วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1876

เพลิงอัคคีพลันพวยพุ่งออกจากร่างของเยี่ยชิวราวกับภูเขาไฟระเบิด ทันใดนั้นเองทาสโลหิตจึงได้เข้าใจว่าเหตุใดเยี่ยชิวจึงโผเข้ากอดมัน

“นายคิดจะใช้เพลิงประหลาดนี่เผาฉันให้ตายงั้นรึ?”

“หึหึ...เยี่ยฉังเซิง นายคงต้องผิดหวังแล้ว”

ทาสโลหิตแสยะยิ้ม “ถึงฉันจะไร้ซึ่งร่างกาย แต่ฉันยังคงเป็นถึงนักบุญ”

“แม้กระทั่งเพลิงวิญญาณระดับนักบุญก็ไม่อาจเผาฉันให้ตายได้หรอก”

สิ้นคำ ทาสโลหิตก็พุ่งมือเข้าตะครุบคอหอยเยี่ยชิว

มันคิดจะจับเยี่ยชิวเป็นตัวประกันก่อน จากนั้นจึงสังหารผู้อาวุโสวัว ส่วนอมตะชางเหม่ยนั้น มันไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย นักพรตขั้นหยวนอิงระดับกลางเช่นเขา มันสามารถสังหารได้เพียงแค่ปรายตามอง

ทันใดนั้น เสียงกึกก้องก็ดังสนั่นหวั่นไหวมาจากช่องว่างระหว่างมิติ

“ตูม!”

ทาสโลหิตเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงค่ายกลสงครามจักรพรรดิอันเกรียงไกรอันตรธานหายไปในช่องว่างระหว่างมิติ

ในขณะที่มันกำลังเสียสมาธิอมตะชางเหม่ยก็คว้าตัวผู้อาวุโสวัวและถอยหลังไปหลายร้อยลี้ในพริบตา

ทาสโลหิตได้สติกลับคืนมา จึงเอ่ยเยาะเย้ย “เจ้านักพรตโง่ เจ้าไม่อาจพาวัวนั่นไปได้ พลังของมันเหือดแห้ง ตอนนี้มันก็แค่คนไร้ค่า”

สิ้นคำของทาสโลหิต อมตะชางเหม่ยก็หยิบสมุนไพรวิเศษออกมาหลายต้น แล้วมอบให้แก่ผู้อาวุโสวัว

ผู้อาวุโสวัวรับสมุนไพรวิเศษมา แล้วกัดกินราวกำลังกินกับแครอท

แววตาของทาสโลหิตเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

“ฉันไม่อาจปล่อยให้ปีศาจวัวตัวนั่นฟื้นพลังได้ ไม่เช่นนั้นเมื่อมันระเบิดพลังระดับนักบุญออกมาอีกครั้ง ฉันคงตกอยู่ในอันตรายแน่ แท้จริงแล้ว จิตวิญญาณของฉันก็ยังบาดเจ็บอยู่”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทาสโลหิตก็เปลี่ยนเป้าหมายจากคอหอยของเยี่ยชิวไปยังผู้อาวุโสวัวอย่างรวดเร็ว

“ตูม!”

ในชั่วพริบตานั้น เสียงคำรามดังกึกก้องราวกับคลื่นสึนามิ แสงเจิดจ้าสาดส่องไปทั่วทุกทิศ พร้อมกับอุณหภูมิที่ร้อนแรงแผดเผา ทำให้จิตวิญญาณของทาสโลหิตสั่นสะท้าน

“เกิดอะไรขึ้น?”

ทาสโลหิตรู้สึกถึงอันตรายอย่างรุนแรง จึงรีบหันไปมองเยี่ยชิว และเห็นเพียงเปลวเพลิงบนร่างเยี่ยชิวที่เจิดจ้าราวกับเปิดประตูสู่สรวงสวรรค์ แสงสว่างพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

จากนั้นเพลิงวิญญาณสีมรกตอันแสนประหลาดก็พุ่งออกมาจากหว่างคิ้วของเยี่ยชิว แม้จะมีขนาดเพียงเมล็ดข้าว แต่กลับปลดปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

พริบตานั้นทาสโลหิตก็สัมผัสได้ถึงอันตรายร้ายแรง

“ไม่ดีแล้ว! นี่ไม่ใช่เพลิงวิญญาณระดับนักบุญ แต่มันร้ายกาจยิ่งกว่านั้น!”

ดวงตาของทาสโลหิตเบิกกว้างด้วยความตระหนก พยายามผลักไหล่ของเยี่ยชิวออก ทว่าเยี่ยชิวกลับกอดรัดมันไว้แน่น

“ฉันรู้ดีว่าเพลิงวิญญาณระดับนักบุญไม่อาจเผานายให้มอดไหม้ได้ ดังนั้นฉันจึงเตรียมเพลิงวิญญาณระดับจักรพรรดิไว้ให้นายโดยเฉพาะ”

เยี่ยชิวแสยะยิ้มเย็นชา พลันเปลวเพลิงสีเขียวอมฟ้าก็พวยพุ่งขึ้นจากหว่างคิ้วของเขา ราวกับดอกบัวสีครามที่แผ่กิ่งก้านปกคลุมทั่วทั้งฟ้าดิน พริบตาเดียวก็ห่อหุ้มร่างของเขาและจิตวิญญาณของทาสโลหิตไว้

“อ๊ากกก!!”

ทาสโลหิตกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ร่างกายของมันถูกเผาไหม้จนกลายเป็นคนไฟ จิตวิญญาณดิ้นรนทุรนทุราย

ทว่าไร้ผล

ไม่ว่าทาสโลหิตจะดิ้นรนขัดขืนเพียงใด เพลิงวิญญาณระดับจักรพรรดิก็ไม่เคยดับมอด

เยี่ยชิวยืนหยัดท่ามกลางเปลวเพลิง ร่างกายของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย เสื้อคลุมสีขาวสะบัดพลิ้วไหวราวกับเทพเซียน

“ที่แท้แล้ว นี่คือท่าไม้ตายที่แท้จริงของฉัน”

“ตั้งแต่แรก ฉันไม่เคยคาดหวังว่าต้าลี่จะสามารถสังหารนายได้”

“ต้าลี่เป็นเพียงนักบุญ ระดับพลังยุทธ์ของเขายังห่างไกลจากนายมากนัก จุดประสงค์ของฉันคือต้องการให้เขาค้นพบศักยภาพที่ซ่อนเร้นในยามคับขัน และสร้างบาดแผลให้กับนาย”

“ต้าลี่ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง เขาทำได้สำเร็จ”

“แม้นายจะมีพลังยุทธ์สูงส่ง แต่จิตวิญญาณของนายได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่อาจต้านทานการเผาผลาญของเพลิงวิญญาณระดับจักรพรรดิได้อีกต่อไป”

กล่าวจบ เยี่ยชิวก็ถอนหายใจเบาๆ