วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1833

"น่าเสียดายที่วีรบุรุษจากเผ่าปีศาจได้หายไปอย่างตลอดกาบไปแล้ว"

คำพูดของเหล่าจิ่วเต็มไปด้วยความเหงาอย่างลึกซึ้ง

จากนั้น เขาก็ชี้ไปที่ตรงกลางคิ้วของเยี่ยชิว และทันใดนั้นเยี่ยชิว ก็ตื่นขึ้นจากอาการสลบ

"เหลาจิ่ว?" เยี่ยชิวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามต่อว่า: "จักรพรรดิเผ่าปีศาจละ"

"แสงจิตสำนึกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจได้สลายไปแล้ว" เหล่าจิ่วกล่าว

เยี่ยชิวตกใจมาก: "ให้ตายเถอะ นี่คุณได้ฆ่าจิตสำนึกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจไปงั้นเหรอ?"

"หากฉันสามารถฆ่าเขาได้ ฉันก็คงจะกำจัดอู่จี้เทียนจุนและนิกายหยินหบางไปแล้วแหละ " เหล่าจิ่ว ถอนหายใจ: "แสงจิตสำนึกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจรออยู่ที่นี่มาหลายล้านปีแล้ว คงอยู่ไม่ได้แล้วสลายไปด้วยตัวมันเอง"

"ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันหมดสติไป ทำไมจักรพรรดิเผ่าปีศาจถึงต้องการฆ่าฉัน ฉันไม่มีความแค้นกับจักรพรรดิเผ่าปีศาจ!" เยี่ยชิวถาม "เหล่าจิ่ว คุณรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม?"

เหล่าจิ่วกล่าวว่า: "ฉันรู้ความลับบางอย่าง แต่ฉันต้องรอจนกว่าคุณจะจัดการเรื่องในโลกการเพาะปลูกให้เสร็จและกลายเป็นจักรพรรดิหลังจากที่ฝึกฝนแล้ว"

เยี่ยชิวยังคงต้องการรู้ และพูดว่า "แต่..."

"ฉันจะไม่บอกคุณมากกว่านี้แล้ว ฉันได้ตื่นขึ้นมาก่อนที่พลังกายของฉันจะฟื้นตัวอีกครั้ง แล้วฉันต้องนอนพักระยะหนึ่ง” เหล่าจิ่วกล่าวว่า: "แล้วก็ รีบออกไปจากที่นี่ซะ จิตสำนึกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจได้สลายไปแล้ว และโลกในด้านนี้ก้จะถูกทำลายไปในไม่ช้า ”

หลังจากพูดอย่างนั้น แขนที่หักก็บินเข้าไปในโลงศพเลือดสีแดงด้วยเสียง "ตูม" ฝาโลงก็ปิดลง และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆอีก

เยี่ยชิว ยืนอยู่กับที่ด้วยความสับสนบนใบหน้าของเขา

"จักรพรรดิเผ่าปีศาจต้องการฆ่าฉันงั้นเหรอ นี่มันแปลกมาก ต้องมีความลับสำคัญมาเกี่ยวข้องอยุ่แน่ และก็...”

บูมตูมตูม——

ทันใกนั้นเอง ท้องฟ้าก็พังทลายลงและโลกในสายตาก็เริ่มพังทลายลง

เยี่ยชิวรีบเก็บดาบเซวียนหยวน หม้อเฉียนคุน และโลงศพทองคำอย่างไม่ลังเลทันที

ในเวลาเดียวกัน ภูเขาสามพันก็พังทลายลง และหมอกปีศาจก็กระจายไปทั่วอยู่บนท้องฟ้า ซึ่งน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

บนพื้นดิน

จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสรอคอยมาหลายวันหลายคืน และเห็นการพังทลายของภูเขาสามพันอย่างกะทันหัน ซึ่งทำให้พวกเขาหวาดกลัวอย่างมาก

"ถอยออกไปเร็ว!"

จิ้งจอกขาวตัวน้อยและคนอื่นๆ ถอยออกไปจนถึงขอบเขตต้องห้าม จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่ภูเขาสามพันลูกที่ถล่มลงมาอย่างต่อเนื่อง โดยแต่ละคนนั้นมีสีหน้าจริงจัง

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ทำไมจู่ๆ ภูเขาสามพันจึงพังทลายลง?"

"คุณชายเยี่ยอยู่ไหน"

"ผ่านไปตั้งนานแล้วก็ยังไม่ได้รับข่าวสารของคุณชายเยี่ยเลย"

"คงจพไม่เกิดอะไรขึ้นกับคุณชายเยี่ยใช่ไหม"

ผู้อาวุโสหมีเดินไปหาจิ้งจอกขาวตัวน้อยเงียบ ๆ และกระซิบว่า: "ในรอบล้านปี ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในพื้นที่ต้องห้าม ท่านคิดว่าการล่มสลายของภูเขาสามพพัน เกี่ยวข้องกับคุณชายเยี่ยหรือเปล่า? "

จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน เพราะยังไงแล้วลายล้านปีที่ผ่านมาภูเขาสามพันก็ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น และมันเป็นเรื่องผิดปกติอย่างยิ่งที่จะพังทลายลงอย่างกะทันหันเช่นนี้

แต่ว่า เธอไม่มีความตั้งใจที่จะสอบสวนสาเหตุของการล่มสลายของภูเขาสามพัน ในตอนนี้ เธอแค่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเยี่ยชิวเท่านั้น

"ฉังเซิงนะ ฉังเซิง ทำไมคุณยังไม่ออกมา?"

จิ้งจอกขาวตัวน้อยจ้องมองไปในทิศทางของภูเขาสามพัน ดวงตาที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง

"ซิ้ว!"

ในขณะนี้เอง มีเงาสีขาวบินออกมาจากภูเขาสามพันที่ถล่มลงมาและตกลงมาจากท้องฟ้า

"ฉังเซิง!" จิ้งจอกขาวตัวน้อยอุทาน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข

ผู้อาวุโสหมี ก็เห็นร่างของเยี่ยชิวเหมือนกัน และก็พูดเสียงดังว่า: "คุณชายเยี่ย กลับมาแล้ว!"

ผู้อาวุโสทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้า

ในไม่ช้า เยี่ยชิว ก็มาถึงตรงหน้าพวกเขา

เดิมที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสทุกคนต้องการก้าวไปข้างหน้าเพื่อตอนรับเยี่ยชิว แต่หลังจากก้าวไปสองก้าว พวกเขาทั้งหมดก็หยุดด้วยความเข้าใจโดยปริยายและมองดูเยี่ยชิวอย่างว่างเปล่าทีละคน

เห็นเพียงเยี่ยชิว หล่อเหลาราวกับภาพ มีรอยยิ้มบนใบหน้า สวมชุดสีขาวที่ถูกพัดไปมาตามสาบลม

ม่านตาของเขาลึกซิ้งแต่สดใส ราวกับว่ามันสามารถมองทะลุทุกคนไปได้ มีออร่าที่อธิบายไม่ได้ไหลอยู่รอบตัวเขา ราวกับฟ้าร้องสายลมที่ซ่อนอยู่ที่ลึกลงไปในก้อนเมฆ