วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1914

ร่วมมือกันโจมตีภูเขา?

เมื่อได้ฟังคำพูดของเฉินเทียนมิ่ง เซียวยี่เฉินก็รีบส่งสายตากับฉีเทียน และฉีเทียนก็พยักหน้าเล็กน้อย

เซียวยี่เฉินกล่าวถามว่า: "เฉินเทียนมิ่ง ถ้าหากทำตามที่คุณว่ามา ให้ทุกร่วมมือกันโจมตีภูเขา เช่นนั้นหลังจากที่เปิดค่ายกลนี้ได้แล้ว แล้วมรดกจักรพรรดิมังกรจะตกเป็นของใครล่ะ?"

เพียงพูดคำนี้ออกมา ทุกคนต่างก็มองไปยังเฉินเทียนมิ่ง

เฉินเทียนมิ่งยิ้มแล้วกล่าวว่า: "เรื่องนี้ง่ายมาก หลังจากที่ค่ายกลเปิดแล้ว ทุกคนต่างก็แสดงวิชาเทพของตนเองออกมา ส่วนสุดท้ายแล้วมรดกจักรพรรดิมังกรจะตกอยู่ในมือของใครนั้น ก็ขึ้นอยู่กับความโชคดีของแต่ละคน"

"เพียงแต่ ฉันขอแนะนำพวกคุณว่าทางที่ดีก็อย่ามาแย่งชิงกับฉันก็พอ"

"เพราะมรดกจักรพรรดิมังกรจะต้องเป็นของฉัน"

"ฉันถูกลิขิตโดยโชคชะตาแล้วว่า มรดกจักรพรรดิมังกรจะต้องเป็นของฉัน"

หึ!

มีเสียงแสดงความไม่พอใจดังมาจากสถานที่แห่งนั้น

"แม้แต่เงาของมรดกจักรพรรดิมังกรก็ยังไม่เคยเห็นเลย แล้วจะมาบอกว่าเป็นของคุณ คุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย"

"โอกาสของมรดกจักรพรรดิมังกรนี้ มีเพียงแค่คนที่มีโชคชะตาเท่านั้นจึงจะสามารถครอบครองได้ เฉินเทียนมิ่งคุณคู่ควรเหรอ?"

"เฉินเทียนมิ่ง ถึงแม่ว่าคุณจะได้รับมรดกจักรพรรดิมังกร ก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตออกไปเลย"

“……”

เสียงของแต่ละคน ดังเข้ามาในหู

แต่เฉินเทียนมิ่งกลับยิ้มออกมา แล้วกล่าวว่า: "ไม่ว่าพวกคุณจะยินยอมหรือไม่ สุดท้ายมรดกจักรพรรดิมังกรก็จะต้องเป็นของฉันอยู่ดี ฉันรู้ดีว่าภายในใจของพวกคุณคิดอย่างไร ฉันแนะนำว่าทางที่ดีพวกคุณอย่าเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะทิ้งฉันเอาไว้ที่นี่เลย"

"ไม่ใช่ว่าฉันกลัวพวกคุณ แต่ว่า หากใครกล้าเป็นศัตรูกับฉัน ฉันก็จะทำให้พวกคุณต้องแหลกสลายตายทั้งกองทัพ"

หยิ่งผยองเป็นอย่างยิ่ง

เซียวยี่เฉินส่งสายตากับฉีเทียน คนทั้งสองต่างก็เข้าใจความหมายในสายตาของอีกฝ่าย ในชั่วพริบตาก็เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย

ว่าจะต้องร่วมมือกันกำจัดเฉินเทียนมิ่ง!

ในเวลานี้ เฉินเทียนมิ่งก็กล่าวว่า: "ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบันนี้ มันยังเร็วเกินไปที่จะปรึกษาหารือกันว่ามรดกจักรพรรดิมังกรจะเป็นของใคร ร่วมกันจัดการค่ายกลของยอดเขานี้กันก่อนเถอะ"

"หากทำลายค่ายกลนี้ไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พูดก็เปล่าประโยชน์"

"ถ้าหากพวกคุณเต็มใจที่จะร่วมมือกับฉันโจมตีภูเขา เช่นนั้นทุกคนก็ลงมือด้วยกัน ถ้าหากใครไม่เต็มใจ ก็รีบไสหัวออกไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาอยู่ตรงนี้"

"ถ้าหากมีใครที่คิดจะฉกฉวยผลประโยชน์จากวิกฤติการณ์นี้ เช่นนั้นก็ระวังแล้วกันเพราะฉันจะไม่เกรงใจแล้ว"

สายตาของเฉินเทียนมิ่ง กวาดมองไปยังลูกศิษย์ของแต่ละกองกำลัง สายตาเฉียบคมราวกับมีด และบีบบังคับคนเป็นอย่างมาก

ในสถานที่เกิดความเงียบสงัดขึ้นมาในช่วงเวลาสั้นๆ

หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่ง

"ฉันคิดว่าข้อเสนอนี้ของเฉินเทียนมิ่งใช้ได้นะ" เสียงหนึ่งดังมาจากทิศทางของพื้นที่เทพไท่ชู

คนที่กล่าวก็คือชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของกองกำลัง เขาคือหลี่เจียน บุตรเทพรองของพื้นที่เทพไท่ชู

อูชิ่งหาวก็กล่าวขึ้นว่า: "ฉันก็คิดว่าใช้ได้เหมือนกัน"

ส่วนทางด้านของพื้นที่เทพฮวงกู่ ถึงแม้ว่าหวางชงแทบอยากจะกำจัดเฉินเทียนมิ่ง แต่ด้วยในขณะนี้ เขาไม่อาจไม่ยอมรับได้ว่า ข้อเสนอนี้ของเฉินเทียนมิ่งนับว่าเป็นวิธีที่ดีวิธีหนึ่ง

