วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1849

ทันทีที่เยี่ยชิวปรากฏตัวไม่ว่าวงเชวที่ยืนอยู่บนเรือใบหรือเฉียนเฉิงเอินและถังเยี่ยที่ยืนอยู่บนพื้นและคนอื่นๆสายตาต่างก็มาอยู่ที่เยี่ยชิว

เขาในเวลานี้ยังคงแต่งตัวเหมือนหยุนเจี๋ย สง่าอ่อนโยนราวกับเป็นอมตะท่านหนึ่ง

"ศิษย์พี่ซง ฉันมาแล้ว"

เยี่ยชิวยกมือขึ้นทำท่าทางเหมือทำความเคารพและพูด

ซงเชวยังไม่ทันได้พูดถังเยี่ยก็พูดก่อน"หยุนเจี๋ย นายมาถึงเมืองแห่งความตายตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมถึงอยู่ในโรงแรมไม่มาคฤหาสน์เจ้าเมือง?"

เยี่ยชิวพูดอย่างใจเย็น"ศิษย์พี่ถัง ตอนเที่ยงฉันก็มาถึงเมืองแห่งความตายแล้ว"

"เดิมทีว่าจะไปคฤหาสน์เจ้าเมืองทักทายพวกคุณ ใครจะไปรู้คฤหาสน์เจ้าเมืองด้านในด้านนอกต่างก็จัดงานเลี้ยงไว้ต้อนรับศิษย์พี่ซง"

"ดังนั้นฉันเลยไม่ได้ไปทักทายพวกคุณแต่เหมาห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ของตึกเทียนเซียง"

"ฉันคิดในใจว่าเยี่ยหวู่ซวงชอบมีเรื่องกับสำนักหยินหยางไม่แน่เขาอาจจะใช้ประโยชน์จากการมาของพี่ซงสร้างปัญหา ดังนั้นจึงอยู่ที่ห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ในตึกเทียนเซียงสังเกตการลับๆแค่รอเยี่ยหวู่ซวงปรากฏก็รีบจับเขา"

"แต่ว่าดูแล้วจากที่ฉันวางแผนไว้คงไม่มีประโยชน์"

"ตอนนี้เยี่ยหวู่ซวงก็ยังไม่ปรากฏตัว"

ถังเยี่ยด่าว่า"ไร้สาระ!"

"ตอนที่ฉันส่งข่าวให้นายก็บอกแล้วว่าเยี่ยหวู่ซวงทงเสินระดับแรกหรือว่านายมองไม่เห็น?"

"วรยุทธ์นายแค่นี้ต่อให้เยี่ยหวู่ซวงปรากฏตัวออกมานายก็ไม่สามารถจับเขาได้หรอก"

เยี่ยชิวพูด"พี่ถังพูดถูกวรยุทธืระดับฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยหวู่ซวงแต่ว่าฉันเป็นนักบุญของสำนักหยินหยาง ถึงแม้จะไม่ใช่ศัตรูของเยี่ยหวู่ซวงแต่ฉันก็ไม่กลัวเขา"

"เยี่ยหวู่ซวงฆ่าศิษย์ในสำนักตายมากมายขนาดนั้นและไม่ถูกกับสำนักหยินหยาง ศัตรูคนนี้ควรถูกตัดเป็นชิ้นๆด้วยดาบพันเล่ม"

"การจับเขาเป็นภาระหน้าที่ซึ่งจะปฏิเสธไม่ได้"

"พูดได้ดี!"ซงเชวชมและพูดว่า"ถังเยี่ยถึงแม้นายจะเป็นนักบุญคนแรกแต่มีบางด้านนายต้องเรียนรู้กับหยุนเจี๋ยนะ"

"ไม่ใช่คิดถึงแต่ความสุข จำคำสอนของผู้นำไว้เสมอ มีส่วนร่วมเพื่อหยินหยาง"

"และนายยังเป็นนักบุญคนแรกต้องเป็นแบบอย่างให้กับคนสำนักเดียวกัน"

"นายเข้าใจไหม?"

"ครับ"ถังเยี่ยก้มหัวภายนอกดูเหมือนน้อมรับคำวิจารณ์แต่ในใจแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

แม่งเอ่ย ชมหยุนเจี๋ยก็ชมไปทำไมต้องมาสอนฉันด้วย?

ฉันแทบจะถูกเยี่ยหวู่ซวงฆ่าอยู่แล้วนี้ยังไม่เรียกว่ามีส่วนร่วมกับสำนักหรอ?

นายไม่มีคำปลอบโยนสักคำมาถึงก็สั่งสอนฉัน นายเป็นผู้นำหรือว่าเป็นบรรพบุรุษฉัน?

"ไอ่นามสกุลซงมองเห็นนายสภาพนี้แล้วกูแม่งรำคาญว่ะ"

"นายรอฉันไว้เลย"

"ไม่ช้าก็เร็วกูจะฆ่ามึง"

สายตาของซงเชวไปตกที่เยี่ยชิวยิ้มแล้วถามว่า"น้องหยุนเจี๋ย ด้านเผ่าปีสาจเป็นยังไงบ้าง? ศิษย์เหล่านั้นมีความพยายามไหม?เยี่ยฉางเสิ่นมีการเคลื่อไหวไหม?"

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเคารพ"รายงานต่อศิษย์พี่ ทางด้านเผ่าปีศาจทุกอย่างปกติดียังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ"

"ลูกศิษย์ในคำสอนก็ทำหน้าที่ของตนเองเช่นกัน"

"นอกจากสำนักหยินหยาง สำนักปู่เทียนและนักบุญใหญ่ทั้งสามก็ส่งคนไปเฝ้าเผ่าปีศาจแต่ว่าจนถึงตอนนี้เยี่ยฉางเสิ่นยังไม่ปรากฏตัว คิดว่าเขาคงซ่อนตัวอยุ่ในเผ่าปีศาจไม่กล้าออกมา"

ซงเชวพยักหน้าพูดว่า"ถ้าเกิดเยี่ยฉางเสิ่นกล้าออกมาเขาจะต้องตายดดยไม่มีที่ให้ฝังศพ"

เยี่ยชิวยิ้มร้ายในใจ"ฉันยืนอยู่ตรงหน้านาย นายยังจำฉันไม่ได้ยังบอกอีกว่าจะฆ่าโดยไม่มีที่ให้ฝังศพ แสร้งทำเป็นหมาป่าหางใหญ่เพื่อ?"

"น้องหยุนเจี๋ยทำงานหนักแล้ว ต่อจากนี้นายตามฉันไล่ล่าเยี่ยหวู่ซวง......เรือใบของนายล่ะ?"จู่ๆซงเชวก็ถามและน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป

เรือใบถูกผู้อาวุโสวัวทุบจนพังแล้ว

สีหน้าเยี่ยชิวไม่เปลี่ยนพุดว่า"พูดตามความจริงระหว่างทางที่มาเมืองแห่งความตายเรือใบของฉันถุกทำลาย"

"โอ๊ะ?"ซงเชวถาม"เกิดอะไรขึ้น?"

เยี่ยชิวพูด"ระหว่างทางฉันเจอคนคนหนึ่งเขาปิดหน้าไว้มองเห้นหน้าไม่ชัดแต่ว่าวรยุทธ์ของเขาสูงมากก็คือคนคนนั้นที่ตบเรือใบผมพัง"