วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1828

บนพื้นดิน

"ดูสิ ระว่างคิ้วของหินแกะสลักจักรพรรดิเผ่าปีศาจมีรอยแตกออกมา!" ผู้อาวุโสสุนัขอุทาน

จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสทุกคนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าจู่ๆระหว่างคิ้วของหินแกะสลัก ลูกตาขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมา

ลูกตามีขนาดใหญ่กว่าโต๊ะและเรืองแสงด้วยแสงสีเขียวอันน่าขนลุก

"จักรพรรดิเผ่าปีศาจมีสามตา?"

ทุกคนต่างประหลาดใจ

จิ้งจอกขาวตัวน้อยขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า: "ในหนังสือโบราณของเผ่าปีศาจ ไม่มีการบันทึกว่าจักรพรรดิเผ่าปีศาจมีสามตานี่"

"แล้วเหตุใดจึงมีลูกตาปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของหินแกะสลักล่ะ?" ผู้อาวุโสกระต่ายสงสัย

ผู้อาวุโสหมี ยิ้มและกล่าวว่า: "หินแกะสลักของจักรพรรดิเผ่าปีศาจมีการเคลื่อนไหว ซึ่งหมายความว่าคุณเยี่ยได้ดึงดูดมัน ดูเหมือนว่าคุณเยี่ยจะมีแนวโน้มที่จะได้รับมรดกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจ"

ผู้อาวุโสม้ากล่าวว่า: "ไม่รู้ว่ามรดกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจนั่นคืออะไรกันแน่"

ทุกคนเบิกตากว้างและจ้องมองไปบนยอดเขา

บนยอดเขา

ในตอนที่เยี่ยชิวเห็นลูกตาปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของหินแกะสลักของจักรพรรดิเผ่าปีศาจ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงตัวละครในตำนาน

"หรือว่าจักรพรรดิเผ่าปีศาจคือเอ้อร์หลังเสิน?"

เยี่ยชิว จ้องมองไปที่ลูกตา สังเกตมันอย่างระมัดระวัง และไม่ได้ละสายตาไปเป็นเวลานาน

ลูกตานั้นดูเหมือนจะมีพลังเวทย์มนตร์แปลก ๆ ดึงดูดจิตใจของเขาไว้

"เอ้ะ รูม่านตานั่นเปลี่ยนไปแล้ว"

จู่ๆ เยี่ยชิว ก็ค้นพบว่ารูม่านตาของลูกตานั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

ในเวลานี้เอง หมอกปีศาจใหญ่รวมตัวกันจากทุกทิศทุกทางและปกคลุมท้องฟ้านี่อย่างสมบูรณ์ จึงเป็นผลให้จิ้งจอกขาวตัวน้อยและคนอื่น ๆ บนพื้นดินไม่สามารถมองเห็นเงาของ เยี่ยชิว และหินแกะสลักของจักรพรรดิเผ่าปีศาจได้อีกต่อไป

เยี่ยชิวจ้องมองไปที่ลูกตาและไม่รู้ตัวว่าเขาถูกห่อหุ้มด้วยหมอกปีศาจเพราะเขาไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยเลย

รูม่านตาของลูกตานั้นแดงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับเลือด และในที่สุดแสงสีแดงก็ปรากฏขึ้นและยิงมาที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิว หวาดกลัวมากจนล่าถอยไม่ทัน แสงสีแดงนั้นเร็วมากจนปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

ทันใดนั้นเยี่ยชิว ก็รู้สึกราวกับว่ามีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นจับร่างกายของเขาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีก

จากนั้นร่างของเขาก็บินไปทางลูกตานั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

หัวใจของ เยี่ยชิว ติดอยู่ในลำคอ เขาเห็นเพียงว่าลูกตานั้นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดเขาก็ชนเข้ากับมัน

"ให้ตายเถอะ ฉันคงจะตายไปอย่างนี้เลยเหรอ"

ทันทีที่ความคิดนี้เข้ามาในหัวของเยี่ยชิว เขาก็รู้สึกทั้งตัวเขาผ่อนคลายลงทันที เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็อยู่ตกในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้มเคยไปแล้ว

รอบๆไม่มีอะไร

มีท้องฟ้าสีเทาอยู่เหนือศีรษะของฉัน และใต้ฝ่าเท้าของเขาก็คือโลกอันมืดมิด มันเงียบมากจนสามารถได้ยินเสียงหัวใจและลมหายใจของตัวเองได้

ที่นี่เหมือนเป็นสถานที่ตายไปแล้ว!

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองและพบว่าหม้อเฉียนคุนทั้งสี่ ดาบเซวียนหยวน และโลงศพทองคำยังคงห้อยอยู่เหนือหัวของเขา และเขารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

"ที่นี่คือที่ไหน?"

ใบหน้าของ เยี่ยชิว เต็มไปด้วยความสงสัย และเขาก็กำหมัดของเขาอย่างเงียบ ๆ ระว่างคิ้วของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

"นี่คือโลกในสายตาของคุณ!" ทันใดนั้นก็มีเสียงอันทรงพลังดังขึ้นที่สะเทือนไปทั่วที่

เยี่ยชิวรีบมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

"พูดง่ายๆ ก็คืออาณาจักรลับ" เสียงนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง "คุณเป็นใคร" หลังจากที่เยั้ยชิวพูดคำนี้จบ เขาก็พูดต่อว่า: "คุณคือจักรพรรดิเผ่าปีศาจงั้นเหรอ?"