วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1856

นับตั้งแต่ที่เยี่ยชิวรู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงได้รับบาดเจ็บสาหัส ความเดือดดาลของเขาก็ถูกจุดไฟโดยสิ้นเชิง

บนโลกใบนี้ ญาติและคนสนิทล้วนเป็นเสมือนเกล็ดใต้คอมังกรของเขา

เกล็ดใต้คอมังกร หากใครแตะต้องก็จะต้องตาย

เขาจะทำให้สำนักหยินหยางต้องชดใช้อย่างสาสม!

ด้วยเหตุนี้ เมื่อมองบอดี้การ์ดนับพับของจวนเจ้าเมือง ที่หมอบคลานอยู่บนพื้น ในดวงตาของเยี่ยชิวจึงไม่มีความสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย

คนเหล่านี้ ล้วนเป็นศัตรูทั้งสิ้น

การปฏิบัติต่อศัตรู มีเพียงแค่คำสี่คำเท่านั้น——

คือตัดรากถอนโคน!

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองค่ายกลสังหารนักปราชญ์ แล้วกล่าวกับผู้อาวุโสวัวว่า: "ต้าลี่ อย่าให้ค่ายกลสังหารนี้ต้องสูญเปล่า"

"เข้าใจแล้ว" ผู้อาวุโสวัวรับปาก จากนั้นก็นำหมัดจู่โจมไปยังท้องฟ้า และค่ายกลสังหารนักปราชญ์ก็พังทลายลงในทันที

เยี่ยชิวตกตะลึงตาค้าง

ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ!

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเสียงดังแล้วกล่าวว่า: "สหายต้าลี่ ความสามารถในการเข้าใจของคุณ ฉัน.....นับถือจริงๆ"

ผู้อาวุโสวัวไม่รู้ว่าตนเองเข้าใจผิด จึงกล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า: "ท่านอาจารย์ ลูกศิษย์ทำได้โอเคไหมครับ?"

เกินคำว่าโอเค กระทั่งเกินความคาดหมายของฉันจริงๆ

เยี่ยชิวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วออกคำสั่งต่อไป

"ต้าลี่ สังหารพวกเขา"

หืม?

ผู้อาวุโสวัวตกตะลึง แล้วกล่าวถามว่า: "ท่านอาจารย์ ความหมายของท่านคือ ให้สังหารพวกเขาทั้งหมดเหรอครับ?"

เยี่ยชิวพยักหน้า

ในเวลานี้ ผู้อาวุโสวัวลังเลใจเล็กน้อย

"ท่านอาจารย์ คนเหล่านี้เป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดของจวนเจ้าเมืองเท่านั้น ไม่ต้องสังหารพวกเขาได้ไหมครับ?"

เพียงผู้อาวุโสวัวพูดคำนี้ออกมา บอดี้การ์ดเหล่านั้นที่หมอบคลานอยู่บนพื้นต่างก็ขอร้องอ้อนวอนว่า

"อย่าฆ่าพวกเราเลยนะ"

"พวกเราไม่ได้ทำผิดอะไร"

"เยี่ยฉังเซิง ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ...."

ภายใต้เสียงสะอื้นด้วยความหวาดกลัวของแต่ละคน

"ต้าลี่ ปฏิบัติตามคำสั่ง"

เยี่ยชิวหน้าบึ้งแล้วกล่าวว่า: "ถ้าหากคุณลงมือไม่ได้ เช่นนั้นคุณก็กลับไปเสียตอนนี้เลย ข้างกายของฉันไม่ต้องการคนอย่างคุณ"

เมื่อผู้อาวุโสวัวได้ฟังคำพูดนี้ ภายในใจก็ตื่นตระหนก และรีบกล่าวว่า: "ท่านอาจารย์ ท่านอย่าโกรธไปเลยนะครับ ฉันจะเชื่อฟังท่าน"

เมื่อพูดจบ เจตนาสังหารบนร่างของผู้อาวุโสวัวก็หลั่งไหลออกมาราวกับกระแสน้ำ

บอดี้การ์ดเหล่านี้ของจวนเจ้าเมือง มีพลังยุทธ์แข็งแกร่งที่สุดก็เพียงแค่ขั้นหยวนอิงสูงเท่านั้น ภายใต้การปกคลุมของเจตนาสังหารของนักปราชญ์ ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาจะหนีเอาชีวิตรอด กระทั่งจะลุกขึ้นยืนก็ยังทำไม่ได้

ภายใต้ความสิ้นหวัง บอดี้การ์ดเหล่านี้ก็พลั้งปากด่าออกมาว่า

"เยี่ยฉังเซิง แกจะต้องไม่ตายดีแน่"

"เยี่ยฉังเซิง ต่อให้ฉันเป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่"

"เยี่ยฉังเซิง ฉันแม่งโคตร....."

ครืน!

ผู้อาวุโสวัวจู่โจมหมัดออกไป ในชั่วพริบตา บอดี้การ์ดนับพันก็กลายเป็นหมอกเลือด

ในเวลาเดียวกันนี้ ทั้งจวนเจ้าเมืองก็ยุ่งเหยิงขึ้นมาในทันที นอกเสียจากเยี่ยชิวกับพรรคพวกแล้ว ก็ไม่มีใครรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยยืนอยู่กลางอากาศ ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย