วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1848

"มาแล้ว!"

ในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ เยี่ยชิวเห็นเรือใบปรากฏจึงรีบลุกขึ้นยืน

อมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัวก็ลุกขึ้นตาม ทั้งสามคนมองออกไปทางนอกหน้าต่าง สายตาไปตกที่ด้านบนเรือใบขนาดใหญ่

เรือใบนั้นทำมาจากทองสำริดสลักไปด้วยยันต์มากมาย เห็นได้ชัดว่ามีระดับมากกว่าเรือใบของหยุนเจี๋ย

และในเวลาเดียวกัน

เสียงคนพลุกพล่านในคฤหาสน์เจ้าเมืองก็เงียบลงทันที

มองเห็นเพียงชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดสีม่วงและชายหนุ่มที่ใส่ชุดสีเขียวยืนอยู่กลางคฤหาสน์เจ้าเมือง

"เจ้าเมืองแห่งความตายเฉียนเฉิงเอิน ยินดีต้อนรับบุตรเทพ"ชายวัยกลางคนพูดพร้อมคำนับ

ชายหนุ่มเสื้อสีเขียวก็พูดว่า"ถังเยี่ยคาราวะศิษย์พี่"

หลังจากนัั้นตามด้วย

คนรักษาความปลอดภัยในคฤหาสน์เจ้าเมืองด้านนอกด้านในทั้งหมดคุกเข่าอยู่กับพื้นและตะโดกนพร้อมกันว่า

"คาราวะบุตรเทพ!"

จากนั้นร่างสูงก็เดินออกมาจากเรือใบ

ผู้ชายคนนี้ยังเป็นชายหนุ่มดูจากหน้าตาแล้วเขาน่าจะอายุประมาณสามสิบ

รูปร่างสง่าผ่าเผยดูมีออร่าน่าเกรงขามและใส่เสื้อสีดำ เหมือนกับนกอินทรตอนกลางคืนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยออร่าความเย็นชา

โดยเฉพาะสายตาคู่นั้นของเขาดูเฉียบคมมากราวกับว่าสมารถทะลุใจคน ทำให้คนไม่กล้าสบตา

ด้านหลังของผู้ชายสะพายดาบเหล็กสีดำขนาดใหญ่

ดาบเล่มนี้ยาวเก้าฟุตกว้างหนึ่งฟุตกว่า ใบมีไม่ได้ดูคมมากแต่ดูหนักมากกว่า

คนนี้เป็นบุตรเทพคนที่สามของสำนักหนิยหยาง——

ดาบสวรรค์ซงเชว！

ถึงแม้จะห่างกันเป็นร้อยกว่าเมตรแต่ว่าออร่าบนตัวซงเชวนั้นทำให้เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยรู้สึกถึงความกดดันขนาดใหญ่

"ซงเชวคนนี้พลังไม่ได้อ่อนเลย!"อมตะชางเหม่ยพูด

"เขาเป็นทงเสินระดับกลาง"ผู้อาวุโสวัวพูด"ฉันต่อยเขาหมัดเดียวก็สามารถทำให้เขาตายได้"

โอเค นายเก่งมาก

อมตะชางเหม่ยถาม"เจ้าเด็กเหลือขอจะลงมือเลยไหม?"

"ไม่รีบ"สายตาของเยี่ยชิวไปตกที่เฉียนเฉิงเอินและถังเยี่ย

เยี่ยชิวมองแวบเดียวก็ดูออกเลยว่าถังเยี่ยวรยุทธ์ระดับหยวนอิงขั้นสูงสุด แต่ว่าหน้าของถังเยี่ยซีดขาวแสดงว่าบาดแผลยังไม่หายดี

ส่วนวรยุทธ์ของเฉียนเฉิงเอินนั้นเขายังดูไม่ออก

"ต้าลี่ วรยุทธ์ไอ่คนนั้นคืออะไร?"เยี่ยชิวชี้ไปที่เฉียนเฉิงเอินและถาม

ผู้อาวุโสวัวกวาดตามองเฉียนเฉิงเอินพูดอย่างดูถูกว่า"ทงเสินระดับกลาง ฉันต่อยเขาหมัดเดียวก็สามารถทำให้เขาตายได้"

"อาจารย์ ท่านออกคำสั่งเถอะ"

"เดี๋ยวฉันไปจัดการพวกเขาให้สิ้นซาก"

เยี่ยชิวไม่ได้พูดสายตาก็เคลื่อนย้ายไปที่ซงเชวขใวดคิ้วเล็กน้อยพูดว่า"พูดตามหลักแล้วคนอย่างระดับซงเชวต่อให้ไม่มีคนค่อยปกป้องพลังก็น่าจะสูงปกป้องตัวเองได้

เสียงพึ่งสิ้นสุดลง

นักบุญแก่ทั้งสองออกมาจากเรือใบตามหลังซงเชว ก้มศรีษะลงราวกับว่าพวกเขาเป็นทาส

"วรยุทธืสองคนนี้ยังพอใช้ได้"ผู้อาวุโสวัวกวาดตามองนักบุญแก่ทั้งสองและพูดว่า"พวกเขาเป็นระดับสูงสุดทงเสิน"