วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1877

เมื่ออมตะชางเหม่ยได้ยินเยี่ยชิวเอ่ยถึงการเดินทางไปยังจงโจว สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

“เจ้าเด็กน้อย เราเลี่ยงการไปจงโจวไม่ได้เหรอ?” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ฉันเป็นห่วงนาย”

“เป็นห่วงอะไรเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันห่วงว่าจะมีเรื่องยุ่งยากตามมา” อมตะชางเหม่ยกล่าว “พวกเรารู้แค่ว่าจงโจวมีราชวงศ์ใหญ่ไม่กี่แห่ง นอกนั้นไม่รู้อะไรเลย”

“ยิ่งไปกว่านั้น นายยังฆ่าเฉาเม่าและเว่ยอู๋จี้ หากสองราชวงศ์นั้นรู้ว่านายไปจงโจว ทั้งสองราชวงศ์คงไม่ปล่อยนายไปแน่”

“แถมยังมีอู่เชียนฟานองค์ชายรองแห่งต้าโจว ตอนนี้เขาเป็นทาสของนายแล้ว หากราชวงศ์ต้าโจวล่วงรู้เรื่องนี้ พวกมันก็อาจจะลงมือกับนายเช่นกัน”

“ฉันคิดว่าจงโจวไม่ใช่สถานที่สงบสุข หากเดินทางไปโดยพลการ อาจจะต้องพบกับอันตราย”

“เรื่องนี้เราควรจะคิดให้รอบคอบเสียก่อน”

เยี่ยชิวถอนหายใจ “ตาเฒ่า ฉันเข้าใจทุกอย่างที่นายพูด แต่ฉันจำเป็นต้องเดินทางไปยังจงโจว”

ทันใดนั้นดวงตาของเบิกตากว้างก็เบิกกว้าง “เจ้าเด็กน้อย หรือว่านายมีสาวงามรออยู่ที่จงโจว?”

“พูดอะไรเหลวไหล!” เยี่ยชิวมองอมตะชางเหม่ยแล้วพูดว่า “การเดินทางไปจงโจวครั้งนี้ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องจัดการ”

“เรื่องสำคัญอะไรเหรอ?” อมตะชางเหม่ยถามอย่างสงสัย

“รอฉันจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วจะบอกนาย” พูดจบ เยี่ยชิวก็หันไปถามผู้อาวุโสวัว “ต้าลี่ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่านายจะฟื้นคืนความแข็งแกร่งเสร็จ?”

“ท่านอาจารย์ ฉันฟื้นพลังได้เกือบเต็มที่แล้ว” หลังจากที่ผู้อาวุโสวัวพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ออกเดินทางกันเถอะ!”

ผู้อาวุโสวัวเกาหัวแล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องโลกแห่งการฝึกตน จงโจวอยู่ไกลจากที่นี่แค่ไหน? และอยู่ทิศทางใดหรือ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “นายถามตาเฒ่าเถอะ พิกัดส่วนใหญ่ในโลกแห่งการฝึกตนอยู่ในหัวของเขาหมดแล้ว”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “สหายต้าลี่ นายพาพวกเราทะลุผ่านห้วงมิติไป ฉันจะบอกทิศทางให้เอง”

“ได้” ผู้อาวุโสวัวกล่าวจบก็หมอบลงกับพื้น ร่างกายเปล่งประกายแสงออกมา ในพริบตาก็กลายร่างเป็นวัวเทพห้าสี

“เชิญท่านอาจารย์ขึ้นมาได้เลย!” ผู้อาวุโสวัวกล่าว

เยี่ยชิวกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังของผู้อาวุโสวัวอย่างมั่นคง

“สหายต้าลี่ การเดินทางไปจงโจวครั้งนี้ค่อนข้างไกล ลำบากนายแล้ว” หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็ลูบหัวของผู้อาวุโสวัว ขณะที่ปากขยับรัวเร็วเพื่อส่งข้อความลับด้วยกระแสจิต

เมื่อผู้อาวุโสวัวได้ยินเสียงกระซิบจากอมตะชางเหม่ย ดวงตากลมโตพลันเบิกโพลงแล้วจ้องมองอมตะชางเหม่ยด้วยความฉงน

อมตะชางเหม่ยกระซิบว่า “หากไม่อยากให้ท่านอาจารย์ของนายมีอันตราย ก็จงทำตามที่ฉันบอก”

ผู้อาวุโสวัวพยักหน้า

เยี่ยชิวตะโกนอย่างหงุดหงิด “ตาเฒ่า ยังมัวชักช้าอะไร รีบขึ้นมา พวกเราต้องออกเดินทางแล้ว”

“มาแล้ว”

อมตะชางเหม่ยยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเหาะขึ้นไปนั่งข้างๆ เยี่ยชิว

“ท่านอาจารย์ เต้าจ่าง โปรดนั่งให้มั่น”

หลังจากผู้อาวุโสวัวกล่าวจบก็ย่างเท้าขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนั้นกีบเท้าอันใหญ่โตก็ฉีกอากาศออกอย่างรุนแรง จนเกิดเป็นรอยแยกในห้วงมิติ

“ตูม!”

ผู้อาวุโสวัวพุ่งเข้าไปในรอยแยก

......

เกือบจะในเวลาเดียวกัน

ณ สำนักใหญ่แห่งสำนักหยินหยาง

อู่จี๋เทียนจุนที่นั่งขัดสมาธิในตำหนักใหญ่ และกำลังหลับตาฝึกพลังรักษาอาการบาดเจ็บ ทันใดนั้นเปลือกตาของเขาก็เต้นไม่หยุด พร้อมเกิดความรู้สึกใจคอไม่สงบอย่างประหลาด

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทำไมฉันจึงรู้สึกกระวนกระวาย?”

“แปลกนัก!”

ในขณะนั้นเอง...

“ปัง ปัง ปัง...”

เสียงทุบประตูดังขึ้นจากด้านนอก อีกทั้งเสียงยังดังขึ้นเรื่อยๆ ดุจเสียงฟ้าร้อง ทำให้อู่จี๋เทียนจุนรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก

“ใครกล้ามาเคาะประตู!”

สุ้มเสียงอันทรงอำนาจของอู่จี๋เทียนจุนดังขึ้น

“ท่านผู้นำ ฉันเอง” เสียงของผู้อาวุโสรองดังมาจากนอกประตู “ท่านโปรดเปิดประตูด้วย”