วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1866

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ซูอู๋หมิงก็ไม่สนใจและระเบิดเสียงหัวเราะ

“เยี่ยฉังเซิง คุณเสียสติไปแล้วเหรอ?”

“คุณคิดว่า คุณจะฆ่าฉันได้จริงๆเหรอ?“

“อย่าฝัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเยี่ยชิวยิ่งสดใสขึ้นในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันไม่ได้ฝันเลย ฉันเป็นคนสมองใสมาก และทุกสิ่งที่ฉันพูดไปนั้นเป็นความจริง”

“ซูอู๋หมิง ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะวิ่งหนีทันที แทนที่จะอยู่ที่นี่และพูดพล่าม”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดจบ

เยี่ยชิวก็ก้าวไปทางซูอู๋หมิง

“บุตรเทพ ไม่จำเป็นต้องใช้ค้อนขนาดใหญ่ฆ่าไก่ ให้ฉันจัดการกับเขา!” ลู่ฟู่กุ้ยพูดพยายามจะรีบออกไป แต่ซูอู๋หมิงก็หยุดไว้

“เจ้าเมืองลู่ เยี่ยฉังเซิงไม่ธรรมดา ให้ฉันจัดการเขาเถอะ” ซูอู๋หมิงเตือน

“บุตรเทพ เชื่อฉันเถอะ ฉันจะจับเยี่ยฉังเซิงได้แน่นอน” ลู่ฟู่กุ้ยยืนกราน

ซูอู๋หมิงกล่าวว่า “เจ้าเมืองลู่ อย่าลืมว่าเจ้านายของเจ็ดเมือง ซ่งเชวี่ย ถังเยี่ย และอวิ๋นเจี๋ย ต่างก็ตายกันหมดแล้ว”

“เยี่ยฉังเซิงไม่มีความสามารถในการฆ่าเจ้าเมืองพวกนั้น ต้องเป็นปีศาจวัวที่ลงมือ บุตรเทพเชื่อฉันเถอะ ฉันสามารถจับเยี่ยฉังเซิงได้อย่างแน่นอน” ลู่ฟู่กุ้ยกล่าว พร้อมสะบัดมือของซูอู๋หมิงแล้วรีบวิ่งออกไป

เขารู้มานานแล้วว่า เยี่ยชิวเป็นอาชญากรที่ต้องการตัว ที่ถูกอู่จี๋เทียนจุนตั้งค่าหัว และใครก็ตามที่จับกุมเยี่ยชิว จะได้รับรางวัลใหญ่

ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้ตระหนักแล้วว่า เยี่ยชิวอยู่ขั้นต้งเทียนสูงเท่านั้น ซึ่งต่ำกว่าขั้นของเขา

ด้วยทหารยามขั้นทงเสินสูงสองคนที่อยู่เคียงข้างเขา ลู่ฟู่กุ้ยไม่ได้ถือว่าเยี่ยชิวเป็นภัยคุกคามด้วยซ้ำ

“เยี่ยฉังเซิง โอ้ เยี่ยฉังเซิง ฉันรู้สึกขอบคุณคุณจริงๆ ตราบใดที่ฉันจับตัวคุณ เครดิตทั้งหมดจะเป็นของฉัน บางทีพรุ่งนี้ฉันจะกลายเป็นลูกทูนหัวของสำนักหยินหยางและนั่งอย่างเท่าเทียมกับผู้อาวุโส”

ลู่ฟู่กุ้ยไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของเขาได้ และในขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเยี่ยชิว ใบหน้าของเขาก็สั่นเทาจนเหลือเพียงรอยกรีดตา

ในความเห็นของเขา การจับเยี่ยชิวก็เหมือนกับการหยิบบางอย่างจากถุง

เดิมทีเยี่ยชิวกำลังเดินไปหาซูอู๋หมิง แต่เมื่อเขาเห็นลู่ฟู่กุ้ยกำลังพุ่งเข้ามาหาเขา เขาก็หยุดตาม

“ให้ตายเถอะ ฉันวางแผนที่จะจัดการกับคุณในภายหลัง แต่ไม่คิดว่าคุณจะมาตามหาความตาย”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันจะฆ่าคุณก่อน”

“ถ้าไม่ใช่เพราะชายอ้วนแสดงได้ไร้ที่ติ ฉันคงไม่ตกหลุมพรางของคุณ”

เจตนาฆ่าฉายแววอยู่ในดวงตาของเยี่ยชิว

“หวด!”

ลู่ฟู่กุ้ยรวดเร็วมาก ทันใดนั้น เขาก็ไปถึงเยี่ยชิว และฝ่ามือของเขาก็คว้าไปทางเยี่ยชิว

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่มือของเขาจะเข้าใกล้เยี่ยชิว หมัดสีทองก็ฟาดลงมาอย่างรวดเร็ว และกระแทกเข้าที่หน้าผากของลู่ฟู่กุ้ยก่อน

“ตุ๊บ!”

หัวของลู่ฟู่กุ้ยระเบิด เขาเสียชีวิตทันที ร่างที่เหลือถูกเตะโดย เยี่ยชิว บินไปในอากาศและแตกออกเป็นชิ้นๆ เลือดกระเซ็นไปทุกที่

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป

มากเสียจนเมื่อถึงเวลาที่ทหารยามสองคนของลู่ฟู่กุ้ยจะลงมือ ลู่ฟู่กุ้ยก็ตายไปแล้ว

เยี่ยชิวถ่มน้ำลาย “เป็นเรื่องตลก พยายามจะฆ่าฉัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณไป”

ทหารยามสองคนของลู่ฟู่กุ้ยโกรธมาก และรีบไปหาเยี่ยชิวทันที

“ไอ้สารเลว ฆ่าเจ้าเมืองของเราซะ ฉันจะไม่ไว้ชีวิตคุณ”

“ชดใช้ด้วยชีวิตของคุณเพื่อเจ้าเมืองของเรา!”

เยี่ยชิวกำลังจะลงมือ แต่โดยไม่คาดคิด ซูอู๋หมิงยืนอยู่ข้างหน้าทหารยามทั้งสองและตะโกนว่า “หยุด!”

ทหารยามทั้งสองไม่เต็มใจ

“บุตรเทพ เยี่ยฉังเซิงฆ่าเจ้าเมือง ฉันต้องล้างแค้นเพื่อเจ้าเมืองของเรา”