วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1836

จิ้งจอกขาวตัวน้อยถูกเยี่ยชิวเย้าหยอกก็หอบหายใจรวยริน แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ฉังเซิง ฉัน...”

“ไว้ค่อยพูดทีหลัง” เยี่ยชิวไม่รอให้จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดจบก็เริ่มลงมือ

ณ ห้วงเวลานั้น

“ฉังเซิง อย่า...”

แม้จิ้งจอกขาวตัวน้อยจะยังคงเคลิบเคลิ้มอยู่บ้าง แต่ด้วยพลังปราณระดับนักบุญ เธอจึงผลักเยี่ยชิวออกไปได้ในวินาทีสุดท้าย

“เธอเป็นอะไรไป?” เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัยเมื่อเขาเห็นแววตาของจิ้งจอกขาวตัวน้อยกลับมาแจ่มใสอีกครั้ง

“ฉันทำเพื่อนาย” จิ้งจอกขาวตัวน้อยตอบ “นายาลืมไปแล้วหรือว่าครั้งก่อนผลเป็นยังไง?”

“จิตวิญญาณของนายยังอ่อนแอเกินไปที่จะรับได้”

“หากขืนทำต่อไป นายจะหมดสติไปอีก แถมอาจจะบาดเจ็บถึงจิตวิญญาณได้”

แม้ว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยจะแบบนั้น แต่ในใจลึกๆ แล้วเธอก็ยังคงปรารถนาอยู่

“ที่แท้เธอก็กังวลเรื่องนี้เอง!” เยี่ยชิวหัวเราะออกมา

“นายหัวเราะทำไม?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยถามด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวเอ่ยขึ้น “เม่ยเอ๋อร์ เธอยังจำข้อตกลงของเราได้หรือไม่? ฉันได้รับสืบทอดพลังจักรพรรดิปีศาจแล้ว เธอควรจะทำยังไง?”

ในทันใดนั้น ใบหน้าของจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็แดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอจึงก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับเยี่ยชิว

เยี่ยชิวเดินเข้าไปหาจิ้งจอกขาวตัวน้อยแล้วใช้ปลายนิ้วเชยคางงามของเธอขึ้น

ดวงตาของทั้งคู่สบประสานกัน

เมื่อเห็นแววตาอันลึกซึ้งของเยี่ยชิว หัวใจของจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็สั่นไหว “ฉังเซิง...”

“ขอบใจนะ” เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “หากไม่ได้เธอช่วยเหลือ ฉันคงไม่ได้รับโอกาสสูงสุดจากภูเขาอมตะ”

“หากไม่ได้เธอช่วยเหลือ ฉันอาจจะตายหลังจากออกจากภูเขาอมตะ”

“เพื่อฉัน เธอถึงกับต้องเสียไปถึงสองชีวิต และพลังปราณก็ลดลง”

“หลังจากมาถึงเผ่าปีศาจแล้ว เธอยังให้เหล่าผู้อาวุโสถ่ายทอดกระบวนท่าชั้นยอดให้ฉัน และพาฉันไปยังเขตต้องห้ามของเผ่าปีศาจจนทำให้ฉันได้รับหม้อเฉียนคุนและโชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจมา...”

“บุญคุณของเธอที่มีต่อฉันนั้นมากมายเหลือเกิน”

“เม่ยเอ๋อร์ ฉันไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงดี?”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยมองเยี่ยชิวด้วยแววตาอ่อนหวาน เธอคิดว่าเยี่ยชิววคงจะตอบว่าจะใช้ทั้งชีวิตตอบแทน แต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยชิวกลับพูดว่า “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะตอบแทนบุญคุณเธอ...ให้หมดสิ้นในคราเดียว!”

หมายความว่ายังไง?

ขณะที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยยังคงสงสัยใคร่ครวญ มือของเยี่ยชิวก็เลื้อยขึ้นจากใต้น้ำ ลูบไล้เอวบางบอบนุ่มของเธอแล้ว

“นี่...” ดวงตากลมโตของจิ้งจอกขาวตัวน้อยเบิกกว้าง

“เม่ยเอ๋อร์ เอวของเธอช่างอรชร ผิวพรรณก็เนียนนุ่ม” เยี่ยชิวกระซิบแผ่วเบาดังข้างใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงพร่าหวาน

กล่าวได้ว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยนั้นเป็นยอดหญิงงามล้ำเลิศ

เอวคอดกิ่วราวกับจะหักได้เพียงกำมือ ผิวกายละเอียดลออนวลเนียนดุจหยกขาว ยามสัมผัสนุ่มหยุ่นราวกับจะละลายหายไปในอุ้งมือ ประหนึ่งร่างกายของเธอนั้นถูกรังสรรค์ขึ้นจากหยกขาวชั้นเลิศ

ในขณะที่มือของเยี่ยชิวกำลังลูบไล้ไปมาอย่างมีเลศนัย ปากของเขาก็ไม่หยุดนิ่ง เขาโน้มหน้าลงไปประทับจุมพิตแผ่วเบาลงบนติ่งหูอันนุ่มละมุนของเธออย่างอ่อนโยน พลางเป่าลมหายใจอุ่นเข้าไปในหูของจิ้งจอกขาวตัวน้อยอย่างแผ่วเบา

“คิก คิก...จั๊กจี้...”

“ฉังเซิง...หยุดก่อน...”

“ฉันทนไม่ไหวแล้ว...”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยถูกเยี่ยชิวหยอกล้อจนตัวสั่นระริกราวกับกิ่งไม้ไหวในสายลม

เยี่ยชิวทำราวกับไม่ได้ยินคำทัดทานใดๆ เขาไม่สนใจใยดีสิ่งรอบข้าง และยังคงย่ามใจ มือทั้งสองข้างเคลื่อนไหวลูบไล้ไปทั่วร่างของหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจ

ไม่นานหลังจากนั้น

ร่างน้อยของจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็อ่อนยวบลงราวกับไร้กระดูก หน้าเธอแดงก่ำประหนึ่งดื่มเหล้าจนเมามาย ดวงตาพร่าเลือนทว่ายังคงฉายแววปรารถนา เธอเอ่ยอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉังเซิง อย่า...”

“เม่ยเอ๋อร์ เธอรู้หรือไม่ ฉันเพิ่งค้นพบความลับ...มันเป็นความลับเกี่ยวกับเธอ” เยี่ยชิวกระซิบข้างหูจิ้งจอกขาวตัวน้อยพลางประทับจุมพิตแผ่วเบา

“ความลับอะไร?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยถามด้วยเสียงพร่าเลือนราวต้องมนตร์สะกด

ตอนนี้เธอถูกเยี่ยชิวหยอกล้อจนร่างกายร้อนผ่าวราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เธอคือห้วงสมุทร”

“หมายถึงอะไร?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยสับสน

“หึหึ...” เยี่ยชิวหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์พลางเดินอ้อมไปด้านหลังของจิ้งจอกขาวตัวน้อย ให้เธอหันหลังให้เขา

“ฉังเซิง นายจะทำอะไร?”