้มลงมา การจะได้รับมรดกของจักรพรรดิปีศาจนั่นมันยากมาก"

คำพูดเพิ่งจบลง

"อ๊าก……"

บนยอดเขา เสียงกรีดร้องของ เยี่ยชิว ก็ดังขึ้น

จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสมองขึ้นไปอย่างเร่งรีบ เห็นเพียงว่า เยี่ยชิว เงยหน้าคำราม โดยมีเลือดสีทองไหลไปทั่วร่างกายของเขา ประสบกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้

ในเวลาเดียวกัน ยอดเขาก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

"แย่แล้ว ท่านอาจารย์กำลังมีปัญหา"

ผู้อาวุโสลิงกำหมัดแน่นและกระซิบว่า: "ท่านอาจารย์ ท่านต้องอดทนไว้นะ!"

คนอื่นๆ ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาจ้องมองไปที่ เยี่ยชิว ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พวกเขาทั้งหมดอธิษฐานในใจอย่างเงียบๆ โดยหวังว่า เยี่ยชิว จะสามารถปีนขึ้นไปบนภูเขาลูกสุดท้ายได้

เพราะยังไงแล้ว พวกเขาก็อยากว่ามรดกที่จักรพรรดิปีศาจเหลือไว้มันคืออะไร?

"ท่านผู้นำ มีวิธีอะไรที่จะช่วยคุณเยี่ยได้ไหม?" ผู้อาวุโสหมีงถามอย่างกังวล

จิ้งจอกขาวตัวน้อยหยิบเตาปากวว้าออกมา ซึ่งเป็นอาวุธของจักรพรรดิและมีวิญญาณอาวุธที่สมบูรณ์

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกำลังจะโยนเตาปากว้าออกไป ก็มีเสียงวิญญาณอาวุธดังก้องอยู่ในหูของเธอ

"เจ้านาย หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่สามารถช่วยคุณเยี่ยได้ เมื่ออาวุธจักรพรรดิเข้าใกล้ยอดเขานั้นก็จะถูกขยี้เป็นฝุ่น และฉันก็จะตายด้วย”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยมีความคิดแบบเดียวกับเตาปากว้า และรู้ว่าอาวุธจักรพรรดิไม่ได้โกหกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเก็บเตาปากว้าดลับมา

"ท่านผู้นำ ทำไมท่านถึงเก็บอาวุธจักรพรรดิกลับมา?" ผู้อ่สุโสหมีถามอย่างสงสัย

"วิญญาณของอาวุธเตาปากว้าบอกว่าเมื่ออาวุธจักรวรรดิเข้าใกล้ยอดเขานั้น มันก็จะถูกขยี้เป้นชิ้นๆ ดูเหมือนว่าหม้อกลั่นปีศาจไม่สามารถช่วยฉังเซิงได้"

จิ้งจอกขาวตัวน้อยดูเคร่งขรึม เมื่อเห็นเยี่ยชิว เจ็บปวดเช่นนั้น เธอก็กังวลมากเช่นกัน

"อ๊าก……"

บนยอดเขา เยี่ยชิว คำรามเสียงดังและเซไปรอบ ๆ เขาเกือบจะตกลงมาจากหน้าผาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็สามารถยืนทรงตัวได้

หมอกปีศาจนั้นเข้ามาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับตาข่ายขนาดใหญ่ที่คุกคามถึงชีวิต ผูกมัดทั้งร่างกายของ เยี่ยชิว เนื่องจากร่างกายของเขาได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

จึงทำให้เขาหายใจลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยชิว รู้สึกเหมือนเขากำลังจะตาย

เสียงหอนของวิญญาณยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา และหมอกปีศาจจำนวนนับไม่ถ้วนก็กลายเป็นลักษณะของผีที่ดุร้าย ปล่อยเสียงหัวเราะที่ดุร้ายออกมาต่อหน้า เยี่ยชิว