“เด็กจิ๋ว กลับมา!”
เยี่ยชิวรู้สึกตกใจเมื่อเห็นมิงค์วัฒนะเดินเข้าไปทางหมอก จึงนีบตะโกนออกมา
ถึงอย่างนั้นมิงค์วัฒนะกลับไม่ฟังคำพูดของเยี่ยชิวเลย ทั้งยังเดินเข้าไปในหมอกโดยไม่ลังเลใจ
ในเวลานั้นเอง หัวใจของเยี่ยชิวจุกอยู่ในลำคอของเขา
เขากลัวว่าเด็กน้อยจะกลายเป็นผงเมื่อสัมผัสกับหมอก เช่นเดียวกับเหรียญทองแดง
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เยี่ยชิวประหลาดใจก็คือไม่มีเหตุใด ๆ เกิดขึ้ยหลังจากที่เด็กจิ๋วเดินเข้าไปในหมอก
“หืม?”
เยี่ยชิวเลิกคิ้ว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ในขณะเดียวกัน เด็กจิ๋วก็หันกลับมา ยืนขึ้นและโบกมือเล็ก ๆ ที่มีขนยาว
“เจ้าขอให้ข้าเข้าไปหรือ?” เยี่ยชิวถาม
เด็กจิ๋วพยักหน้าอย่างหนักแน่น
เยี่ยชิวก้าวออกไปโดยไม่ลังเล
ร่างกายของเขาเทียบได้กับร่างของขั้นนักปราชญ์ เขาค่อนข้างกล้าหาญ เขาจึงก้าวเข้าสู่หมอกควันในทันที โดยอยู่ข้างหลังเด็กจิ๋ว
และเช่นเดียวกัน เยี่ยชิวไม่พบอันตรายใดๆ
“ผู้เฒ่า เจ้าอยากข้ามาหรือไม่” เยี่ยชิวถาม
อมตะชางเหม่ยส่ายหัวอย่างรุนแรงและกล่าวว่า "ไอ้เด็กเวร เจ้าสำรวจเส้นทางไปก่อน หากไม่มีอันตราย ข้าจะเข้าไป"
ในเวลานี้ เด็กจิ๋วใช้อุ้งเท้าดึงกางเกงของเยี่ยชิว แล้วกระโดดห่างออกไปสามจั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน มันก็กระโดดอีกครั้ง กระโดดไปอีกทางหนึ่ง
หลังจากที่เด็กจิ๋วหยุดยืนอยู่นิ่ง ๆ แล้ว เขาก็มองย้อนกลับไปที่เยี่ยชิว และชี้ด้วยอุ้งเท้าเล็ก ๆ ทั้งสองของเขาไปยังจุดที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านี้
“เจ้าหมายถึงให้ข้าตามเจ้าไปอย่างนั้นหรือ?” เยี่ยชิวถาม
เด็กจิ๋วพยักหน้าอีกครั้ง
เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังและร่อนตัวลงไปยังจุดที่เด็กน้อยกระโดดมาก่อน
เขายืนและรู้สึกได้สักพักหนึ่ง แต่ไม่ได้สังเกตเห็นอันตราย เขาก้าวที่สองและปรากฏตัวข้างๆ เด็กจิ๋ว แต่เขาก็ยังไม่พบอันตรายใดๆ
“หมอกนี้ไม่อันตรายหรอก แค่สับสน?”
เยี่ยชิวคิดถึงสิ่งนี้และสะบัดพลังงานดาบของเขา
ในชั่วพริบตา พลังงานดาบก็หายไปอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่ามันไม่เคยปรากฏมาก่อน
เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พลังงานดาบของเขาเพียงพอที่จะฆ่านักพรตขั้นหยวนอิง ได้ แต่จู่ๆ ก็หายไปในหมอก
“หมอกนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีอันตราย แต่ยังอันตรายมากต่างหาก แต่เหตุใดเจ้าถึงไม่พบอันตรายใดๆ เมื่อติดตามเด็กจิ๋วเข้าไป?”
เมื่อเยี่ยชิวเสียสมาธิ เด็กจิ๋วก็กระโดดออกมาอีกครั้ง
คราวนี้ เด็กจิ๋วกระโดดไปเจ็ดแปดก้าว และแต่ละก้าวก็ลงจอดในตำแหน่งและทิศทางที่แตกต่างกัน
เยี่ยชิวยืนเขย่งเท้าติดตามไป
เมื่อเห็นว่าร่างของเยี่ยชิวและเด็กจิ๋วกำลังจะหายไปจากสายตาของเขา อมตะชางเหม่ยก็อดไม่ได้ที่จะอดใจไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนออกมา "ไอ้เด็กเปรต รอข้าด้วย"
ฟึ้บ!
เมื่ออมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในหมอก
ตอนนี้เขายืนอยู่นอกหมอกเพื่อสังเกตการณ์ และเขาจำได้ชัดเจนว่าฝีเท้าของเยี่ยชิวและเด็กจิ๋วไปทางใด
อาจารย์ชางเหม่ยกระโดดอย่างรวดเร็วและตามเยี่ยชิวทัน
“ไอ้แด็กเปรต เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าหมอกนี้ดูเหมือนก่อตัวใหญ่” อมตะชางเหม่ยกล่าว
เยี่ยชิวเปิดดวงตาสวรรค์ของเขาอย่างเงียบ ๆ และกวาดมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่ามีเส้นแสงซ่อนอยู่ในหมอก ถ้าเขาไม่เชี่ยวชาญในดวงตาสวรรค์เขาคงไม่สามารถมองเห็นมันได้
แสงเหล่านี้เป็นเหมือนพลังงานดาบอันแหลมคมที่พันกันเหมือนอวนลาก
“ผู้เฒ่า เจ้าพูดถูก มีค่ายกลขนาดใหญ่อยู่ที่นี่จริงๆ”
หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็มองไปที่ฐานที่พวกเขาเพิ่งกระโดดอีกครั้ง ซึ่งบังเอิญอยู่ในช่องว่างที่เต็มไปด้วยแสงหนาแน่น
“แปลกนะ เด็กจิ๋วหลบเลี่ยงไปได้อย่างไร? มันเห็นแสงที่ซ่อนอยู่เหล่านั้นด้วยเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...