วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1933

“เอ๊ะ หัวมังกรหายไปไหน?”

อมตะชางเหม่ยอุทานด้วยความประหลาดใจ และขณะที่เขาพูด เขาก็เดินไปที่คอของกระดูกมังกรอย่างเงียบๆ

กระดูกมังกรนี้ใหญ่โตมาก แม้แต่คอก็ใหญ่กว่าบ้าน

เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด พวกเขาก็พบว่า คอของกระดูกมังกรมีรอยบาดที่ใหญ่และเรียบเนียน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หัวมังกรน่าจะถูกตัดขาดด้วยอาวุธมีคม

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งสันหลัง และพูดว่า “เจ้าหนู เราควรรีบไปได้แล้ว ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“คุณหมายถึงรอยบาดนั้นเหรอ?” เยี่ยชิวถามอย่างจริงจัง

“ใช่” อมตะชางเหม่ยตอบ “ชัดเจนว่าหัวมังกรถูกตัดขาดด้วยอาวุธ กล่าวอีกนัยหนึ่ง จักรพรรดิมังกรน่าจะถูกใครบางคนฆ่าตาย”

“คุณลองคิดดูสิ จักรพรรดิมังกรเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพลังอำนาจอย่างเหลือเชื่อ แต่หัวของเขากลับถูกตัดขาด นี่บ่งชี้ว่าคนที่ทำอย่างนั้นต้องมีพลังอำนาจมากกว่าจักรพรรดิมังกรแน่ๆ”

“บางทีจักรพรรดิมังกรอาจถูกผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิสังหารก็ได้”

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะตอบ ทันใดนั้น โลงเลือดสีแดงเข้มก็หลุดออกมาจากกระเป๋าเฉียนคุนเอง

กึก!

ฝาโลงศพถูกผลักออก และแขนที่ถูกตัดขาดก็หลุดออกมาจากด้านใน

“คนที่ฆ่าจักรพรรดิมังกรไม่ใช่ผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิ” เหล่าจิ่วกล่าวด้วยท่าทีเคร่งขรึม

“ไม่ใช่ผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิ?” เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยต่างเปลี่ยนสีหน้าและถามว่า “แล้วใครล่ะ?”

“อาจจะเป็น.…..” เหล่าจิ่วหยุดชะงักชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “คนที่ลงมือมีการฝึกฝนที่เหนือกว่าผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิมาก”

อะไรนะ?

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยต่างตกใจและไม่เชื่อ เพราะตามความเข้าใจของพวกเขา ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกฝึกฝนคือจักรพรรดิ!

“เหล่าจิ่ว.…..” อมตะชางเหม่ยเริ่มพูด แต่ถูกเหล่าจิ่วขัดจังหวะ

“คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงได้เรียกฉันแบบนั้น? หากคุณกล้าแสดงความไม่เคารพเช่นนี้อีก ระวังฉันจะเผาคุณทิ้ง” เหล่าจิ่วกล่าว “เรียกว่าท่านจิ่ว”

ใบหน้าชราของอมตะชางเหม่ยกลายเป็นสีแดงก่ำ พลางสาปแช่งในใจ คิดว่าเหตุใดจึงแสดงท่าทีเย่อหยิ่งเช่นนั้น ด้วยแขนที่ถูกตัดขาดเหลือเพียงข้างเดียว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าแสดงออกมา

แม้ว่าเหล่าจิ่วจะมีแขนที่ถูกตัดขาดเหลืออยู่เพียงข้างเดียว แต่แขนข้างนั้นสามารถบดขยี้เขาได้อย่างง่ายดาย

อมตะชางเหม่ยฝืนยิ้มและถามว่า “ท่านจิ่ว มีตัวตนที่อยู่นอกเหนือจากผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิในโลกแห่งการฝึกฝนจริงหรือ?”

“ไม่” เหล่าจิ่วตอบอย่างเด็ดขาด

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ท่านจิ่ว คุณเพิ่งพูดว่าไม่มีตัวตนนอกเหนือจากจักรพรรดิในโลกแห่งการฝึกฝน แต่คุณยังบอกอีกว่า ผู้ที่ฆ่าจักรพรรดิมังกร มีการฝึกฝนที่เหนือกว่าจักรพรรดิมาก นั่นไม่ขัดแย้งกันเหรอ?”

“คุณไม่รู้อะไรเลย” เหล่าจิ่วตอบอย่างแข็งกร้าว “ฉันไม่เคยพูดว่าผู้ที่ฆ่าจักรพรรดิมังกรต้องมาจากโลกแห่งการฝึกฝน”

หืม?

หัวใจของอมตะชางเหม่ยเต้นรัว “ท่านจิ่ว คุณหมายความว่า นอกจากโลกฝึกฝนแล้ว ยังมีโลกอื่นๆ ด้วยเหรอ? เป็นไปได้ยังไง!”

“ทำไมมันเป็นไปไม่ได้?” เหล่าจิ่วกล่าว “พวกคุณทุกคนไม่ใช่คนจากโลกมนุษย์เหรอ?”

อมตะชางเหม่ยพูดไม่ออก

เหล่าจิ่วกล่าวต่อ “นิกายพุทธมักพูดถึงสามพันโลก”

“จักรวาลนั้นกว้างใหญ่ไพศาล ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีโลกอยู่กี่ใบ”

“ก็อย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละ นอกจากพลังเหล่านั้นในโลกฝึกฝนแล้ว ก็มีเพียงนักฝึกฝนที่กระจัดกระจายอยู่เท่านั้น แต่ไม่ใช่กรณีนั้น”

“มีกลุ่มลึกลับโบราณมากมายในโลกฝึกฝนที่อาศัยอยู่โดดเดี่ยว ไม่ค่อยได้ออกมา อย่างไรก็ตาม ไม่มีพลังใดกล้าที่จะประเมินพวกเขาต่ำเกินไป”

“เพราะว่าในบรรดากลุ่มโบราณเหล่านั้น ยังมีกลุ่มผู้มีอำนาจที่ไม่มีใครเทียบได้ และกลุ่มโบราณบางกลุ่มยังกล้าท้าทายกลุ่มผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิอีกด้วย”

คำพูดของเหล่าจิ่วดูเหมือนจะเปิดประตูแห่งความเข้าใจสำหรับเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย