วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1865

หัวใจของเยี่ยชิวจมลง

นักบุญสองคน บุตรเทพหนึ่งคน ทหารยามขั้นทงเสินสองคน เจ้าเมืองขั้นหยวนอิงกลาง และทหารยามหลายพันคน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นกับดักร้ายแรง

กับดักที่ตั้งไว้กับพวกเขา!

“เจ้าหนู สถานการณ์ไม่ค่อยดี”

อมตะชางเหม่ยรู้สึกเสียใจในขณะนี้ และรู้สึกผิดในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันเองที่โลภ สร้างปัญหาให้กับคุณและพี่ต้าลี่”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง มันเป็นความผิดของฉันที่ไม่คาดหวังว่าที่อยู่ของเราจะถูกเปิดเผยอย่างรวดเร็ว”

เมื่อสิ่งต่างๆ มาถึงจุดนี้

เยี่ยชิวไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็น แต่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา

“เป็นคุณจริงๆ” ซูอู๋หมิงตะโกนว่า “เยี่ยฉังเซิง วันนี้คุณหนีไม่พ้น ดังนั้นคุณควรยอมแพ้ตอนนี้ดีกว่า”

“ฉันมีคำถาม” เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่ใช่ ซ่งเชวีย?”

หลังจากออกจากเมืองสิ้นหวัง พวกเขาก็ผ่านหกเมืองและสังหารเจ้าเมืองหกคน ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเป็นซ่งเชวียปลอม

เยี่ยชิวอยากรู้ว่าซูอู๋หมิง ค้นพบความจริงได้อย่างไร?

ซูอู๋หมิงเยาะเย้ย “พูดตามตรง การปลอมตัวของคุณน่าเชื่อมาก ถ้าฉันไม่ได้รู้ตั้งแต่แรกว่าซ่งเชวี่ยตายแล้ว ฉันอาจจะไม่สามารถมองเห็นผ่านการหลอกลวงของคุณได้”

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณภูมิปัญญาของปรมาจารย์สำนัก”

“หัวหน้าสำนักค้นพบที่อยู่และการกระทำผิดของคุณ สั่งให้ฉัน และผู้อาวุโสสี่ และผู้อาวุโสห้ามาที่เมืองกวงหมิงล่วงหน้า เพื่อสร้างกับดักเพื่อจับตัวคุณ”

เยี่ยชิวตระหนักได้ทันที

“ให้ตายเถอะ มันเป็นอู่จี๋เทียนจุนอีกแล้ว!”

“ฉันสงสัยว่าชายชราใช้วิธีใดถึงรู้ว่าฉันปลอมเป็นซ่งเชวียได้เร็วขนาดนี้?”

ขณะที่เยี่ยชิวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จิตใจของเขาก็ตึงเครียดขึ้น

“ถ้าอู่จี๋เทียนจุนรู้เกี่ยวกับที่อยู่ของฉัน ส่งซูอู๋หมิงและนักบุญสองคนมาซุ่มโจมตีที่นี่ เขาเองก็มาด้วยหรือเปล่า?”

“หากอู่จี๋เทียนจุนอยู่ที่นี่ อาจมีสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิตในวันนี้”

เยี่ยชิวถามซูอู๋หมิงอย่างไม่แน่นอนว่า “แล้วอู่จี๋เทียนจุนล่ะ?”

“เขาอยากจับฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“ทำไมฉันไม่เห็นเขาเลย?”

ซูอู๋หมิงตะโกนว่า “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คุณคิดว่าผู้นำสำนักจำเป็นต้องดำเนินการเป็นการส่วนตัวหรือไม่ การมีฉันและผู้อาวุโสสองคนอยู่ที่นี่ก็เกินพอแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยี่ยชิวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หากอู่จี๋เทียนจุนไม่มา สิ่งต่างๆ ก็จะง่ายขึ้นในการจัดการ

ซูอู๋หมิงเหลือบมองผู้อาวุโสวัว ชี้ไปที่เยี่ยชิว แล้วตะโกนว่า “ในฐานะมนุษย์ คุณมีความสัมพันธ์กับเผ่าปีศาจจริงๆ พฤติกรรมดังกล่าวสมควรที่จะถูกกำจัดทันที”

“อย่างไรก็ตาม บุตรเทพมีเมตตาเสมอและสามารถไว้ชีวิตคุณได้”

“ตราบใดที่คุณกลับมากับฉันเพื่อพบหัวหน้าสำนัก ฉันสามารถเมินและปกป้องคุณจากความทุกข์ทรมานได้”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน

สมาชิกของสำนักหยินหยางมีความกล้าที่จะอ้างว่าพวกเขามีความเมตตา ไร้ยางอายอย่างแท้จริง

เขาเข้าใจว่า ซูอู๋หมิงต้องการพาเขากลับไป ซึ่งเป็นไปตามคำสั่งของอู่จี๋เทียนจุน

นอกจากนี้เขายังรู้ด้วยว่า อู่จี๋เทียนจุนต้องการสมบัติบนร่างกายของเขา

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ซูอู๋หมิง ฉันกลับไปกับคุณได้...…”

“ไม่ได้!” อมตะชางเหม่ยขัดจังหวะอย่างเร่งด่วน “เจ้าหนู ถ้าคุณกลับไปที่สำนักหยินหยางกับเขา มันจะเป็นจุดจบสำหรับคุณ”

ผู้อาวุโสวัวยังกล่าวอีกว่า “อาจารย์ อมตะพูดถูก คุณไม่สามารถไปที่สำนักหยินหยางได้”

“คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ฉันมีแผนของตัวเอง” เยี่ยชิวกล่าวว่า “ซูอู๋หมิง ฉันสามารถไปกับคุณที่สำนักหยินหยางเพื่อพบอู่จี๋เทียนจุน แต่ฉันมีเงื่อนไข”

ซูอู๋หมิงถามว่า “เงื่อนไขอะไร?”

“ปล่อยเพื่อนของฉันสองคนไป” เยี่ยชิวกล่าวว่า “ตราบใดที่คุณไม่ทำร้ายเพื่อนของฉัน ฉันจะไปกับคุณ”

ซูอู๋หมิงเหลือบมองอมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัว แล้วพูดว่า “เยี่ยฉังเซิง ฉันก็อยากจะเห็นด้วยกับสภาพของคุณเช่นกัน แต่น่าเสียดายที่ปรมาจารย์สำนักสั่งว่านอกจากคุณแล้ว อีกสองคนไม่มีโอกาสรอดชีวิต”