วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1844

เยี่ยชิวและสหายทั้งสองของเขามาถึงเมืองสิ้นหวัง

เมื่อมองขึ้นไป ก็เห็นเมืองใหญ่อยู่ข้างหน้า

กำแพงเมืองสร้างด้วยอิฐหินสีดำสนิท เปล่งประกายออร่าอันเก่าแก่และสง่างาม เหนือประตูเมืองใหญ่มีตัวอักษรสีเทาสามตัว

“เมืองสิ้นหวัง!”

คำสามคำนี้ดูเหมือนจะครอบงำอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ส่งผลให้ตัวสั่นไปตามกระดูกสันหลัง

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ใต้ประตูเมือง มียามลาดตระเวนมากกว่าร้อยคน โดยระดับการฝึกฝนที่ต่ำที่สุดอยู่ที่ขั้นต้งเทียน

“เจ้าหนู เราควรพุ่งเข้ามาโดยตรงหรือแอบเข้าไปเงียบๆ ?” อมตะชางเหม่ยถาม

“อาจารย์ ให้ฉันจัดการเรื่องนี้เถอะ ฉันสามารถทำลายกำแพงเมืองนี้ได้ด้วยฝ่ามือเดียว” ผู้อาวุโสวัวกล่าว

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่าบุตรเทพของสำนักหยินหยางมาถึงแล้วหรือยัง หรือเขามีผู้พิทักษ์อยู่กับเขาหรือไม่ เพื่อระมัดระวัง อย่าทำให้พวกเขารู้เลย”

“เข้าไปในเมืองก่อน แล้วค่อยประเมินสถานการณ์”

“งั้นก็วางแผนสิ”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู มียามจำนวนมากลาดตระเวนใกล้ประตูเมือง และระดับพลังยุทธ์ของพวกเขาก็ไม่ต่ำ อาจเป็นเรื่องยากที่จะแอบเข้าไปโดยพวกเขาไม่รู้”

“ยิ่งกว่านั้น ที่อวิ๋นเจี๋ยกล่าวถึงว่า สำนักหยินหยางได้แจกจ่ายภาพเหมือนของคุณให้กับทุกคนไปทั่ว”

“เมืองสิ้นหวังอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักหยินหยาง และหากคุณปรากฏตัว จะมีคนจำคุณได้อย่างแน่นอน”

“นี่มันไม่ดี!”

“ทุกอย่างปกติดี!” ผู้อาวุโสวัวกล่าวว่า “ฉันสามารถพาคุณข้ามกำแพงเมืองได้โดยตรง โดยไม่มีใครสังเกตเห็น”

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เยี่ยชิวก็พูดว่า “ผู้อาวุโสวัว คุณพาผู้เฒ่าแอบเข้าไปในเมืองอย่างเงียบๆ”

“แล้วคุณล่ะ?” ผู้อาวุโสวัวถาม

เยี่ยชิวเหลือบมองไปทางประตูเมืองแล้วพูดว่า “ฉันจะเข้าไปจากที่นั่น”

“ทำไม?” ผู้อาวุโสวัวรู้สึกงงงวย

เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถเข้าเมืองด้วยวิธีที่ง่ายกว่า แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเยี่ยชิวยืนกรานที่จะผ่านประตูเมือง

“ทำตามที่ฉันบอก” เยี่ยชิวสั่งสอนอมตะชางเหม่ย “รอฉันหลังจากที่คุณเข้าไปในเมือง ระวังอย่าให้คนจากสำนักหยินหยางค้นพบคุณ”

“เจ้าหนู คุณระวังด้วย” อมตะชางเหม่ยพูด จากนั้นหันไปหาผู้อาวุโสวัวแล้วพูดว่า “พี่ต้าลี่ ไปกันเถอะ!”

ผู้อาวุโสวัวยืนนิ่งแล้วกล่าวว่า “อาจารย์ ฉันจะตามคุณไป”

“ผู้นำสั่งให้ฉันอยู่เคียงข้างคุณเสมอ เพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณ”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องห่วงฉัน คุณกับชายชราเข้าไปในเมืองก่อน แล้วเราจะได้พบกันในภายหลัง”

หลังจากนั้น เยี่ยชิวก็หยิบยาปลอมตัวออกมา แล้วกลืนลงไป

ทันใดนั้น รูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไป ดูเหมือนอวิ๋นเจี๋ยทุกประการ

“อาจารย์ คุณคือ……” ผู้อาวุโสวัวเบิกตากว้าง

“อย่าเสียเวลา พวกคุณทั้งสองเข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็ว” เยี่ยชิวกล่าว จากนั้นจึงเดินไปที่ประตูเมือง

อมตะชางเหม่ยได้เดาความตั้งใจของเยี่ยชิวแล้ว และกล่าวว่า “พี่ต้าลี่ ไม่ต้องกังวล อาจารย์ของคุณรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เราเข้าไปในเมืองก่อนเถอะ”

“ตกลง” จากนั้นผู้อาวุโสวัวก็ถืออมตะชางเหม่ย ซ่อนร่างไว้ในอากาศ และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวมาถึงหน้าประตูเมือง และทันใดนั้นการจ้องมองของเขาก็เย็นชา

เพราะมีโปสเตอร์ที่ต้องการสองอันบนกำแพงเมือง

คนหนึ่งคือเขา และอีกคนคือเยี่ยหวู่ซวง

ทั้งสองคือภาพบุคคล

นอกจากนี้ ภาพบุคคลยังดูมีชีวิตชีวา มากกว่าภาพถ่ายด้วยซ้ำ

“ฉันต้องบอกว่า ผู้คนในโลกฝึกฝนเก่งในการวาดภาพ ดีกว่าศิลปินในโลกธรรมดามาก”

เยี่ยชิวยิ้ม สายตาของเขาจ้องมองไปที่สามคำสุดท้ายของโปสเตอร์ที่ต้องการทั้งสอง

“ฆ่าทันที ฮะฮะ…...”

“อู่จี๋เทียนจุน คุณรอฉันก่อนเถอะ”

“หากคุณต้องการฆ่าฉันและพ่อของฉัน ก่อนอื่นฉันจะคว่ำสำนักหยินหยาง ทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายและความไม่สงบ”