วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1896

เยี่ยชิวได้กลิ่นเลือดจึงหยุดทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองจึงพบป่าหินอยู่ตรงหน้า

ในป่าหิน มีก้อนหินรูปร่างแปลกๆ ทุกชนิด สูงหลายสิบจั้ง มีรูปร่างต่างกันและไม่มีหญ้าอยู่บนนั้น

“กลิ่นเลือดแรงมาก ดูเหมือนคนจำนวนมากตายต่อหน้า” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“เข้าไปดูกันเถอะ ระวังตัวด้วย” เยี่ยชิวเตือนแล้วเดินเข้าไปในป่าหิน

สักพักเขาก็เห็นศพ

มีศพอยู่เต็มพื้นและมีเลือดกระเซ็นไปทั่วพื้น

เขาระบุจากเสื้อผ้าที่สวมใส่บนศพเหล่านี้ว่าผู้เสียชีวิตเหล่านี้มาจากนิกายดาบชิงอวิ๋น

“ให้ตายเถอะ มีคนตายไปเยอะมาก ใครเป็นคนทำกัน” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ทั้งยังยังไม่มีโครงกระดูกที่สมบูรณ์เลย นี่มันไม่โหดร้ายเกินไปหรือ?”

เยี่ยชิวคุกเข่าลง จ้องมองที่ศพอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คนจากพื้นที่เทพฮวงกู่เป็นคนทำ"

อมตะชางเหม่ยถาม "เจ้ารู้ได้อย่างไร"

เยี่ยชิวกล่าวว "ศพเหล่านี้มีกลิ่นอายของหมัดทำลายสวรรค์และโลก พวกมันถูกสร้างโดยพื้นที่เทพฮวงกู่"

“ยังมีส่วนต่างๆ ของร่างกายที่ถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ ด้วยหมัดหลังความตาย”

“หากข้าจำไม่ผิด ผู้คนในพื้นที่เทพฮวงกู่กำลังทำสิ่งนี้เพื่อแก้แค้น”

“อย่าลืมว่า สาวกส่วนใหญ่จากพื้นที่เทพฮวงกู่ที่อยู่กับฟางเทียนหมิงถูกเฉินฝานสับเป็นชิ้นๆ”

อมตะชางเหม่ยกล่าว "หากเจ้าพูดแบบนี้ ทุกอย่างก็จะเป็นไปในทางที่เจ้าคาดหวัง"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น และครั้งต่อไปจะน่าตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ"

ทั้งสองผ่านป่าหินและเดินต่อไป

ระหว่างทาง พวกเขาเห็นศพหักจำนวนมาก และผู้ตายยังคงเป็นศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋น

ทุกครั้งที่เขาเห็นศพที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เยี่ยชิวจะหยุดและสังเกตอย่างระมัดระวัง

เขาค้นพบว่าศพบางศพไม่เพียงแต่มีรัศมีของหมัดทำลายสวรรค์และโลกเท่านั้น แต่ยังมีกลิ่นอายอื่นๆ ด้วย และ...

ไม่ใช่เพียงแค่อย่างเดียว!

นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าพื้นที่เทพฮวงกู่และกองกำลังอื่น ๆ กำลังร่วมมือกันเพื่อจัดการกับนิกายดาบชิงอวิ๋น

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง วิธีที่ดีที่สุดคือฆ่าเฉินเทียนหมิง”

“เฉินเทียนหมิง เจ้าต้องกล้าหาญมากกว่านี้ เป็นการดีที่สุดที่จะฆ่าอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้”

เยี่ยชิวคิดถึงสิ่งนี้และมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าหัวเราะอะไร?” อมตะชงเหม่ยถาม

“คิดถึงสิ่งที่น่าสนใจบางอย่าง” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เดินหน้าต่อไปพร้อมกับอมตะชางเหม่ย

คราวนี้พวกเขาเดินไปหลายร้อยลี้

แน่นอนว่า ด้วยการฝึกฝนของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยหากพวกเขาไม่ได้ตั้งใจชะลอตัวลง พวกเขาก็มาถึงได้ในพริบตา

สุสานมังกรนั้นใหญ่เกินไปจริงๆ มันไม่เพียงแต่มียอดเขาสูงเท่านั้น แต่ยังมีแม่น้ำหลายสายอีกด้วย

แม่น้ำทุกสายมีพลังคำรามและก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง

อมตะชางเหม่ยอุทาน "สถานที่แห่งนี้วิเศษจริงๆ"

"ไร้สาระ นี่คือสุสานมังกร" เยี่ยชิวกล่าว "จักรพรรดิมังกรถูกฝังอยู่ที่นี่"

“ไอ้เด็กเปรต บอกข้าทีว่า จักรพรรดิมังกรมีการเพาะปลูกแบบไหนก่อนที่เขาจะมีชีวิตอยู่?” อมตะชางเหม่ยถามอย่างสงสัย “เขาจะเป็นจักรพรรดิที่มีอำนาจได้หรือไม่?”

“เป็นไปไม่ได้” เยี่ยชิวกล่าว “นับตั้งแต่กำเนิดโลกแห่งการฝึกฝน มีจักรพรรดิผู้มีอำนาจเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ละคนมีชื่อนิรันดร์และเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก”

“หากจักรพรรดิมังกรเป็นจักรพรรดิที่ทรงอำนาจ เขาคงจะโด่งดังไปทั่วโลก”

“อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาถูกเรียกว่าราชามังกร พละกำลังของเขาไม่อ่อนแออย่างแน่นอน”

เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว เยี่ยชิวก็ถอนหายใจและพูดว่า "จริงๆ แล้ว บางครั้ง ข้ารู้สึกว่าการปลูกฝังความเป็นอมตะนั้นค่อนข้างน่าเบื่อ"

“ดูผู้มีอำนาจที่ไม่มีใครเทียบได้เหล่านั้น แล้วดูจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้น คนไหนที่ไม่ตายในที่สุด?”

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพวกเขากำลังแสวงหาอะไรหลังจากฝึกฝนมานับพันปี?”

“แน่นอน ข้ากำลังไล่ตามความเป็นอมตะ!” อมตะชางเหม่ยกล่าว “อย่างไรก็ตาม ข้าคิดว่ามันค่อนข้างน่าสนใจ หากเจ้าสามารถมีอายุยืนยาว และกินได้มากขึ้น”