วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1873

ร่างกายของผู้อาวุโสวัวรอบล้อมไปด้วยแสงสว่าง ดวงตาของเขาลุกโชน ราวกับตะเกียงสองดวงที่ถูกจุดขึ้น และจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาก็พุ่งทะยาน

“ท่านอาจารย์ ข้าจะไปแล้ว ท่านโปรระวังตัวด้วย” ผู้อาวุโสวัวกล่าวตักเตือน

เยี่ยชิวเตือนว่า : "ต้าลี่ นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้าย จงสู้ให้สุดกำลังความสามารถของเจ้า"

“แน่นอน” หลังจากที่ผู้อาวุโสวัวพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ ประจัญหน้ากับพวกทาสโลหิตในประชิดตัว

อมตะชางเหม่ยพูดรีบพูดขึ้นว่า : "เจ้าเด็กบ้า พวกเรารีบหนีไปไม่ดีกว่าเหรอ!"

เยี่ยชิวส่ายหัว: "หนีไม่พ้นหรอก"

“หนีไม่พ้นก็ยังดีกว่ารอความตายอยู่ที่นี่” อมตะชางเหม่ยรีบพูดขึ้นมา: “สหายต้าลี่ไม่สามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดผมแดงได้แน่ เมื่อสัตว์ประหลาดผมแดงฆ่าสหายต้าลี่แล้วมันก็จะฆ่าพวกเราต่อ"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "บนตัวพวกเราไม่มีลายเส้นนักบุญ อาศัยปราณระดับท่านกับข้า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะข้ามแม่น้ำอันว่างเปล่านี้ออกไปไปได้ การหลบหนีของพวกเรานั้นมันไร้ผล"

“นอกจากนี้ ข้ามั่นใจในตัวต้าลี่”

อมตะชางเหม่ยพูดพึมพำ: "ผู้อาวุโสวัวเองยังไม่มีความมั่นใจเลย"

ดวงตาของเยี่ยชิวเป็นประกาย และพูดว่า "ท่านผู้เฒ่า ถ้างั้นเรามาเดิมพันกันดีไหม?"

“สถานการณ์ในตอนนี้ เจ้ายังมีอารมณ์มาเดิมพันอีกเหรอ ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าเป็นคนใจกล้า หรือเจ้าไม่แยแสต่อความเป็นความตายกันแน่ ” น้ำเสียงของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนไป: "เจ้าจะเดิมพันอะไร?"

“ข้าจะเดิมพันต้าลี่จะทำให้ท่านประหลาดใจแน่” เยี่ยชิวพูด: "ถ้าหากต้าลี่สามารถทำลายทาสโลหิตได้ ท่านจะยกโอสถศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือทั้งหมดให้เขาได้หรือไม่?"

“ได้” อมตะชางเหม่ยตอบตกลงและกล่าวว่า “ถ้าหากสหายต้าลี่สามารถทำลายสัตว์ประหลาดผมแดงตัวนั้นได้จริงๆ ก็ถือว่าเขาได้ช่วยชีวิตข้าไว้ การให้โอสถศักดิ์สิทธิ์แก่เขาก็ถือเป็นการตอบแทนผู้มีพระคุณ”

“นั่นเป็นสิ่งที่ดีถ้าท่านคิดได้เช่นนั้น” เหตุผลที่เยี่ยชิวมีความมั่นใจในตัวผู้อาวุโสวัวนั่นก็เพราะว่าผู้อาวุโสวัวมีความกล้าหาญในการต่อสู้ที่ลำเลิศ

เมือตอนที่เขาอยู่เผ่าปีศาจ เคยได้ยินจิ้งจอกน้อยตัวขาวพูดถึงผู้อาวุโสวัวว่า เขาอยู่เหนือนักปราชญ์ทั้งหลายและไม่มีใครสามารถแข่งกับเขาได้!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผู้อาวุโสวัวมีพลังเปลี่ยนชีพนักปราชญ์ก่อนที่จะบรรลุชั้นนักปราชญ์เสียอีก

และในขณะนี้ผู้อาวุโสวัวก็ได้บรรลุขั้นนักปราญ์แล้ว และเยี่ยชิวยังได้ถ่ายทอดวิชาเก้าก้าวแห่งสวรรค์ให้แก่ผู้อาวุโสวัวอีกด้วย ผู้อาวุโสวัวสามารถใช้วิชาเก้าก้าวแห่งสวรรค์เพื่อเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขา ด้วยวิธีนี้ ผู้อาวุโสวัวก็สามารถต่อสู้กับทาสโลหิตได้แล้ว

อีกอย่าง ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างหนึ่ง

เยี่ยชิวเชื่อว่าในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง คน ๆ นั้นจะสามารถดึงศักยภาพสูงสุดของเขาออกมาได้

โอ้ว เกือบลืมไป ผู้อาวุโสวัวเป็นปีศาจ

ปีศาจก็ไม่มีข้อยกเว้น

ไม่ว่ามนุษย์หรือปีศาจ ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง พวกเขาก็สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้เช่นกัน

“เจ้าเด็กบ้า ถ้าเจ้าแพ้ล่ะ?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ข้าไม่แพ้แน่นอน"

“ถ้าหากล่ะ?”

“ไม่มีถ้าหาก!”

อมตะชางเหม่ยเหลือบมองเยี่ยชิวอย่างสงสัย และสับสนเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเยี่ยชิวถึงได้มั่นใจนัก?

ในเวลานี้ ในความว่างเปล่า เสียงเยือกเย็นของทาสโลหิตก็ดังขึ้น:

“แม้ว่าข้าจะติดตามเจ้านายมานานหลายปี แต่ข้าก็ไม่เคยฆ่าเผ่าปีศาจในขั้นนักปราชญ์มาก่อนเลย”

“เจ้าเป็นปีศาจวัวที่แข็งแกร่งมาก เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

“ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย แล้วนำร่างของเจ้ากลับไปเป็นมื้ออาหารสำหรับงานเลี้ยง และให้เจ้านายของข้าได้ลิ้มลองรสชาด”

ผู้อาวุโสวัวได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกโกรธเกี้ยวขึ้นมา

เจ้าคิดจะฆ่าข้า ยังคิดจะเอาข้ากลับไปเป็นมื้ออาหารอีก นี่มันใช่สิ่งที่มนุษย์เขาทำงั้นหรือ?

"อย่าเหิมเกริมให้มันมากนัก ข้าไม่เพียงแต่จะฆ่าเจ้า และในวันหนึ่ง ข้าจะเด็ดหัวของอู่จี๋เทียนจุนมาเป็นลูกบอลไว้เตะเล่นด้วย"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สายตาของทาสโลหิตก็เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต

“เจ้ากล้าดูหมิ่นเจ้านายของข้า รนหาที่ตายเสียแล้ว” ทาสโลหิตพูดอย่างเย็นชา

สำหรับเรื่องนี้ ผู้อาวุโสวัวมีเพียงแค่ปฎิกริยาเดียวเท่านั้น

“มอ——”

ผู้อาวุโสวัวมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคำรามราวกับว่าเขาเป็นบ้าไปแล้ว รัศมีความอาฆาตเดือดพล่านทั่วร่างกาย ผมของเขาตั้งตรง และดูน่ากลัวอย่างยิ่ง

รัศมีแผ่ซ่านไปหลายพันไมล์ สั่นสะเทือนไปทั่วกลางอากาศ

“ป้าง ！”