วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1902

ฉีเทียนคิดถึงตรงนี้ เขาดีใจจนหัวเราะออกมา แต่ในตอนนั้นกลับมาสิ่งที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น

“ควับ ควับ ควับ!”

ร่างของคนหลายสิบคนพุ่งลงมาจากด้านบนของภูเขาด้วยความรวดเร็ว ทุกคนล้วนเป็นลูกศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชู”

ความแข็งแกร่งของพวกเขาราวกับสายรุ้ง พวกเขากำลังพุ่งมาทางนี้พร้อมกับตะโกนออกมา

“เฉินเทียนมิ่ง ความตายของเจ้ามาถึงแล้ว!”

“เฉินเทียนมิ่ง ข้าจะเผากระดูกของเจ้าให้กลายเป็นเถ้าถ่าน และส่งเจ้าไปลงยังนรกขุมที่ 18!”

“เฉินเทียนมิ่ง เจ้าจะต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

“......”

ฉีเทียนและเยี่ยชิวเข้าใจเจตนาสังหารของศิษย์แห่งพื้นที่เทพไท่ชูพวกนี้ทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการแก้แค้นให้กับเพื่อนพ้องของพวกเขา

เพียงแต่เฉินเทียนมิ่งไม่รู้ว่าเฉินฝานทำสิ่งใดลงไปบ้าง เมื่อเห็นฉากนี้ เขาจึงรู้สึกตะลึงงัน

เขาไม่เข้าใจเหตุใดคนเหล่านี้ของพื้นที่เทพไท่ชูถึงต้องการสังหารเข้าถึงเพียงนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกศิษย์เหล่านั้นของพื้นที่เทพไท่ชู ท่าทางเหมือนต้องการสูบเลือดสูบเนื้อของเขา หักกระดูกและเส้นเอ็น กัดกินเนื้อของเขา

“บัดซบ เจ้าพวกนี้มันบ้าไปแล้วงั้นหรือ นี่พวกเขาทำบ้าอะไรกัน?”

เฉินเทียนมิ่งสับสนเล็กน้อย

แต่เขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด

“ก็แค่ฝูงนกฝูงกาเท่านั้น จัดการพร้อมกันก็สิ้นเรื่อง”

เฉินเทียนมิ่งไม่เห็นคนกลุ่มนี้ของพื้นที่เทพไท่ชูอยู่ในสายตา เขาพูดออกมาด้วยความโอหัง

“ฆ่ามัน!” ศิษย์คนหนึ่งของพื้นที่เทพไท่ชูตะโกนออกมาพร้อมปล่อยหมัดสังหารเฉินเทียนมิ่ง

บูม——

เฉินเทียนมิ่งสังหารศิษย์ผู้นั้นของพื้นที่เทพไท่ชูในหมัดเดียว ร่างกายของอีกฝ่ายไม่เหลือชิ้นดี

“ขยะ”

เฉินเทียนมิ่งมองมาที่หวังชงและศิษย์คนอื่นๆ ของพื้นที่เทพไท่ชูด้วยสายตาอันเยือกเย็น เขาพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง “พวกเจ้าเข้ามาพร้อมกันเลยดีกว่า สังหารทีละคนสองคน แบบนั้นคงเสียเวลาข้าแย่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความโกรธของศิษย์แห่งพื้นที่เทพไท่ชูก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันใด

“ฆ่ามัน!”

“ทุกคนร่วมมือ สังหารเขาให้จงได้”

“เขามีแค่คนเดียว ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่สามารถต้านคนพวกเราที่มีมากมายถึงเพียงนี้ได้ พวกเรามาสังหารเขาไปพร้อมกันเถอะ”

“......”

เหล่าศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชูถูกความเย่อหยิ่งของเฉินเทียนมิ่งกระตุ้นความโกรธอย่างสมบูรณ์ เขาอดไม่ได้ที่จะคิดลงมือสังหารอีกฝ่าย

“ถอยไป พวกเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา” หวังชงพูดด้วยน้ำเสียงอันเคร่งขรึม

“บุตรเทพ พวกข้า......”

“บอกให้ถอยไป!” หวังชงตะโกนออกมาอีกครั้ง

จนถึงตอนนี้ เหล่าศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชูถึงจะยอมถอยออกมา ฟางเทียนหมิงมองเห็นเยี่ยชิว แววตาของคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

“เฉินเทียนมิ่ง สังหารเจ้า ข้าคนเดียวก็เพียงพอแล้ว”

ในตอนที่เสียงของหวังชงเงียบลง เขาก็ลงมือในทันใด

บูม!

หวังชงปล่อยหมัดทำลายสวรรค์และโลกออกมาทันทีที่ลงมือ

เขาเหมือนกับภูเขาไฟที่กำลังระเบิดออกมา พลังอันบ้าคลั่งพลุ่งพล่านไปทั่ว จากนั้นเขาก็ปล่อยหมัดคู่นั้นของเขาออกมา

ในวินาทีนั้น หมัดสีทองอันทรงพลังพุ่งออกไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

“ก็แค่วิชากระจอกๆ เท่านั้น” เฉินเทียนมิ่งยิ้มด้วยความดูถูก นิ้วทั้งห้ากางออกพร้อมยื่นมือไปด้านหน้า

ทันใดนั้น เกิดแสงระยิบระยับขึ้นบนฝ่ามือของเขา ลมปราณกระบี่อันแข็งแกร่งพุ่งออกไปจากฝ่ามือของเขา

“ควับ!”

ลมปราณกระบี่นี้ไม่เพียงแค่แหลมคมอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ปะทะเข้ากับหมัดขังหวังชง ราวกับกระทบเหล็กศักดิ์สิทธิ์ ประกายไฟอันยิ่งใหญ่ลุกโชนขึ้น

“ตุบ ตุบ ตุบ......”

หวังชงกระเด็นถอยกลับไปหลายสิบก้าว หลังจากนั้นใบหน้าที่มองมายังเฉินเทียนมิ่งของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ เขารู้สึกเหลือเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“นี่มันอะไรกัน?”