วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1896

เยี่ยชิวได้กลิ่นเลือดจึงหยุดทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองจึงพบป่าหินอยู่ตรงหน้า

ในป่าหิน มีก้อนหินรูปร่างแปลกๆ ทุกชนิด สูงหลายสิบจั้ง มีรูปร่างต่างกันและไม่มีหญ้าอยู่บนนั้น

“กลิ่นเลือดแรงมาก ดูเหมือนคนจำนวนมากตายต่อหน้า” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“เข้าไปดูกันเถอะ ระวังตัวด้วย” เยี่ยชิวเตือนแล้วเดินเข้าไปในป่าหิน

สักพักเขาก็เห็นศพ

มีศพอยู่เต็มพื้นและมีเลือดกระเซ็นไปทั่วพื้น

เขาระบุจากเสื้อผ้าที่สวมใส่บนศพเหล่านี้ว่าผู้เสียชีวิตเหล่านี้มาจากนิกายดาบชิงอวิ๋น

“ให้ตายเถอะ มีคนตายไปเยอะมาก ใครเป็นคนทำกัน” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ทั้งยังยังไม่มีโครงกระดูกที่สมบูรณ์เลย นี่มันไม่โหดร้ายเกินไปหรือ?”

เยี่ยชิวคุกเข่าลง จ้องมองที่ศพอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คนจากพื้นที่เทพฮวงกู่เป็นคนทำ"

อมตะชางเหม่ยถาม "เจ้ารู้ได้อย่างไร"

เยี่ยชิวกล่าวว "ศพเหล่านี้มีกลิ่นอายของหมัดทำลายสวรรค์และโลก พวกมันถูกสร้างโดยพื้นที่เทพฮวงกู่"

“ยังมีส่วนต่างๆ ของร่างกายที่ถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ ด้วยหมัดหลังความตาย”

“หากข้าจำไม่ผิด ผู้คนในพื้นที่เทพฮวงกู่กำลังทำสิ่งนี้เพื่อแก้แค้น”

“อย่าลืมว่า สาวกส่วนใหญ่จากพื้นที่เทพฮวงกู่ที่อยู่กับฟางเทียนหมิงถูกเฉินฝานสับเป็นชิ้นๆ”

อมตะชางเหม่ยกล่าว "หากเจ้าพูดแบบนี้ ทุกอย่างก็จะเป็นไปในทางที่เจ้าคาดหวัง"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น และครั้งต่อไปจะน่าตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ"

ทั้งสองผ่านป่าหินและเดินต่อไป

ระหว่างทาง พวกเขาเห็นศพหักจำนวนมาก และผู้ตายยังคงเป็นศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋น

ทุกครั้งที่เขาเห็นศพที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เยี่ยชิวจะหยุดและสังเกตอย่างระมัดระวัง

เขาค้นพบว่าศพบางศพไม่เพียงแต่มีรัศมีของหมัดทำลายสวรรค์และโลกเท่านั้น แต่ยังมีกลิ่นอายอื่นๆ ด้วย และ...

ไม่ใช่เพียงแค่อย่างเดียว!

นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าพื้นที่เทพฮวงกู่และกองกำลังอื่น ๆ กำลังร่วมมือกันเพื่อจัดการกับนิกายดาบชิงอวิ๋น

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง วิธีที่ดีที่สุดคือฆ่าเฉินเทียนหมิง”

“เฉินเทียนหมิง เจ้าต้องกล้าหาญมากกว่านี้ เป็นการดีที่สุดที่จะฆ่าอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้”

เยี่ยชิวคิดถึงสิ่งนี้และมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าหัวเราะอะไร?” อมตะชงเหม่ยถาม

“คิดถึงสิ่งที่น่าสนใจบางอย่าง” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เดินหน้าต่อไปพร้อมกับอมตะชางเหม่ย

คราวนี้พวกเขาเดินไปหลายร้อยลี้

แน่นอนว่า ด้วยการฝึกฝนของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยหากพวกเขาไม่ได้ตั้งใจชะลอตัวลง พวกเขาก็มาถึงได้ในพริบตา

สุสานมังกรนั้นใหญ่เกินไปจริงๆ มันไม่เพียงแต่มียอดเขาสูงเท่านั้น แต่ยังมีแม่น้ำหลายสายอีกด้วย

แม่น้ำทุกสายมีพลังคำรามและก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง

อมตะชางเหม่ยอุทาน "สถานที่แห่งนี้วิเศษจริงๆ"

"ไร้สาระ นี่คือสุสานมังกร" เยี่ยชิวกล่าว "จักรพรรดิมังกรถูกฝังอยู่ที่นี่"

“ไอ้เด็กเปรต บอกข้าทีว่า จักรพรรดิมังกรมีการเพาะปลูกแบบไหนก่อนที่เขาจะมีชีวิตอยู่?” อมตะชางเหม่ยถามอย่างสงสัย “เขาจะเป็นจักรพรรดิที่มีอำนาจได้หรือไม่?”

