วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 19

เยี่ยชิวมาถึงห้องผู้ป่วยพิเศษ

เดินเข้าไป

ก็ตกใจมาก

นึกไม่ถึงว่าหลินจิงจื้อจะถอดเสื้อคลุมออกแล้ว

ผิวที่ขาวเรียบเนียนราวกับหยก แทบจะเปิดเผยอยู่ด้านนอกทั้งหมด

ไม่สมควรดู!

สัญชาตญาณของเยี่ยชิวอยากจะออกไป

แต่เร็วมาก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

มองเห็นหลินจิงจื้อก้มหน้า มือข้างหนึ่งกุมหน้าอก มืออีกข้างหนึ่งขยับอยู่ด้านหลัง ยังไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาแล้ว

“พี่หลิน คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถาม

ทันทีที่ได้ยินเสียงคนพูด หลินจิงจื้อก็ตกใจมาก รีบดึงผ้าห่มปกปิดร่างกาย เพียงแต่เวลาที่เธอเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นเยี่ยชิว ใบหน้าสวยก็ปรากฏรอยยิ้มดีใจ และรีบพูด“นายกลับมาพอดี รีบมาช่วยฉัน”

“คุณเป็นอะไรเหรอ?”เยี่ยชิวถาม

หลินจิงจื้อก็พูด“ผมติดที่ตะขอเสื้อชั้นใน ทำอยู่ครึ่งวันแล้วก็ยังทำไม่ได้ นายรีบมาช่วยฉัน”

“พี่หลิน แบบนี้ไม่ดีหรอก”

ถึงแม้ว่าเยี่ยชิวไม่ใช่สุภาพบุรุษคุณธรรม แต่ก็รู้ว่าหญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน

ถ้าหากถูกใครมาเห็นเข้า ตัวเองก็จะถูกมองว่าลวนลามคนไข้

ถึงยังไงโรงพยาบาลก็ไม่ใช่สถานที่ดี พวกพยาบาลชอบซุบซิบนินทา ถ้าหากมีข่าวซุบซิบนินทาว่าพยาบาลผู้ช่วยยั่วยวนคนไข้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่ต้องคิดจะทำงานที่โรงพยาบาลแล้ว

หลินจิงจื้อไม่รู้ว่าเยี่ยชิวจะกังวลมากขนาดนี้ เห็นเขายืนไม่ขยับ ก็พูด“นายยังยืนงงอะไรอยู่ รีบเข้ามาช่วยฉัน”

“พี่หลิน หรือว่าผมไปเรียกพยาบาลให้เถอะ?”

“เรียกพยาบาลทำไม?”หลินจิงจื้อเหลือบตามองเยี่ยชิว ชั่วพริบตาเดียวก็เข้าใจแล้ว ยิ้มน่ารักพร้อมกับพูด“ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่กลัว นายเป็นผู้ชายจะกลัวอะไร?”

“แต่ว่า”

“อย่าทำตัวน่ารำคาญ รีบเข้ามาช่วย”หลินจิงจื้อแกล้งพูดด้วยความโกรธ“ถ้าหากนายกล้าขัดคำสั่งฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะร้องเรียนนาย”

เยี่ยชิวไม่มีทางเลือกอื่น

ใครใช้ให้ตัวเองเป็นพยาบาลผู้ช่วยของเธอล่ะ

หลินจิงจื้อก้มตัวลงไป ฉับพลัน แผ่นหลังสีขาวสะอาดไร้ที่ติก็ปรากฏอยู่ในสายตาของเยี่ยชิว ราวกับหยกสีขาวชั้นหนึ่ง เปล่งประกายออกมา

ไม่มีไขมันแม้แต่นิดเดียว

เหมือนกับความหมายของชื่อเธอ ละเอียดงดงามมาก

ก้มหน้ามองอย่างละเอียด เป็นไปอย่างที่คิด เส้นผมติดอยู่ที่บนตะขอ

“รีบช่วยฉัน”

หลินจิงจื้อรีบพูด

เยี่ยชิวเดินมาถึงด้านหน้าเตียงผู้ป่วย ยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง ทำอยู่สักพัก รีบจนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อถึงจะทำเสร็จ

“เสร็จแล้ว พี่หลิน”

เยี่ยชิวผ่อนคลายลง

“ช่วยฉันถอดออก”หลินจิงจื้อพูดอีกครั้ง

“อะไรนะ?”เยี่ยชิวไม่ได้ตอบสนองกลับมา

“ช่วยฉันปลดตะขอ”หลินจิงจื้อพูดอีกครั้ง“เบอร์เล็กไป แน่นจนฉันรู้สึกไม่สบายมาก ฉันต้องเปลี่ยนเป็นเบอร์ใหญ่”

เยี่ยชิวหมดคำจะพูด

“รีบหน่อย!”หลินจิงจื้อรีบเร่งรัดเขา

“คุณทำเองเถอะ!”

