วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1855

ในชั่วเวลานั้นเอง บริเวณรอบๆก็เงียบสงบมาก

นั่นคือลูกชายศักดิ์สิทธิ์คนที่สามของนิกายหยินหยาง และเขาถูกฆ่าด้วยหมัดเดียวเหรอ?

นี้……

ในพื้นที่ไม่มีใครพูด พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ผู้อาวุโสวัวด้วยความหวาดกลัว ในใจมีเพียงคำสามคำ

หมดหวังแล้ว!

การที่บุตรเทพถุกสังหาร สำหรับพวกองครักษ์พวกนี้แล้วก็คือการสิ้นหวัง

พวกเขาลืมไปแล้วว่าเจ้าเมืองของพวกเขาถูกสังหารไปนานแล้ว

"ทำอย่างไรดี?"

คนพวกนี้ตื่นตระหนก

เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของพวกเขาแล้ว เยี่ยชิวกลับดูเหมือนทำตัวไม่ถูกมากกว่า

เดิมทีเขาต้องการต่อสู้กับซ่งเชวีย เพื่อจะดูวิธีการของบุตรเทพนิกายหยินหยางสักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าผู้อาวุโสวัวจะทำให้ซ่งเชวียตายด้วยแค่หมัดหมัดเดียว

"เจ้าสารเลว พี่ต้าลี่ไม่เข้าใจสิ่งที่คุณจะสื่อ ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยฉลาดมากนัก" อมตะชางเหม่ย ชี้ไปที่หัวของเขา

เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า: "กว่าจะหาคู่ต่อสู้ได้แต่กลับมาตายลงแบบนี้ช่างน่าเสียดายจริงๆ"

"แต่ก็เถอะ ตายก็ตายไปแล้ว ยังไงแล้วนิกายก็ยังมีบุตรเทพอื่นอยู่

"ครั้งหน้าถ้าพบเจออีกฉันค่อยลงมือละกัน"

ผู้อาวุโสวัว หันกลับไปยิ้มให้กับเยี่ยชิว แล้วพูดว่า "ท่านอาจารย์ ฉันช่วยคุณลองแล้ว บุตรเทพนิกายหยินหยางคนนี้ไม่มีกลอุบายใดๆ"

เยี่ยชิว: "....."

อมตะชางเหม่ย: "....."

จนถึงตอนนี้เอง องครักษ์ทงเสินทั้งสองก็เพิ่งตอบสนองได้

"บุตรเทพ!"

"บุตรเทพ!"

องครักษ์ทั้งสองกรีดร้องและรีบวิ่งเข้าไปในหมอกเลือด พยายามหาร่างศพ แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะไม่พบแม้แต่กระดูกชิ้นเดียว

บุตรเทพของพวกเขาไม่เพียงแต่เสียชีวิตไปแล้วเท่านั้น และร่างศพของเขาก็ได้หายไปด้วย

"บุตรเทพ ได้ตายอย่างอนาถมาก!"

องครักษ์ทั้งสองหลั่งน้ำตา

ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นไม่ได้อ่อนแอ ด้วยความสามารถของพวกเขา พวกเขาสามารถได้ขึ้นตำแหน่งสูงๆในนิกายหยินหยางได้ แต่ว่า พวกเขาเลือกที่จะปหป้องซ่งเซวีย

เพราะในความคิดของพวกเขา ซ่งเชวียมีศักยภาพอย่างไม่จำกัด เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นบุตรเทพตั้งแต่อายุยังน้อย การได้ขุ้นไปเป็นนักบุญนั้นเป็นแค่เรื่องเวลา หากเป็นเช่นนี้ อนาคตซ่งเชวียอาจจะได้เป็นผู้นำหยินหยางคนต่อไปก็ได้

ไม่เพียงแต่เท่านั้น พวกเขาอยู่กับซ่งเชวียมาหลายปีแล้ว และความสัมพันธ์ระหว่างนายกับลูกน้องนั้นก็ลึกซึ้งมาก

แต่คาดไม่ถึงว่าซ่งเชวียจะถูกฆ่าตาย

ชั่วขณะหนึ่ง พวกเขารู้สึกว่าความหวังทั้งหมดก็ถูกทำลายลง

ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะองรักษ์ ซ่งเชวียถูกฆ่าต่อหน้าของพวกเขา และพวกเขาไม่สามารถหนีจากความผิดได้

องครักษ์ทั้งสองสบตากันแล้วหันกลับไปพร้อมกัน จ้องมองไปที่เยี่ยชิวด้วยเจตนาฆ่า

องครักษ์คนหนึ่งตะโกนอย่างดุเดือดว่า: "เยี่ยฉังเซิง แกฆ่าบุตรเทพอวิ๋นเจี๋ยก่อนแล้วก็วางยาพิษกับบุตรเทพถังเยี่ย จากนั้นยังสั่งให้คนของแกสังหารบุตรเทพและ.เจ้าเมืองเฉียน.."

เยี่ยชิวไม่รอให้องครักษ์พูดจบ และก็พูดแซะอย่างเสียงดังว่า: "แล้วยังไง"

"แล้วยังไง? ได้ ดีมาก!" องครักษ์พูดกัดฟัน: "การฆ่าบุตรเทพ เป็นอาชญากรรมที่ไม่อาจให้อภัยได้"

"การฆ่าบุตรเทพ เป็นอาชญากรรมที่ไม่อาจให้อภัยได้"

"การฆ่าบุตรเทพ เป็นอาชญากรรมที่ไม่อาจให้อภัยได้"

"เยี่ยฉังเซิง ตามกฎของนิกายหยินหยาง แกต้องได้รับการลงโทษด้วยการถูกมีดพันเล่มกรีด ถูกมดนับไม่ถ้วนกัดดินหัวใจ"

"แต่ว่า ฉันให้แกเลือก"

"แกทำลายร่างเอง แล้วส่งมอบวิญญาณแกเอง ฉันจะนำวิญญาณของแกกลับไปที่สำนักงานใหญ่ของนิกายหยินหยาง และผู้นำจะประหารชีวิตแกเอง!"

เยี่ยชิวหัวเราะขึ้นมา

"แกหัวเราะทำไม" องครักษ์ที่พูดก็มีสีหน้าจริงจัง

"ฉันหัวเราะเยาะคุณที่ซื่อบื้อ"เยี่ยชิวพูดอย่างตรงๆ: "แม้แต่อู่จี้เทียนจุนฉันยังไม่กลัว แล้วทำไมฉันถึงต้องกลัวคุณเฒ่าโง่สองคนอย่างพวกคุณด้วย"

อมตะชางเหม่ยก็ตะโกนพูดตามว่า: "พวกเแกสองควนจะฉี่ส่องตัวเองดูว่าตัวเองเป็นตัวอะไรกล้าดียังไงมาพูดกับเจ้าสารเลวด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันเหมือนกับการจุดตะเกียงในห้องน้ำ - เพื่อมองหาอึ!"