“เป็นไปไม่ได้” เยี่ยชิวกล่าว “นับตั้งแต่กำเนิดโลกแห่งการฝึกฝน มีจักรพรรดิผู้มีอำนาจเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ละคนมีชื่อนิรันดร์และเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก”

“หากจักรพรรดิมังกรเป็นจักรพรรดิที่ทรงอำนาจ เขาคงจะโด่งดังไปทั่วโลก”

“อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาถูกเรียกว่าราชามังกร พละกำลังของเขาไม่อ่อนแออย่างแน่นอน”

เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว เยี่ยชิวก็ถอนหายใจและพูดว่า "จริงๆ แล้ว บางครั้ง ข้ารู้สึกว่าการปลูกฝังความเป็นอมตะนั้นค่อนข้างน่าเบื่อ"

“ดูผู้มีอำนาจที่ไม่มีใครเทียบได้เหล่านั้น แล้วดูจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้น คนไหนที่ไม่ตายในที่สุด?”

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพวกเขากำลังแสวงหาอะไรหลังจากฝึกฝนมานับพันปี?”

“แน่นอน ข้ากำลังไล่ตามความเป็นอมตะ!” อมตะชางเหม่ยกล่าว “อย่างไรก็ตาม ข้าคิดว่ามันค่อนข้างน่าสนใจ หากเจ้าสามารถมีอายุยืนยาว และกินได้มากขึ้น”

“ไปกันเถอะ เร็วเข้า” อมตะชางเหม่ยเดินตาม

“ช้าลงหน่อย เจ้าอาจตกอยู่ในอันตราย” เยี่ยชิวตะโกนและไล่ตามเขาไป

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงยอดเขา

ทันใดนั้น ร่างกายกลับรู้สึกหนาวขึ้นมา ผมตั้งชัน รู้สึกไม่สบายใจอย่างแรง

เด็กจิ๋วนั่งยองๆ อยู่กับพื้น จ้องมองหมอกด้วยดวงตาเล็กๆ คู่หนึ่ง ดวงตาของเขาแหลมคม

“ไอ้เด็กเปรต ที่นี่ไม่ธรรมดาเลย ข้ารู้สึกว่ามันอันตรายมาก” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

เยี่ยชิวมองดูและพบว่ายอดเขานั้นกว้างขวางมาก ใหญ่กว่าสนามฟุตบอลหลายสิบสนาม และปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ

ความไม่สบายใจก็มาจากชั้นหมอกนั้น

อย่างไรก็ตาม ใจกลางหมอกมีแสงเทพปรากฏขึ้นและหายไป

เห็นได้ชัดว่ามีสมบัติที่มีแสงศักดิ์สิทธิ์อยู่

“ผู้เฒ่า มาทดสอบดูกันดีกว่า” เยี่ยชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยหยิบเหรียญทองแดงออกมาจากข้อมือของเขา สะบัดนิ้ว และด้วยเสียง "หวืด" เหรียญก็บินออกไป

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เหรียญทองแดงสัมผัสกับหมอก มันก็กลายเป็นผงอย่างเบา ๆ

อมตะชางเหม่ยสบตากับเยี่ยชิว แล้วเขาก็หยิบดาบยาวออกมาจากวงแหวนอากาศ ดาบยาวนี้เป็นอาวุธของศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นที่คมมาก

"ชวิ้ง!"

อมตะางเหม่ยขว้างดาบยาว และเห็นว่าดาบยาวกลายเป็นผงทันทีที่สัมผัสกับหมอก

“หืม?”

ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต ดูเหมือนว่าหมอกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ต้องตาย หากเราต้องการเข้าไป ข้าเกรงว่าจะมีปัญหาบางอย่าง"

เยี่ยชิวกำลังจะลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้น เด็กจิ๋วก็เดินเข้าไปในหมอก