วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 186

ไอ้เด็กสารเลวนี่ ไม่มีคุณธรรมการต่อสู้เลย “ผู้อมตะชางเหม่ยสาปแช่งเยี่ยชิวโดยไม่สนใจเลือดที่ออกบนศีรษะของเขาเลย

เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา "ฉันแค่ทนไม่ไหวที่เห็นคนฉ้อโกง ฉันแค่ลงโทษแทนฟ้าเท่านั้นเอง"

“คุณพูดว่าฉ้อโกง? ไอ้หนู รีบอธิบายให้ชัดเจนหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ไว้ชีวิตแก”

“ฉันพูดถึงใคร ใครคนนั้นในใจมันรู้ดี”

“คุณจงใจต่อต้านฉันใช่ไหม? บอกไว้ก่อนนะ ตัวฉันแม้ว่าจะเป็นคนใจดีมาก แต่เมื่อโมโหขึ้นมาแล้ว ก็ลงมือได้นะ”

ผู้อมตะชางเหม่ยพับแขนเสื้อขึ้น เหมือนว่าเขากำลังจะลงมือ

เยี่ยชิวพูดเหน็บแนม "นอกจากจะแก่ไม่น่าเคารพแล้ว ยังจะรังแกผู้น้อยกว่าด้วย นี่เรียกว่าผู้ที่มีปัญญา? ไม่กลัวที่จะทำเสียหน้าสำนักหลงหู่ชานของพวกคุณเหรอ?"

ดวงตาของผู้อมตะชางเหม่ยเบิกกว้าง "ทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าฉันขนาดนี้ หาเรื่องอยากจะถูกโดนทุบตี?"

เยี่ยชิวไม่ยอมแพ้ "มาฉ้อโกงต่อหน้าฉัน คุณคิดว่าคุณสมควรจะด่าไหม?"

“ไม่พูดเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว มีเรื่องอะไรก็พูดมา” ผู้อมตะชางเหม่ยลุกขึ้นยืนทันที ปล่อยแรงดันมหาศาลออกจากร่างกายของเขา

ตึ้งๆ——

เยี่ยชิวถอยหลังสองก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ และหายใจลำบากเล็กน้อย

เขาเห็นภาพลวงตา ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ผู้อมตะชางเหม่ยยาว แต่เป็นภูเขาลูกนึงที่ไม่สามารถไปถึงได้

เยี่ยชิวไม่เคยเห็นพลังแบบนี้จากหลินซาน

น่ากลัวมาก

“นี่คือความแข็งแกร่งของอันดับ 3 สำนักมังกรงั้นหรอ?”

เหงื่อปรากฏบนหน้าผากของเยี่ยชิว

“เจ้าหนุ่ม วันนี้ฉันจะทำให้รู้ ว่าทำให้คนโมโห นั้นเป็นเรื่องที่โง่แค่ไหน” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดจบแล้วก้าวไปข้างหน้า

บูม!

พลังงานที่รุนแรงนั้นเหมือนกับฟ้าฟ้า ที่ดันลงมาจากข้องบน

เยี่ยชิวทนไม่ไหว และงอเข่าเล็กน้อย

ในตอนนี้ มีเสียงตะโกนดังเข้ามา "หยุด!"

หลังจากนั้นทันที พลังงานที่กดดันออกมาโดยผู้อมตะชางเหม่ยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และเยี่ยชิวก็สามารถยืนตัวตรงอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้เยี่ยชิวประหลาดใจ คือคนที่พูดคือหลินซาน

“หลินซาน คุณหมายความว่ายังไง？” น้ำเสียงของผู้อมตะชางเหม่ยดูไม่เป็นมิตร

หลินซานพูดอย่างเรียบเฉย "ผู้อมตะชางเหม่ย ถ้าคุณอยากจะลงไปหาคนอื่น มารังแกลูกศิษย์ของฉันทำไม?"

“ลูกศิษย์ของคุณ?” ผู้อมตะชางเหม่ยมีสีหน้าประหลาดใจ และถามเยี่ยชิว “คุณเป็นลูกศิษย์ของหลินซาน?”

“ฉัน…” เยี่ยชิวกำลังจะปฏิเสธ แต่หลินซานพูดขึ้นมาก่อน

“ไม่ผิด เยี่ยชิวเป็นลูกศิษย์ของฉัน” หลินซานกล่าว “ผู้อมตะชางเหม่ย ถ้ามีอะไรคุณก็พูดกับฉัน รังแกผู้น้อย ระวังคนอื่นจะว่าคุณรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”

ผู้อมตะชางเหม่ยหัวเราะด้วยความโกรธ และพูดว่า "คุณก็กล้าพูดว่าฉันรังแกผู้น้อยนะ ต่อหน้าทุกคน คุณคือคนที่รังแกเขานะ?"

“นั่นไม่ใช่การแกล้ง แต่เป็นการสนทนาระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์”

“เห็นๆอยู่ว่าต้องการจะให้เจ็บตัว คุณรักษาหน้าได้ไหม?

“สรุป นี่เป็นเรื่องระหว่างอาจารย์กับศิษย์ คุณซึ่งเป็นคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง”

“คนนอกแม่แกสิ!” ผู้อมตะชางเหม่ยด่าหลินซานแล้วพูดกับเยี่ยชิว “เจ้าหนู แม้ว่าก่อนแกจะทำให้ฉันโกรธ แต่ในฐานะผู้อาวุโส แต่ฉันก็จะเตือนแกสักคำ ว่าต้องลืมตามองดีๆ บางคน ดูเหมือนจะมีทักษะสูงในศิลปะการต่อสู้ แต่จริงๆแล้วรู้แค่วิธีทำกังฟูแมวสามขาเท่านั้น พูดให้ถูกคือ เป็นพวกไร้ประโยชน์”

“คุณพูดว่าใครไร้ประโยชน์?” ดวงตาของหลินซานฉายแววเย็นชา สีหน้าไม่เป็นมิตร

“พูดถึงแกไง” ผู้อมตะชางเหม่ยชี้ไปที่หลินซานแล้วพูด “แกมันไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์...”

“ถ้าฉันไร้ประโยชน์ งั้นแกมันก็เป็นคนโง่สิ คนโง่ คนโง่ คนโง่...”

ทั้งสองคนเถียงกัน น้ำลายปลิวไปทั่ว

เยี่ยชิวยืนอยู่ข้างๆ อย่างตะลึง

นี่มันไม่มีมาดของผู้มีฝีมือสักนิด นี่มันป้าปากร้ายชัดๆ!

หลังจากผ่านไปสองนาที เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่มีท่าทีที่จะหยุด เยี่ยชิวจึงขัดจังหวะพวกเขา

“ท่านผู้อาวุโสทั้งสอง โปรดหยุดเถียงกันเถิด ผู้น้อยมีเรื่องที่อยากจะชี้แจงชัดเจน”

คนสองคนที่กำลังพุ่งเข้าหากันถึงหยุดลง