วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1897

“เด็กจิ๋ว กลับมา!”

เยี่ยชิวรู้สึกตกใจเมื่อเห็นมิงค์วัฒนะเดินเข้าไปทางหมอก จึงนีบตะโกนออกมา

ถึงอย่างนั้นมิงค์วัฒนะกลับไม่ฟังคำพูดของเยี่ยชิวเลย ทั้งยังเดินเข้าไปในหมอกโดยไม่ลังเลใจ

ในเวลานั้นเอง หัวใจของเยี่ยชิวจุกอยู่ในลำคอของเขา

เขากลัวว่าเด็กน้อยจะกลายเป็นผงเมื่อสัมผัสกับหมอก เช่นเดียวกับเหรียญทองแดง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เยี่ยชิวประหลาดใจก็คือไม่มีเหตุใด ๆ เกิดขึ้ยหลังจากที่เด็กจิ๋วเดินเข้าไปในหมอก

“หืม?”

เยี่ยชิวเลิกคิ้ว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน เด็กจิ๋วก็หันกลับมา ยืนขึ้นและโบกมือเล็ก ๆ ที่มีขนยาว

“เจ้าขอให้ข้าเข้าไปหรือ?” เยี่ยชิวถาม

เด็กจิ๋วพยักหน้าอย่างหนักแน่น

เยี่ยชิวก้าวออกไปโดยไม่ลังเล

ร่างกายของเขาเทียบได้กับร่างของขั้นนักปราชญ์ เขาค่อนข้างกล้าหาญ เขาจึงก้าวเข้าสู่หมอกควันในทันที โดยอยู่ข้างหลังเด็กจิ๋ว

และเช่นเดียวกัน เยี่ยชิวไม่พบอันตรายใดๆ

“ผู้เฒ่า เจ้าอยากข้ามาหรือไม่” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยส่ายหัวอย่างรุนแรงและกล่าวว่า "ไอ้เด็กเวร เจ้าสำรวจเส้นทางไปก่อน หากไม่มีอันตราย ข้าจะเข้าไป"

ในเวลานี้ เด็กจิ๋วใช้อุ้งเท้าดึงกางเกงของเยี่ยชิว แล้วกระโดดห่างออกไปสามจั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน มันก็กระโดดอีกครั้ง กระโดดไปอีกทางหนึ่ง

หลังจากที่เด็กจิ๋วหยุดยืนอยู่นิ่ง ๆ แล้ว เขาก็มองย้อนกลับไปที่เยี่ยชิว และชี้ด้วยอุ้งเท้าเล็ก ๆ ทั้งสองของเขาไปยังจุดที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านี้

“เจ้าหมายถึงให้ข้าตามเจ้าไปอย่างนั้นหรือ?” เยี่ยชิวถาม

เด็กจิ๋วพยักหน้าอีกครั้ง

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังและร่อนตัวลงไปยังจุดที่เด็กน้อยกระโดดมาก่อน

เขายืนและรู้สึกได้สักพักหนึ่ง แต่ไม่ได้สังเกตเห็นอันตราย เขาก้าวที่สองและปรากฏตัวข้างๆ เด็กจิ๋ว แต่เขาก็ยังไม่พบอันตรายใดๆ

“หมอกนี้ไม่อันตรายหรอก แค่สับสน?”

เยี่ยชิวคิดถึงสิ่งนี้และสะบัดพลังงานดาบของเขา

ในชั่วพริบตา พลังงานดาบก็หายไปอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่ามันไม่เคยปรากฏมาก่อน

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พลังงานดาบของเขาเพียงพอที่จะฆ่านักพรตขั้นหยวนอิง ได้ แต่จู่ๆ ก็หายไปในหมอก

“หมอกนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีอันตราย แต่ยังอันตรายมากต่างหาก แต่เหตุใดเจ้าถึงไม่พบอันตรายใดๆ เมื่อติดตามเด็กจิ๋วเข้าไป?”

เมื่อเยี่ยชิวเสียสมาธิ เด็กจิ๋วก็กระโดดออกมาอีกครั้ง

คราวนี้ เด็กจิ๋วกระโดดไปเจ็ดแปดก้าว และแต่ละก้าวก็ลงจอดในตำแหน่งและทิศทางที่แตกต่างกัน

เยี่ยชิวยืนเขย่งเท้าติดตามไป

เมื่อเห็นว่าร่างของเยี่ยชิวและเด็กจิ๋วกำลังจะหายไปจากสายตาของเขา อมตะชางเหม่ยก็อดไม่ได้ที่จะอดใจไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนออกมา "ไอ้เด็กเปรต รอข้าด้วย"

ฟึ้บ!