เยี่ยชิวถอยหลังไปสองก้าว ในใจคิด ผู้หญิงคนนี้ตัวเองมีมือ กลับให้เขาช่วยเธอ ต้องหาโอกาสเอาเปรียบเขาแน่นอน

จะไม่ให้เธอทำแผนชั่วสำเร็จ

“คนขี้ขลาด!”หลินจิงจื้อกลอกตามองบนใส่เขา และพูด“ช่วยฉันหยิบเสื้อในตู้หน่อย”

ห้องผู้ป่วยพิเศษไม่ใช่ห้องผู้ป่วยปกติ แต่ละห้องมีห้องน้ำแยกเป็นสัดส่วนกับตู้เสื้อผ้าไม้

เยี่ยชิวเดินเข้าไป เปิดตู้เสื้อผ้า

ก็งงทันที

มองเห็นข้างในตู้เสื้อผ้า แขวนเต็มไปด้วยผ้าหลากหลายชนิด กระโปรงสั้น ชุดทำงาน ชุดราตรี

ของที่สวยงามมีมากมายหลากหลาย

มีมากกว่าสิบกว่าชุด

จนกระทั่ง ยังมีชุดเดรสสายเดี่ยวสุดเซ็กซี่อีกสองชุด

เยี่ยชิวค่อยๆกลืนน้ำลาย

ผู้หญิงคนนี้ มานอนโรงพยาบาล หรือว่ามาพักร้อนกันแน่?

หลินจิงจื้อยิ้มเล็กน้อย และพูด“ถ้าหากว่าเป็นฉัน ฉันจะฆ่ากัวเส่าชง ตามสุภาษิตที่ว่า ต่อกรกับขี้ข้ายากกว่าต่อกรกับตัวเจ้านาย กัวเส่าชงเป็นคนต่ำทราม นายไม่ฆ่าเขา ต่อไปเขาก็จะมาสร้างความเดือดร้อนให้นาย และ ครั้งต่อไปไม่ใช่แค่สร้างความเดือดร้อนธรรมดาแน่นอน ไม่แน่ ยังจะใช้อำนาจคุกคามถึงชีวิตของนาย”

“คงเป็นไปไม่ได้หรอก？”

“นายไม่เชื่อ?”

“ผมแค่รู้สึกว่ากัวเส่าชงถึงแม้ว่าจะกำเริบเสิบสาน แต่ว่าคุกคามถึงชีวิตของผม เขาน่าจะไม่กล้าเถอะ!”

“นายอย่ามองข้ามการตั้งใจแก้แค้นของคนเลวทรมาน ไม่เชื่อก็รอดูได้เลย”

ในเวลาเดียวกัน

ในห้องผู้ป่วยพิเศษอีกด้านหนึ่งของโรงพยาบาลเจียงโจว

กัวเส่าชงฟื้นขึ้นมา

“เส่าชง นายฟื้นแล้ว”จางลี่ลี่สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ

“ที่นี่คือที่ไหน?”กัวเส่าชงถาม

“ห้องผู้ป่วยพิเศษ!”จางลี่ลี่พูด“ผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลร่วมมือกันผ่าตัดให้นายแล้ว ช่วยนายต่อแขนและเข่าที่หักได้สำเร็จแล้ว และบอกว่าแค่ต้องพักผ่อนอย่างสงบครึ่งปี ก็สามารถฟื้นฟูสู่สภาพเดิม”

“พ่อฉันล่ะ?”

“รองผู้อำนวยการกัวกำลังทำงาน”

กัวเส่าชงได้ยินก็โกรธมาก“ฉันเป็นแบบนี้แล้ว เขายังมีจิตใจจะทำงาน?”

“เส่าชง นายอย่าโกรธเลย หมอบอกว่า ระหว่างที่พักฟื้นไม่ควรโกรธจะมีผลต่อการฟื้นฟู”

“ไสหัวไป！”

กัวเส่าชงตะโกนด้วยความโกรธ

วินาทีนี้ น้ำตาก็คลอเบ้า จางลี่ลี่รู้สึกน้อยใจมาก

“เธอหูหนวกเหรอ?ฉันบอกให้เธอไสหัวไป!”กัวเส่าชงพูดตะโกนอีกครั้ง

ฮือๆ

จางลี่ลี่ร้องไห้วิ่งออกไปแล้ว

“ผู้หญิงเลว ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเธอ ฉันจะกลายเป็นแบบนี้ไหม?”

ใจเย็นลงสักพัก

กัวเส่าชงก็มองบนเพดาน สายตาอาฆาตแค้น กัดฟันพูด“เยี่ยชิว แกรอฉันก่อนเถอะ!”

“ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

“ฉันจะฆ่าแกทั้งครอบครัว!”