แทนที่ทุกคนจะรออยู่ที่นี่ อย่างอับจนหนทาง เช่นนั้นก็สู้ร่วมแรงร่วมใจกัน โจมตีภูเขาเสียดีกว่า

"ฉันไม่มีความเห็นต่าง" หวางชงกล่าว

"เซียวยี่เฉิน ฉีเทียน พวกคุณล่ะ?" เฉินเทียนมิ่งกล่าวถาม

"ฉันเห็นด้วย" ฉีเทียนกล่าว

เซียวยี่เฉินกล่าวว่า: "ทำตามที่คุณว่ามา ทุกคนร่วมมือกัน เพื่อทำการเปิดค่ายกลนี้"

"ดีมาก" เฉินเทียนมิ่งยิ้มขึ้นมา

ผลลัพธ์นี้ อยู่ในการคาดการณ์ของเขา ถึงอย่างไรจุดประสงค์ที่พวกเขามาที่สุสานมังกร ก็เพื่อมรดกจักรพรรดิมังกร ไม่เช่นนั้นใครจะแจ้นมาถึงที่นี่ เพราะกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำล่ะ?

เฉินเทียนมิ่งกล่าวว่า: "การโจมตีภูเขาในครั้งนี้ จะลงมือโดยบุตรเทพของหกกองกำลังชั้นยอดแห่งตงฮวงของพวกเรา ส่วนคนอื่นๆ ให้ทำการถอยออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงการได้รับบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจ"

อันที่จริงเฉินเทียนมิ่งกำลังกล่าวเตือนลูกศิษย์คนอื่นๆ ของสำนักว่า พวกคุณมีพลังยุทธ์ไม่เพียงพอ ลงมือช่วยเหลือไม่ได้ ดีไม่ดีอาจจะเอาชีวิตไปทิ้งได้ ฉะนั้นควรถอยไปให้ไกลสักเล็กน้อย

"ถอย!" ภายใต้คำสั่งของเซียวยี่เฉิน ลูกศิษย์ของสำนักปู่เทียนก็รีบถอยห่างออกไปพันเมตรอย่างรวดเร็ว

และในเวลาเดียวกันนี้ บนศีรษะของหวางชง ก็ปรากฏระฆังสีทองขึ้นมา

ระฆังสีทองราวกับภูเขาลูกใหญ่หนึ่งลูก สง่างามและยิ่งใหญ่ รอบๆ ระฆัง มีอักษรรูนเป็นหมื่นเป็นพันแกะสลักเอาไว้ เหมือนกับเทพเจ้าจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังสวดคาถาอยู่ ลมปราณที่ปะทุออกมาช่างน่าสะพรึงกลัว

"ระฆังราชปราชญ์!"

คนในที่นั้นจำนวนไม่น้อยรู้จักระฆังที่อยู่เหนือศีรษะของหวางชง จึงร้องออกมาอย่างเสียงหลง.

ระฆังราชาปราชญ์เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้เทียมทาน!

ว่ากันว่า ระฆังนี้เป็นของนักบุญราชาเก่าแก่ท่านหนึ่งแห่งพื้นที่เทพฮวงกู่ มันสูญสิ้นไปแล้วเป็นเวลาสามพันปี มันถูกหล่อหลอมขึ้นมาจนสำเร็จ มันมีพลานุภาพที่แข็งแกร่งอย่างมาก

"ครืน!"

หวางชงลงมือโดยใช้หมัดสวรรค์และโลก เขารวบรวมกำลังรบจนถึงขีดสุด และปล่อยหมัดออกไป หมัดสีทองที่เหมือนกับดวงดาวขนาดใหญ่ จู่โจมเข้าไปที่ภูเขาทองคำทันที

ต่อจากนั้น

"ตูม!"

เสียงระฆังดังสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ระฆังราชาปราชญ์กระแทกเข้าไปที่ภูเขาทองคำอย่างรุนแรง

แต่ทว่า การโจมตีของหวางชงและพลานุภาพของระฆังราชาปราชญ์ ราวกับก้อนหินที่จมลงไปในทะเล มันไม่ก่อให้เกิดคลื่นใดๆ

"อะไรกัน?"

สีหน้าของคนในที่นั้นเปลี่ยนไป

โดยเฉพาะคนเหล่านั้นที่แข็งแกร่งไร้เทียมทาน ล้วนมองออกว่า เมื่อหวางชงกระตุ้นระฆังราชาปราชญ์ขึ้นมา ศักยภาพจะอยู่ในระดับสูงสุดแล้ว ถึงแม้จะต้องเผชิญกับนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง ก็ย่อมมีพละกำลังในการต่อสู้ได้

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า พละกำลังเช่นนี้ จะไม่สามารถเขย่าภูเขาทองคำให้สั่นคลอนได้แม้แต่น้อย

ช่างน่ากลัวจริงๆ

เฉินเทียนมิ่งกล่าวถากถาง : "ไร้ประโยชน์!"

หวางชงได้ยินเช่นนั้น ก็มีสีหน้าโกรธเคืองทันที เขาหันกลับไปจ้องมองเฉินเทียนมิ่งด้วยความโกรธ : "อย่าพูดจาแดกดันอยู่เลย หากคุณมีความสามารถก็ลองดู?"

"ตกลง ฉันจะทำให้คุณเห็นถึงความร้ายกาจของฉัน" เฉินเทียนมิ่งกล่าว และจับดาบที่อยู่ด้านหลัง