วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1874

บนพื้นดิน

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นผู้อาวุโสวัวทำร้ายทาสโลหิต เขาก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ยิ้มและพูดว่า ：“ไอ้เด็กเปรต แกเห็นไหม สหายต้าลี่ทำให้สัตว์ประหลาดผมแดงได้รับบาดเจ็บ”

“สหายต้าลี่ สุดยอด (เสียงแตก) ——”

“เจ้าดีใจเร็วเกินไปแล้ว” เยี่ยชิวพูดว่า ：“ทาสโลหิตมีระดับพลังยุทธ์ที่สูง เพราะความประมาทจึงถูกต้าลี่ทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ ต่อไป เว้นแต่ต้าลี่จะใช้ไพ่เด็ดของเขา ไม่เช่นนั้นก็ยากที่จะทำร้ายทาสโลหิตได้”

เป็นเช่นนั้น ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ได้ยินทาสโลหิตพูดกับผู้อาวุโสวัวว่า ：“เมื่อกี้ข้าประมาทเกินไป จึงทำให้เจ้าทำสำเร็จ”

“ต่อไป ข้าจะไม่ให้โอกาสมีโอกาสทำร้ายข้าอีก”

“ส่วนเรื่องที่จะฆ่าข้า เจ้าก็ทำไม่ได้”

ฉับ！

แสงศักดิ์สิทธิ์ไหลเวียนบนร่างของทาสโลหิต และอาการบาดเจ็บของเขาก็หายเป็นปกติทันที

ผู้อาวุโสวัวก็หายจากอาการบาดเจ็บเช่นกัน

หลังจากนั้น ผู้แข็งแกร่งทั้งสองก็ต่อสู้กันอีกครั้ง

“โครมคราม——”

ฟ้าถล่มดินทลาย

พวกเขาปะทุพลังที่สะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม พลังที่เหลืออยู่ก็ถูกกวาดออกไป ทำให้เกิดเป็นรอยแตกไกลออกไปหลายพันไมล์

ทาสโลหิตนั้นดุร้ายกว่าเดิม เขาถือดาบสีเลือด และฟันผู้อาวุโสวัวอย่างไม่ยั้ง

“ฉับ！”

ดาบสีเลือดฟันลงมาทางท้องฟ้า น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

“ปัง——”

ผู้อาวุโสวัวกันมันด้วยมือเปล่า จนเกินเป็นประกายไฟยาว ประกายไปพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า และปรากฏรอยแตกขึ้น

หลังจากนั้น ผู้อาวุโสวัวก็คว้าดาบด้วยสองมือ แล้วบิดมันอย่างแรง เสียงดัง“แกร๊ก” ดาบสีเลือดถูกเขาหักออกเป็นชิ้นๆ

แต่ในขณะนี้เอง ทาสโลหิตได้พุ่งตัวขึ้นไปข้างหน้าแล้ว

ผู้อาวุโสวัวรีบถอยถอยกลับ ร่างของเขาเหมือนกับลำแสง ซึ่งเร็วมาก แต่ความเร็วของทาสโลหิตนั้นเร็วกว่า ราวกับสายฟ้า ราวกับเงาตามตัว ผู้อาวุโสวัวไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

“พุบ！”

มือของทาสโลหิตทะลุเสื้อคลุมของผู้อาวุโสวัว แล้วคว้าอวัยวะต่างๆออกมา และเลือดก็พุ่งกระฉูด

“อ๊าก.......”

ผู้อาวุโสวัวคำราม แสงศักดิ์สิทธิ์ต่างๆในร่างกายก็พุ่งออกมา และซ่อมแซมบาดแผลของเขาอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ทาสโลหิตยังไม่หยุดเพียงเท่านี้ เขาเก็บอวัยวะที่อยู่ในมือ แล้วพูดว่า ：“นำมันกลับไปต้มซุปเครื่องในวัวให้นายท่าน”

เมื่อพูดเช่นนั้น ผู้อาวุโสวัวก็โกรธมาก

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าทาสโลหิตแค่คุยโว แต่ไม่คิดว่า ผู้ชายคนนี้จะจริงจัง

ผู้อาวุโสวัวโกรธมาก

“ให้ตายเถอะ แม้ว่าวันนี้ข้าต้องตาย ข้าก็จะลากเจ้าไปด้วย”

ตุบ！

ผู้อาวุโสวัวก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาก็เพิ่มขึ้น ราวกับมังกรฟื้นคืนชีพ

“นี่คือ.......เก้าก้าวแห่งสวรรค์！”

อมตะชางเหม่ยจำมันได้ และถามว่า ：“ไอ้เด็กเปรต สหายต้าลี่เป็นวิชาเก้าก้าวแห่งสวรรค์ได้อย่างไร?”

“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเป็นคนที่ถ่ายทอดวิชาเก้าก้าวแห่งสวรรค์ให้กับสหายต้าลี่”

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าไม่มีศีลธรรมเลย ข้าผ่านร้อนผ่านหนาวมากับเจ้า แต่เจ้าไม่เคยถ่ายทอดกระบวนท่าชั้นยอดอะไรให้ข้าเลย แต่เจ้ากลับถ่ายทอดวิชาเก้าก้าวแห่งสวรรค์ให้กับสหายต้าลี่”

เยี่ยชิวพูดว่า ：“เรื่องนี้ ข้าบอกเจ้าตั้งแต่อยู่ที่เผ่าปีศาจแล้วไม่ใช่เหรอ เจ้าลืมแล้วเหรอ?”

“ไม่เช่นนั้น ทำไมต้าลี่ถึงเรียกข้าว่าท่านอาจารย์ล่ะ?”

“ไอ้แก่ เจ้าก็อยากเรียนเช่นกันใช่ไหม?”

อมตะชางเหม่ยพยักหน้าหงึกหงัก

เยี่ยชิวพูดว่า ：“ไหว้ข้าเป็นอาจารย์ ทำพิธีโค้งคำนับ ข้าจะถ่ายทอดกระบวนท่าชั้นยอดให้เจ้า”

“ฝันไปเถอะ” อมตะชางเหม่ยโกรธจนหน้าเขียว

ผู้อาวุโสวัวยังคงเดินหน้าต่อไป