วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1890

“โอ้ ไอ้บ้า!”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึง เขารีบเดินไปหาเยี่ยชิวแล้วถามว่า “ทำไมคุณถึงฆ่าพวกเขา?”

“แล้วจะทำไม?” เยี่ยชิวกล่าวว่า “ปล่อยให้พวกเขาอยู่เฉยๆ เหรอ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “……”

“พวกเขาเป็นศัตรูของเราอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขามีชีวิตอยู่” เยี่ยชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ชายผู้นี้มีความสามารถ น่าเสียดายที่ต้องฆ่าเขา แต่เนื่องจากเขาตายแล้ว ช่างมันเถอะ”

“พวกเขาสองคนนี้ เราเปลื้องเสื้อผ้าพวกเขาและแกล้งทำเป็นลูกศิษย์ของสำนักปู่เทียนกัน”

พูดเสร็จก็ลงมือ

เยี่ยชิวหยุดอมตะชางเหม่ยโดยพูดว่า “ไม่จำเป็น”

“ทำไมล่ะ?” อมตะชางเหม่ยรู้สึกงุนงง

เยี่ยชิวอธิบายว่า “สองคนนี้ไม่มีสถานะสูงในสำนักปู่เทียน และมีลูกศิษย์ของสำนักปู่เทียนมากมายที่นี่ บางคนจะรู้จักพวกเขาดีอย่างแน่นอน การแสร้งทำเป็นพวกเขาจะเปิดเผยเราได้อย่างง่ายดาย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกว่า เยี่ยชิวมีเหตุผลและถามว่า “เจ้าหนู คุณวางแผนจะทำอะไร?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เราต้องแกล้งทำเป็นคุ้นเคย”

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยก็เข้าใจความคิดของเยี่ยชิว และถามว่า “เจ้าหนู คุณวางแผนที่จะแกล้งเป็นสมาชิกของสำนักหยินหยาง?”

“ใช่” เยี่ยชิวพยักหน้า

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เรารู้จักสมาชิกเพียงไม่กี่คนของสำนักหยินหยาง คุณอยากจะแกล้งเป็นใคร?”

“อวิ๋นเจี๋ย?”

“ถังเยี่ย?”

“หรือซ่งเชวียหรือซูอู๋หมิง?”

โดยไม่คาดคิดเยี่ยชิวส่ายหัว

“อวิ๋นเจี๋ยและถังเยี่ยเป็นนักบุญ ซ่งเชวียและซูอู๋หมิงเป็นบุตรเทพ พวกเขามีสถานะสูงในสำนักหยินหยาง และน่าจะคุ้นเคยกับฉีเทียนมาก”

“นอกจากนี้ ถ้าฉันแกล้งทำเป็นซ่งเชวีย อู่จี๋เทียนจุนก็รู้แล้ว บางทีพวกเขาอาจแจ้งให้ลูกศิษย์ของสำนักหยินหยางทราบแล้วให้ระมัดระวัง”

“และคนไม่กี่คนเหล่านั้นก็ตายไปหมดแล้ว ฉีเทียนซึ่งเป็นบุตรเทพคนแรกของสำนักหยินหยางอาจรู้แล้ว”

“การแสร้งทำเป็นพวกเขามักจะส่งผลย้อนกลับ”

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะปลอมเป็นใคร ถ้าไม่ใช่คนเหล่านั้น แล้วเราจะแกล้งเป็นใครได้?”

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผู้เฒ่า เรามีเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ลืมไปแล้วหรือ?”

เพื่อนเก่า?

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นจึงเบิกตากว้างแล้วถามว่า “เจ้าหนู คุณกำลังพูดถึงหลงผู้ซ่าหรือเปล่า?”

“ใช่ เขาเอง” เยี่ยชิวกล่าว “ครั้งหนึ่งเราเคยปลอมตัวเป็นเขาและทำบางสิ่ง เราได้พบกับเขาด้วยตนเอง ดังนั้นฉันจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับเขา และตอนนี้ชายคนนี้เป็นศิษย์ของอู่จี๋เทียนจุน เขาคงจะมีน้ำหนักพอสมควรในสำนักหยินหยาง การแอบอ้างเป็นเขาค่อนข้างปลอดภัย”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาเห็นอมตะชางเหม่ยมองเขาแปลกๆ และถามว่า “ผู้เฒ่า ทำไมคุณถึงมองแบบนั้น?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู มีคำพูด ฉันควรจะพูดหรือไม่?”

เยี่ยชิวกล่าว “พูดสิ!”

“คุณช่างกล้าจริงๆ!” อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “แต่ฉันคิดว่าความคิดของคุณก็ไม่เลว”

“ฉันแค่ไม่รู้ว่า เมื่อหลงผู้ซ่ารู้เรื่องนี้ เขาจะโกรธมากจนอยากจะฆ่าคุณหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวพูดว่า “คุณคิดว่าเขาไม่อยากฆ่าฉันตอนนี้เหรอ?”

“ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ เราจะสามารถใช้หลงผู้ซ่าได้อีกครั้ง”

“หากอู่จี๋เทียนจุนทราบว่าฉันแอบอ้างเป็นหลงผู้ซ่าและสังหารฉีเทียน บางทีเขาอาจจะจัดการกับหลงผู้ซ่าด้วยความโกรธ”

พูดไม่ทันทำเลย

เยี่ยชิวหยิบยาปลอมออกมาทันที กลืนมันลงไป จากนั้นลูบหน้าของเขาสองสามครั้ง ไม่นานรูปลักษณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นหลงผู้ซ่า

จากนั้น เขาก็หยิบเสื้อผ้าของลูกศิษย์สำนักหยินหยางสองคนออกมาจากกระเป๋าเฉียนคุน

สิ่งเหล่านี้ถูกเก็บรวบรวมโดยเยี่ยชิวเมื่อพวกเขาสังหารเจ้าเมืองเหล่านั้น ไว้ใช้ในกรณีที่พวกเขาต้องการ ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ใช้มันเร็วขนาดนี้