วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1847

ก๊อก ก๊อก

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก แล้วเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยก็หยุดพูดทันที

“ใครน่ะ” อมตะชางเหม่ยถาม

“ท่านบุตรนักบุญ กระผมเอง” เสียงของชายร่างอ้วนวัยกลางคนดังมาจากนอกประตู

“เข้ามา!” เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ ประตูก็เปิดออก จากนั้นชายอ้วนวัยกลางคนก็เดินเข้ามา ตามมาด้วยหญิงสาวกว่าสิบคนด้านหลัง

ผู้หญิงแต่ละคนกำลังแตกเนื้อสาว หน้าตาสะสวย รูปร่างสูงเพรียว สวมเสื้อผ้าโปร่งสบาย ปกปิดแค่ส่วนสำคัญ เผยผิวขาวทั่วเรือนร่าง

แต่ละคนถือถาดอยู่ในมือ โดยมีเหล้าวางอยู่บนถาด

“ท่านบุตรนักบุญ กระผมเตรียมเหล้าหลิงชั้นดีไว้ให้ท่านสองสามเหยือก มันสามารถบรรเทาความเหนื่อยล้าและยืดอายุให้ยืนยาวได้” ชายอ้วนวัยกลางคนพูดเอาใจ

“วางไว้หมดนั่นแหละ!” เยี่ยชิวพูดนิ่งๆ

“ครับ” ชายอ้วนวัยกลางคนโบกมือ จากนั้นหญิงสาวทั้งสิบก็วางถาดลงบนโต๊ะทันที

“ทานให้อร่อยครับ ท่านบุตรนักบุญ” หลังจากพูดจบ ชายอ้วนวัยกลางคนก็หันหลังและเดินออกไป แต่หญิงสาวทั้งสิบกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“เดี๋ยวก่อน”

เยี่ยชิวเรียกชายอ้วนพลางชี้ไปที่หญิงสาวกลุ่มนั้นแล้วถามว่า “นี่คืออะไร”

ชายอ้วนตอบว่า “ท่านบุตรนักบุญ พวกเธอมารับใช้ท่านครับ”

“พวกเธอเชี่ยวชาญในการร้องเต้นเล่นดนตรี แถมยังไม่ใช่แค่สวย แต่ยังเป็นงานอีกด้วย”

“สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผลิบาน”

“ท่านบุตรนักบุญอยากให้พวกเธอรับใช้อย่างไรก็ได้”

เยี่ยชิวทำหน้าขรึมและพูดว่า “คุณไม่รู้เหรอว่าทำไมผมถึงมาพักที่นี่”

“ถ้าพลาดเรื่องสำคัญไป คุณจะต้องรับโทษอะไร”

“นอกจากนี้ผมยังเป็นบุตรนักบุญของสำนักหยินหยาง เคยพบเจอนางฟ้านางสวรรค์มามากมาย คุณคิดว่าผู้หญิงที่ประแป้งหนาๆ พวกนี้คู่ควรกับผมเหรอ”

“ให้พวกเธอออกไปเดี๋ยวนี้”

ชายอ้วนวัยกลางคนตกใจมากจนรีบโบกมือให้หญิงสาวเหล่านั้นและบอกว่า “ลงไปเร็วๆ”

หญิงสาวเหล่านั้นรู้ว่าอะไรควรไม่ควร พวกเธอโค้งคำนับให้เยี่ยชิวและเดินออกจากห้องไปโดยไม่ปริปากถามอะไร

ชายอ้วนวัยกลางคนรีบขอโทษ “ท่านบุตรนักบุญ กระผมคิดไม่รอบคอบเอง ขอโทษครับ กระผม...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ผมเข้าใจเจตนาของคุณ” เยี่ยชิวกล่าว “วางใจเถอะ ถ้าผมจับเยี่ยหวู่ซวงได้เมื่อไร คุณจะได้ประโยชน์แน่”

“ขอบคุณครับท่านบุตรนักบุญ” ชายอ้วนวัยกลางคนหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง

“จริงสิ เดี๋ยวผมจ่ายค่าห้องให้คุณ” หลังจากพูดจบ เยี่ยชิวก็หยิบวงแหวนอากาศออกมา

“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง” ชายอ้วนวัยกลางคนรีบโบกมือไปมา จากนั้นก็หยิบวงแหวนอากาศออกจากปากกระบอกแขนเสื้อด้วยความเร็วและส่งให้เยี่ยชิว “นี่คือเงินมัดจำที่ผู้อาวุโสให้ไว้ ก่อนหน้านี้กระผมไม่รู้ว่าท่านบุตรนักบุญจะมาพักที่นี่ กระผมจึงรับไว้อย่างไม่สำนึกในบุญคุณ วอนท่านบุตรนักบุญอย่าถือโทษ”

เยี่ยชิวพูดว่า “คุณเก็บไว้เถอะ...”

ชายอ้วนวัยกลางคนจึงพูดว่า “ท่านบุตรนักบุญ อย่าขัดศรัทธากระผมเลยครับ การที่ท่านบุตรนักบุญมาเยือนโรงแรมเล็กๆ นั่นก็ถือเป็นพรในชีวิตอันยาวนานของกระผมแล้ว กระผมจะเก็บค่าห้องได้อย่างไรล่ะครับ”

“อีกอย่าง ถ้ากระผมเก็บค่าห้องจากท่านแล้วพี่เขยรู้ขึ้นมา เขาจะไม่มาหักขากระผมเหรอ”

“ท่านรีบเอาเงินมัดจำกลับไปเถอะครับ!”

ชายอ้วนถือวงแหวนอากาศด้วยมือทั้งสองและยื่นไปตรงหน้าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหยิบวงแหวนอากาศขึ้นมาและใช้สติของเขาตรวจสอบ นี่มันเยี่ยมไปเลย ในนี้ไม่ได้มีแค่ห้าล้านหลิงซือ แต่มีถึงสิบห้าล้านหลิงซือ

“เงินค่ามัดจำไม่น่าเยอะขนาดนี้รึเปล่า” เยี่ยชิวถาม

ชายอ้วนพูดเอาอกเอาใจ “เงินมัดจำที่ผู้อาวุโสให้ไว้คือห้าล้านหลิงซือ ส่วนที่เหลือเป็นเครื่องบรรณาการจากผม หวังว่าท่านบุตรนักบุญจะรับมันไว้”

หลังจากพูดจบ ชายอ้วนก็ยังกระวนกระวายใจ ด้วยกลัวว่าเยี่ยชิวจะไม่ยอมรับวงแหวนอากาศ