เมื่ออมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในหมอก

ตอนนี้เขายืนอยู่นอกหมอกเพื่อสังเกตการณ์ และเขาจำได้ชัดเจนว่าฝีเท้าของเยี่ยชิวและเด็กจิ๋วไปทางใด

อาจารย์ชางเหม่ยกระโดดอย่างรวดเร็วและตามเยี่ยชิวทัน

“ไอ้แด็กเปรต เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าหมอกนี้ดูเหมือนก่อตัวใหญ่” อมตะชางเหม่ยกล่าว

เยี่ยชิวเปิดดวงตาสวรรค์ของเขาอย่างเงียบ ๆ และกวาดมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่ามีเส้นแสงซ่อนอยู่ในหมอก ถ้าเขาไม่เชี่ยวชาญในดวงตาสวรรค์เขาคงไม่สามารถมองเห็นมันได้

แสงเหล่านี้เป็นเหมือนพลังงานดาบอันแหลมคมที่พันกันเหมือนอวนลาก

“ผู้เฒ่า เจ้าพูดถูก มีค่ายกลขนาดใหญ่อยู่ที่นี่จริงๆ”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็มองไปที่ฐานที่พวกเขาเพิ่งกระโดดอีกครั้ง ซึ่งบังเอิญอยู่ในช่องว่างที่เต็มไปด้วยแสงหนาแน่น

“แปลกนะ เด็กจิ๋วหลบเลี่ยงไปได้อย่างไร? มันเห็นแสงที่ซ่อนอยู่เหล่านั้นด้วยเหรอ?”

“ไอ้เด็กเปรต เราตกลงกันไว้แล้วว่าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้แย่งมันไปจากข้า”

“เพราะฉะนั้นแล้ว แต้นไม้ต้นนี้เป็นของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”

อมตะชางเหม่ยตื่นเต้นมากจนดวงตาของเขาเป็นสีเขียว ราวกับหมาป่าหิวโหยเห็นลูกแกะ และน้ำลายของเขากำลังจะไหลออกมา เขารีบยื่นมือออกไปคว้าใบไม้

"ปิ๊ง!"

แสงวูบวาบ ใบไม้ที่ดูเหมือนมังกรตัวจริงก็หายไปทันทีที่นิ้วของอมตะชางเหม่ยสัมผัส

“เฮ้ย อะไรกัน?”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และยื่นมือออกมาหยิบใบไม้อีกครั้ง โดยไม่คาดคิด สถานการณ์ก็เหมือนเดิมทุกประการ

เมื่อนิ้วของเขาสัมผัสกับใบไม้ ใบไม้ก็สลายไปทันที ทั้งยังทำให้อมตะชางเหม่ยคว้าความว่างเปล่า

“ไอ้เด็กเปรต เกิดอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยหันกลับมาถามเยี่ยชิว น้ำเสียงของเขาดูหงุดหงิดเล็กน้อย เขาคิดว่ายาวิเศษอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้

เยี่ยชิวเองก็ยังรู้สึกแปลกเล็กน้อยเมื่อจ้องมองไปที่ต้นไม้โบราณ และในขณะเดียวกัน เขาก็กำลังตรวจสอบมรดกที่บรรพบุรุษของตระกูลเยี่ยทิ้งไว้ในใจของเขา

มรดกที่บรรพบุรุษของตระกูลเยี่ยทิ้งไว้นั้นมีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับโอสถศักดิ์สิทธิ

หลังจากดูไปสักพัก เยี่ยชิวก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นไหว

เขารู้ถึงต้นกำเนิดของต้นไม้โบราณนี้

“ข้าเข้าใจแล้ว” ดวงตาของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยแสงสีทอง

“ไอ้เด็กเปรต เจ้ายังจำโอสถศักดิ์สิทธินี้ได้หรือไม่” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แตะศีรษะของมิงค์วัฒนะอย่าชื่นชม "เด็กจิ๋ว ครั้งนี้เจ้าทำได้ดีมาก"

“โอสถศักดิ์สิทธินี้คืออะไรกันแน่?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวพ่นคำสี่คำออกมา

"ต้นไม้แห่งธรรม!"