วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1832

แขนที่หักไปนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหล่าจิ่ว

"ไม่คิดเลยว่าผ่านไปตั้งหลายปีจะสามารถได้พบจักรพรรดิเผ่าปีศาจอีก"

เหล่าจิ่ว ยิ้มและพูดว่า: "ฉันยังจำได้ว่าตอนที่เราพบกันครั้งแรกนั้น จักรพรรดิเผ่าปีศาจอยู่รุ่งเรือง ความกล้าหาญนั้นไม่ธรรมดา และมีชื่อเสียงในโลกแห่งการฝึกฝน แต่ในเวลานั้น ฉันยังเป็นเพียง...หนุ่มหล่ออยู่เลย"

มุมปากของจักรพรรดิปีศาจกระตุก

หนุ่มหล่อ?

ไร้ยางอายจริงๆ

อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกเป็นปีศาจตัวร้าย

"ทำไมแกถึงได้กลายเป็นแบบนี้"จักรพรรดิเผ่าปีศาจถาม

เหล่าจิ่ว ถอนหายใจ: "มันเป็นเรื่องราวยาว ตอนนั้นฉันได้มีโอกาสที่จะกลายเป็นอมตะ แต่ปรมาจารย์จากหลายนิกายในโลกแห่งการฝึกฝนได้ร่วมมือกันเพื่อสังหารฉัน แล้วสุดท้ายก็ได้ตัดฉันเป็นชิ้นๆ"

โชคดีที่ฉันได้พบกับเด็กคนนี้ ไม่อย่างนั้น ฉันก็คงยังนอนอยู่ในโลกมนุษย์อยู่"

"จักรพรรดิเผ่าปีศาจ ฉันรับประกันด้วยชีวิตว่าเด็กคนนี้ไม่ได้โกหกคุณ ทุกคำพูดที่เขาพูดคือความจริงทั้งหมด"

จักรพรรดิเผ่าปีศาจตะคอกอย่างเย็นชาว่า: "แกเป็นร่างอมตะ เอาชีวิตแกมารับประกันมันมีประโยชน์อะไร?"

"เลือดบนร่างกายของเขานั้นแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเผ่าพันธุ์นั้น"

เรื่องนี้ฉันไม่มีวันดูผิด"

"ฉันมีความเกลียดชังกับเผ่าพันธุ์นั้นอย่างมาก ฉันเคยสาบานว่าหากฉันเห็นคนเผ่าพันธุ์นั้น ฉันจะฆ่าพวกเขาทันที"

"อย่าพยายามโน้มน้าวฉันอีกเลย เพื่อไว้หน้าแกฉันสามารถไว้ร่างศพของเขาไว้ได้"

เหล่าจิ่วไม่คิดว่าเจตนาฆ่าของจักรพรรดิเผ่าปีศาจจะร้ายแรงขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า: "จักรพรรดิเผ่าปีศาจ คุณอยากแก้แค้นไหม?"

"แม้แต่ในฝันก็อยาก!" จักรพรรดิเผ่าปีศาจกัดฟันแล้วพูดว่า "ฉันแค่เสียใจที่ฉันไม่สามารถออกจากต่างแดนเพื่อไปจำกัดตระกูลหมดได้"

"เพียงแต่ว่า ฉันมีเพียงแสงแห่งจิตสำนึกที่เหลืออยู่ และแสงแห่งจิตสำนึกนี้ก็จะสลายไปในไม่ช้า"

"ฉันไม่มีโอกาสที่จะแก้แค้นอีก"

"ไม่ "เหล่าจิ่วพูด "คุณยังมีโอกาสแก้แค้นอยู่!"

ดวงตาของจักรพรรดิเผ่าปีศาจจ้องมองไปที่เหลาจิ่ว และเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า: "แกต้องการจะพูดอะไรกันแน่"

เหล่าจิ่วชี้ไปที่เยี่ยชิวที่หมดสติไปแล้วพูดว่า "เขาสามารถช่วยคุณแก้แค้นได้"

"เป็นไปได้อย่างไร?" จักรพรรดิเผ่าปีศาจกล่าวว่า "เขามาจากเผ่าพันธุ์นั้น และนามสกุลของเขาคือเยี่ย พวกเขาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน เขาจะช่วยฉันล้างแค้นได้อย่างไร"

หลังจากพูดจบสีหน้าของจักรพรรดิเผ่าปีศาจก็เย็นชา: "ฉันเข้าใจแล้ว แกกำลังหลอกฉันเพื่อที่จะให้ฉันปล่อยเด็กคนนี้ไปใช่ไหม?"

"ฉันขอเตือนแกนะว่า อย่าทำให้ฉันโกรธ ไม่อย่างงั้นฉันจะหยาบคายกับแกแล้ว"

"แม้ว่าแกจะเป็นอมตะ และแม้ว่าฉันเหลือเพียงแวงแห่งจิตสำนึกศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะปราบปรามเแกเป็นเวลาพันปีได้"

เหล่าจิ่วพูดว่า: "สหาย ฉันเป็นสภาพนี้แล้ว ฉันยังจะหลอกคุณอีกทำไม?"

"พูกตามตรงนะ ฉันก็มีความแค้นใจกับชายที่นามสกูลเยี่ยด้วย"

"ไม่เช่นนั้น ด้วยความแข็งแกร่งในโลกแห่งการฝึกฝนของคนเหล่านั้น พวกเขาจะสับฉันเป็นชิ้น ๆ และปราบปรามฉันได้อย่างไร"

"ฉันสงสัยว่าคนที่นามสกูลเยี่ยต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้"

"แต่ดังสุภาษิตโบราณที่ว่าป็นหนี้ต้องจ่าย เป็นคนร้ายต้องชดใช้กรรม เราจะฆ่าเด็กคนนี้โดยที่เขานามสกูลเยี่ยไม่ได้สิ?"

"เขาไม่สามารถเลือกเกิดได้"

จักรพรรดิเผ่าปีศาจเน้นย้ำว่า: "เขาไม่เพียงแต่นามสกุลเยี่ยเท่านั้น แต่ยังเป็นสมาชิกของเผ่าพันธุ์นั้นด้วย"

"ฉันรู้" เหล่าจิ่วกล่าวว่า: "ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นต้นกำเนิดของเขาแล้ว ฉันคงไม่เป็นผู้พิทักษ์ของเขา"

ความอยากรู้อยากเห็นปรากฏขึ้นในดวงตาของจักรพรรดิเผ่าปีศาจ จากนั้นเขาก็เยาะเย้ยว่า: "ฉันไม่คิดปีศาจร้ายอย่างแก จะเป็นพิทักษ์ของเขาด้วย?"

"ก็ฉันเพื่อที่จะล้างแค้นนี่หน่า" เหล่าจิ่วพูดว่า"กลับเข้าเรื่องกันเถอะ"